Het “prille fenomeen van de tegenprestatie”, zo noemt staatssecretaris Klijnsma het verschijnsel dat uitkeringsgerechtigden moeten werken voor de van overheidswege ontvangen vergoeding wegens werkloosheid.

Mevrouw Klijnsma ontving ook een zwartboek van de FNV waarin voorbeelden staan van werklozen die op plekken waar eerder mensen ontslagen zijn.

Twee dingen:
De tegenprestatie is geen “pril fenomeen”. Het is eerder een prutserig fantoom dat al jaren door de burelen van beleidsmakers spookt. U herinnert zich vast nog de Melkert-banen, later de ID-banen, die uiterst spaarzaam aan de verwachtingen voldeden.
Later weer vervangen door re-integratietrajecten, waar nu weer op wordt bezuinigd. Gesubsidieerde banen die mensen aan vast werk moesten helpen. En allemaal wel degelijk te zien als tegenprestatie, want wie weigerde deel te nemen werd met kortingen of stopzetting van de uitkering gestraft.

Er is, als tweede punt, wel iets veranderd. Geen Melkert- of ID-banen meer, re-intgegratie fiks afgeroomd. Daarvoor in de plaats is er alleen de bijstand plus. Plus staat voor de verplichting wat dan ook aan werk te doen. Op plaatsen waar banen zijn wegbezuinigd.

Het staatssecretarisschap is voor Klijnsma een betrekkelijk pril fenomeen. Ze mocht de post even bezetten in het kabinet Balkenende IV en sinds kort in het kabinet Rutte-Asscher. Maar ze draait al veel langer mee in de politiek en kan dus weten dat de tegenprestatie niet meer dan een verschijnsel in een ander jasje is.

Een herhalingsoefening die geen nieuwe kunst zal baren. Tenzij het een verkapte missie is de lonen op bijstandsniveau te krijgen. Gewoon iedereen ontslaan en dan als tegenprestatie-leveranciers aan het werk zetten op de vrijgekomen arbeidsplaatsen.

Is goed voor de economie, hoor je ze in Den Haag dromen.