Tag archieven: Eerste Kamer

Steun dissidenten

Crisisberaad over het wegstemmen het wetsvoorstel tot aanpassing van de Wet marktordening gezondheidszorg (Wmg). De PvdA-senatoren Guusje ter Horst, Marijke Linthorst en Adri Duivesteijn stemden tegen de zorgwet en deze drie stemmen waren voldoende om de wet af te keuren.

Daarmee werd de wet verworpen met 33 stemmen voor en 38 stemmen tegen. Zouden de drie PvdA-dissidenten (zoals ze nu gelabeld worden) voor hebben gestemd dan zou de wet met slechts één stem meerderheid zijn aangenomen. Natuurlijk tellen het aantal individuele stemmen, maar het is tenslotte ook zo dat zes fracties tegen stemden, vier fracties voor en de PvdA dus verdeeld bleek.

Awel, er wordt grote druk op de PvdA gelegd om een uitweg te vinden. Binnen de PvdA zullen Guusje ter Horst, Adri Duijvesteijn en Marijke Linthorst wel onder druk worden gezet.

We gaan het hoe dan ook oplossen, beweren Rutte en Samson. Terwijl het in vijf minuten kan worden opgelost. Handhaaf de vrije artsenkeuze. De aangepaste wet zal dan opnieuw langs Raad van State, Tweede Kamer en Eerste kamer moeten, maar omdat dit het meest heikele punt bleek zal zo’n gewijzigd voorstel het wel halen.

Om duidelijk te maken dat het die kant op moet verdienen de drie senatoren onze steun. Verspreid op twitter de boodschap #zorgwet @guusjeterhorst @adriduivesteijn #marijkelinthorst Hou nu je rug recht. Blijf bij je stem. #vrijeartsenkeuze

Hoe meer tweets (en jawel, ook maar via Facebook) hoe duidelijker het Schippers, Rutte en Samson zal worden dat er echt geen andere uitweg uit deze crisis is.

Kabinet maakt slechte wetten.

Raad van StateBijna alle zaken die het kabinet voor advies naar de Raad van State stuurt, rammelen aan alle kanten. Die indruk krijg je als je de conclusies van de Raad doorleest van de laatste 30 onderwerpen die de Raad kreeg voorgelegd.

Van de 30 voorstellen die de laatste 9 maanden naar de Raad gingen kreeg 60% kreeg een negatief advies en 40% een positief advies onder voorbehoud. De Raad formuleert een negatief advies meestal zo: De Afdeling advisering van de Raad van State geeft U in overweging het voorstel van wet niet te zenden aan de Tweede Kamer der Staten-Generaal dan nadat met het vorenstaande rekening zal zijn gehouden.

Bij positieve adviezen schrijft de Raad: De Afdeling advisering van de Raad van State geeft U in overweging het voorstel van wet te zenden aan de Tweede Kamer der Staten-Generaal, nadat met het vorenstaande rekening zal zijn gehouden. Dat betekent dat de Raad een aantal kritische vragen en kanttekeningen heeft geplaatst. Het wetsvoorstel is dus voor verbetering vatbaar. Met andere woorden: er is niet één voorstel volledig goed gekeurd door de Raad van State.

Wie denkt dat het kabinet minder last heeft van de Raad nu Piet-Hein Donner onderkoning is geworden, komt vooralsnog bedrogen uit. Hij is nog maar 25 dagen aan het werk als vice-voorzitter, maar de vijf adviezen waar zijn handtekening onder staat, zijn net zo vaak negatief als alle 30 adviezen van de laatste 9 maanden.

Dat kan natuurlijk veranderen. Voorwaarde lijkt wel dat het kabinet wetsvoorstellen beter voorbereidt. Van de 27 wetsvoorstellen die het kabinet aan de Raad voorlegde, is ruim 83% na het Raadsadvies gewijzigd naar de Tweede Kamer gestuurd. Slechts in drie gevallen ging een wetsvoorstel ongewijzigd door, maar wel met aanpassingen in de memorie van toelichting.

Gezien de hoeveelheid gewijzigde voorstellen lijkt de Raad dus een zinvolle functie te hebben. Als een clubje dat het huiswerk van het kabinet nakijkt. Prima, want wetgeving moet zorgvuldig gebeuren. Maar hoe kan het dat de Raad, volgens RTL Nieuws,  60 procent meer wetsvoorstellen negatief beoordeelt, dan ten tijde van het kabinet Balkenende IV het geval was?
B
ovendien lijkt het kabinet de Raad niet volledig serieus te nemen. Daar waar de Raad het kabinet adviseert een wetsvoorstel te heroverwegen,volstaat het kabinet met het overnemen van wat wijzigingen en stuurt de zaak toch naar het parlement. Het kabinet slaat de adviezen van de Raad stelselmatig in de wind.

Gemiddeld gaan er 4 tot 5 maanden overheen voor de Raad een definitief advies kan publiceren. De Raad neemt gemiddeld 2,3 maanden de tijd zich over een ingediend wetsvoorstel te buigen. Het kabinet doet er vervolgens ongeveer net zo lang over om op het advies te reageren. Eenmaal terug bij de Raad duurt het gemiddeld 10 dagen tot we kennis kunnen nemen van advies en reactie. Voor indiening bij de Raad is er al wat tijd besteed aan het opstellen van een wetsvoorstel en na publicatie van het advies begint het traject door Tweede en Eerste Kamer. In dit exceldocument een overzicht van de laatste 9 maanden.

In één geval duurde het adviestraject slechts drie dagen. Toen de rechter besloot dat gemeenten de identiteitskaart gratis moesten verstrekken, was het kabinet er als de kippen bij om dat met een spoedwetje te repareren. De Raad was het kabinet ter wille door razendsnel het advies op te stellen.
Een wetsvoorstel over lesbisch ouderschap was pas na 181 dagen gereed voor publicatie. Het kabinet deed er 166 dagen over om op het Raadsadvies te reageren. Dat advies was negatief, toch ging het wetsvoorstel naar de Kamer.

Op zich is het niet erg dat er de tijd wordt genomen voor een wet praktijk kan worden. En wet moet jaren mee kunnen. Het hele traject zou korter kunnen als de Raad van State zich er niet mee zou bemoeien. Sommige politieke partijen vinden dat de controle van de Eerste Kamer voldoende is. Anderen vinden de Raad van State het geschikte orgaan en schaffen liever de Eerste Kamer af.

Zolang er blijkbaar rammelende wetteksten worden opgesteld en Raadsadviezen worden genegeerd, is het misschien beter het kabinet op te heffen en te vervangen door meer deskundige lieden.

Stammenstrijd.

Trio Rutte Terwijl in de Libische woestijn stammen zich afkeren van Gaddafi en de despoot zelf stammen oproept de olievelden te vernietigen, kent ook de polder zijn stammenstrijd. Want ook hier moet er nog een revolutie gewonnen worden.

Het is gebruikelijk dat in de aanloop van verkiezingen de politici flink hun mondje roeren. En hoewel de Provinciale Statenverkiezingen normaal gesproken alleen over de polders gaat, staat er deze keer meer op het spel. Zal het Trio Rutte in staat worden gesteld echt te regeren?
Zonder voldoende steun in de Eerste Kamer zal dat erg lastig worden. De Eerste Kamer wordt na de verkiezingen van 2 maart opnieuw samengesteld, dus Rutte vindt zelf dat de verkiezingen deze keer wel een landelijk belang hebben. Als kersverse vader des vaderlands, dus niet als partijtrekker, roept hij de burgers op massaal te gaan stemmen.

Zijn gedoogverloofde vindt dat Rutte zijn mond
wel verder open mag trekken. Hij wil Rutte en Verhagen meer op campagnetour zien. Rutte vindt de opmerking belachelijk. Dat hebben we even opgezicht in het woordenboek. Belachelijk is een ander woord voor knettergek.

Rutte zegt zelf dat VVD, CDA en PVV “een meerderheid nodig in de Eerste Kamer om onze plannen te kunnen doorvoeren”. Het CDA vindt dat ook en voert een
interne stammenstrijd. Lijsttrekker Brinkman roept de CDA’ers die samenwerking met de PVV niet zo zien zitten, op hun mond dicht te houden.
Kortom: de rechtsliberale revolutie dreigt te mislukken door de onderlinge stammentwisten. De grote vraag is natuurlijk: hoe zal het volk reageren op 2 maart? Blijft het in grote getale thuis, omdat dat nu eenmaal de folkloristische traditie is bij de Statenverkiezingen? Of steunt men de twistende stammen en zal het nieuwe regime de komende jaren steviger in het zadel zitten dan nu het geval is?

Of groeit de tegenstand en krijgen we een nieuwe lente? Een steeds groter deel van het volk is immers in beweging tegen de plannen van het Trio Rutte? Vorige week
constateerden we al dat er vanaf december 2010 steeds meer volk de straat op gaat. Met de laatste acties in februari is de onrust in de samenleving toegenomen van gemiddeld 7 tot 8,5 acties per maand. Het grootste deel betreft de bezuinigingsplannen van Rutte (zie dit overzicht – exceldocument!).

Als die beweging nog verder toeneemt en men de stembus serieus neemt als middel om veranderingen te bewerkstellingen, dan zou de rechtsliberale revolutie wel eens een kort leven beschoren kunnen zijn.

Kabinet verzuimt plicht alweer?

Kabinet verzuimt plicht alweer? Herinnert u zich deze nog? Vorig jaar maart boden de ministers Klink en Donner de kabinetiële excuses aan, nadat ze door de 1e Kamer waren betrapt op plichtsverzuim.
De regering had een verdrag betreffende sociale zekerheid opgezegd, zonder dat de 1e Kamer gelegenheid had gekregen de zaak te behandelen en goed te keuren.

Afijn, Donner en Klink mochten verantwoording afleggen
en bogen diep. Ze beloofden dat zulks nooit meer zou voorkomen. Sterker nog: ze garandeerden dat niet alleen zij die fout nog eens zouden begaan, nee, alle leden van het kabinet zouden zich voortaan netjes aan de geldende procedures houden.

En toen werd het september 2009. De 1e Kamer stuurt een brief op hoge poten naar Hirsch Ballin. De strekking: hoe is het toch mogelijk dat “een koninkrijk bindende ontwerpverordening waarop instemmingsrecht rustte van de Eerste Kamer”, door de regering is goedgekeurd in de Europese Raad voor Economische en Financiële Zaken?
Het ging hier om een besluit waarin de onderhandelingsprocedures werden vastgesteld met betrekking tot huwelijkszaken en onderhoudsverplichtingen (hier te lezen in een Kamerverslag).

Minister Hirsch Ballin antwoordde een week later: “Ik betreur dat door miscommunicatie binnen mijn departement, (…) afbreuk is gedaan aan de staatsrechtelijke rol van uw Kamer bij de totstandkoming van Europese regelgeving. Hiervoor bied ik u mijn excuses aan. Ik zal voorzieningen treffen om te voorkomen dat een dergelijk voorval nogmaals zal plaatsvinden”.

Maar dat was toch al een jaar eerder gegarandeerd door Klink en Donner? Ach, waar gewerkt wordt, en de regering werkt keihard, daar kan wel eens wat fout gaan.
En jawel, driemaal is scheepsrecht, dat is met glans gelukt. Nu is er weer een brief van de 1e Kamer en weer mag Hirsch Ballin uitleggen waarom “zonder de wettelijk vereiste instemming van de Eerste Kamer akkoord is gegaan met een tweetal ontwerpbesluiten tijdens een vergadering van de Raad van Ministers van de EU”.

Deze keer vraagt de 1e Kamer wel wat meer dan excuses en loze beloften. Mij lijkt die vraag overbodig. Het omzeilen of negeren van het parlement is een traditie geworden. Het kabinet heeft er een gewoonterecht van gemaakt en is er tot nu toe mee weggekomen. Alleen al in voornoemde gevallen heeft de regering onomstotelijk bewezen niet van haar fouten te kunnen leren, laat staan herhaling te voorkomen.

Drie maal plichtsverzuim? Ik weet niet wat uw ervaring daarmee is, maar in de dagelijkse praktijk van burgers betekent het een fikse boete of ontslag uit welke functie dan ook.
Een boete is niet toepasselijk. Aan wie moet het kabinet die betalen? Het lijkt logisch dat het kabinet deze keer geen excuses als antwoord geeft, maar haar ontslag aanbiedt. Of ziet u dat anders?

Kabinet betrapt op plichtsverzuim

Piet Hein Donner

De 1e Kamer was heel even boos. De senatoren voelden zich gepiepeld door de regering.
Wetsvoorstellen dienen zowel de 2e als de 1e Kamer te passeren. Maar nu werden, door toedoen van het kabinet en de 2e Kamer, de senatoren buiten spel gezet.
Gisteren vroeg de senaat, met uitzondering van de VVD, een
interpellatiedebatje aan met de heren Klink en Donner. Wat was er aan de hand?

In 1968 treedt de Europese Code inzake sociale zekerheid in werking. Een verdrag die moet garanderen dat europese burgers zeker zijn van een minimum aan zorg.

In 2006 blijkt deel VI van die code vervelende gevolgen te hebben voor het nederlandse zorgstelsel. De Centrale Raad van Beroep bepaalde een eigen bijdrage voor AWBZ-zorg niet opgelegd kan worden, als die zorg nodig is als gevolg van een bedrijfsongeval of beroepsziekte. Zo staat dat immers in deel VI van de Europese Code voor sociale zekerheid.

Dat is lastig. De nederlandse zorgwet gaat er van uit dat in alle gevallen een eigen bijdrage kan worden gevraagd. Dus ook als iemand ziek wordt van zijn baas.
Wat doet de nederlandse regering? In februari 2007 zegt zij deel VI van het verdrag op. Dat kan blijkbaar in de zo eendrachtige europese samenwerking.

Er is wel een wetsvoorstel voor nodig, die de goedkeuring van het parlement behoeft. In november 2007 wordt dat wetsvoorstel ingediend.

Op zich lijkt er weinig aan de hand, want er is al lang een Herziene Code in de maak, waarin ruimte komt voor heffing van een eigen bijdrage. Toch klinken hier en daar wat protesten. Het CNV zegt dat opzegging pas zou moeten gebeuren als de Herziene Code van kracht is. Er zou anders een juridisch hiaat ontstaan, waardoor verzekerden niets hebben om op terug te vallen.

De 2e Kamer heeft de kwestie op 4 maart besproken en op 12 maart het wetsvoorstel tot opzegging van de oude code goedgekeurd. Precies op tijd, want 17 maart zou de opzegging niet meer terug gedraaid kunnen worden.

Te laat, roept de 1e Kamer. De regering en de 2e Kamer worden bedankt, maar er is geen tijd meer voor een fatsoenlijke behandeling door de senaat. De betrokken ministers Klink en Donner werden gisteren wegens plichtsverzuim op het matje geroepen.
Zij bogen diep voor de senatoren. Jawel, foutje, sorry, dat had anders gemoeten. Neem ons niet kwalijk, maar we hopen wel dat de 1e Kamer, ook al is het achteraf, het wetsvoorstel zal goedkeuren.
En nee, grondwettelijk is er niks mis, want de grondwet zegt niks over hoe je dit soort 'organisatiefoutjes' recht moet breien.

Voor de praktijk van de eigen bijdrage voor AWBZ-zorg maakt het allemaal niets uit. Die staat als een huis, ook bij beroepsziektes. Maar het is wel zorgwekkend dat een slecht georganiseerde werkplanning tot arbeidsongevallen in het parlementaire werk leidt. Reden voor versoepeling van het ontslagrecht van betrokken ministers?