Tag archieven: protest

Collaboratie of ontslag?

OntslagDe bezuinigingen zetten de arbeidsmarkt wel in beweging. Helaas niet op een manier, passend bij de ambitieuze doelstellingen van het kabinet: meer banen. Personeel van organisaties waar de bezuinigingen er flink in zullen hakken, kijkt uit naar ander werk en sommigen stappen op, zodra  ze die kans ook krijgen. Mensen nemen ontslag omdat ze de bui niet af willen wachten. Het valt ze niet kwalijk te nemen. Waarom wachten tot de organisatie je ontslaat, als je nu een andere baan kan krijgen? Misschien zijn er binnenkort cijfers bekend over het aantal mensen dat zelf ontslag neemt, omdat ze willen ontsnappen aan de gevolgen van de bezuinigingen.

Van een heel klein aantal mensen is bekend dat ze zijn opgestapt, omdat ze niet willen meewerken aan de bezuinigingen.
In mei vond de Rotterdamse wethouder Dominic Schrijer het wel genoeg en accepteerde geen extra bezuinigingen. Hij nam ontslag. In deze kwestie werd hij door zijn PvdA-collega’s tot die stap gedwongen, omdat zij vinden dat hij zijn mening niet zomaar publiek had moeten maken.
CDA-coryfee Hannie van Leeuwen stapte uit het CDA-bestuur omdat ze kwaad is over bezuinigingen in de zorg en de sociale paragraaf uit het Bestuursakkoord.
De voorzitter van de Raad voor Cultuur en de commissie Podiumkunsten van de Raad stapten in juli op, uit protest tegen de bezuinigingsplannen op de kunsten. In augustus diende de directeur van de sociale werkvoorziening in Ede zijn ontslag in, omdat hij niet wil meewerken aan de bezuinigingen in zijn sector.

Een paar mensen voor wie maat vol was en hun loyaliteit aan de politiek of aan hun functie opgaven. Roependen in de woestijn? Don Quichottes?
Jawel, want de commitment met de bezuinigingen bij hun collega’s is groot.  Er zijn wel andere opstappers, maar zij motiveren hun vertrek net even iets anders. Neem de Nijmeegse GroenLinks-wethouder, die zichzelf niet de geschikte persoon vindt om de bezuinigingen uit te voeren en uit loyaliteit met het bestuur zijn functie beschikbaar stelt aan iemand die dat wel meent aan te kunnen. Of een wethouder in Ede, die verklaart dat de bezuinigingen slechts zijdelings te maken hebben met het besluit op te stappen en het politiek krachtenveld te turbulent vindt.
Verder blijven de meesten zitten en ja, “niemand vindt het leuk om nu raadslid te zijn, maar we moeten wel”, verzucht een PvdA-raadslid in Almelo.

We moeten wel? De argumenten waarmee de bezuinigingen worden verdedigd, zijn twijfelachtig, schreef ik hier en het kabinet kan de geplande 18 miljard aan bezuinigingen ook op een ander manier binnenhalen. Een paar meevallers en terugvloeiende staatssteun leveren zelfs 1,4 miljard meer op, schreef ik elders.
Je kunt ook vraagtekens zetten bij de methode van bezuinigen. De kaasschaafmethode (iedereen moet er aan geloven) lijkt rechtvaardig, maar gaat voorbij aan het feit dat delen in de samenleving harder worden geraakt dan anderen. Als iedereen even hard geraakt zou worden, valt het idee van rechtvaardigheid nog vol  te houden. Nu is dat dus niet het geval.
En de vraag is of deze bezuinigingen effectief zijn. Het banenverlies in diverse sectoren en de koopkrachtdaling, zijn bepaald geen stimulerende impuls voor de economie. Bovendien blijkt dat geschuif met wetten, tot nu toe nooit heeft geholpen om de kosten te drukken. Zo is dat bij de AWBZ gegaan, zo is dat ook bij de bijstand gegaan.

Een paar mensen zijn opgestapt, omdat ze niet wensen te collaboreren aan een beleid dat qua motief, methode en effectiviteit, zeer bedenkelijke kanten heeft, Wie volgt?

Geef een reactie

Het oproer der notabelen.

NotabelenNotabelen, een woord met historische lading. In 1814 kwamen ruim 470 notabelen bij elkaar, waaronder burgemeesters, rechters, advocaten, hoogleraren, officieren en kooplieden van stand. Velen droegen een adellijke titel, Ze moesten zich uitspreken over het ontwerp voor de Grondwet.
Mannen van aanzien. Vrouwen werden geacht te weinig aanzien te hebben om zich over een kwestie van staatshervorming uit te spreken. Handwerkslieden als stratenmakers en ijzergieters weren in die tijd blijkbaar ook tot vrouwen gerekend.

De geschiedenis schreed voort en het woord notabel devalueerde enigszins. Tot in de 50’er jaren werden naast de burgemeester en de advocaat, ook de
huisarts, de hoofdonderwijzer, de predikant en de notaris tot de notabelen van een gemeenschap gerekend. Tegenwoordig heeft men uit hoofde van zulke beroepen nauwelijks nog aanzien. Het respect dat alleen al op grond van een titel of positie in de maatschappij als vanzelf sprak, moet nu verdiend worden.

Ook al spreken we niet meer van notabelen, laat staan dat er dat ouderwetse respect voor is, de burgemeesters, hoogleraren en advocaten worden nog steeds niet tot het ‘gemene volk’ gerekend. Misschien heeft dat te maken met het gegeven dat deze lieden doorgaans loyaal waren aan de geldende staatsvorm en gezaghebbende normen en waarden. Nu er ineens een anarchist aan de macht is, lijkt die houding radicaal te veranderen.

Een anarchist aan de macht? Jazeker. Rutte ontmantelt het staatsapparaat en schaft de overheidsbemoeienis af. Zo min mogelijk ambtenaren, zo min mogelijk ministeries, zo weinig mogelijk overheidsregeltjes en zo veel mogelijk naar de verantwoordelijkheid van de burger. Dat riekt toch sterk naar een maatschappij met burgerzelfbestuur. Om de gezagstrouwen niet helemaal tegen zich in het harnas te jagen, roept hij wel iets van ‘een kleinere overheid is een sterkere overheid’ en de majesteit verdedigt hij met verve, maar dat doet hij om te voorkomen dat het leger rebelleert. De militairen hebben immers hun trouw gezworen aan de majesteit.

Helemaal zeker van het leger kan Rutte niet zijn. Ook notabele officieren deden mee aan de Mars voor Waardering en protesteerden tegen de inkrimping van Defensie. En zij waren niet de enige notabelen die in het ‘volksoproer’ een middel zagen hun grieven te uiten.
Het begon met de (hoofd)onderwijzers, huisartsen en hoogleraren. Allen protesteerden publiekelijk tegen Ruttes bezuinigingen. De burgemeesters volgden toen het Bestuursakkoord door hun strot werd geduwd. En sinds kort verheffen de advocaten hun stem. Ze protesteren tegen het invoeren van kostendekkende griffierechten.
Op 14 september willen de advocaten het voorbeeld van de hoogleraren volgen en in toga demonstreren in Den Haag. De burgemeesters, wethouders en gemeenteraadsleden zullen de advocaten steunen, als het aan het VNG ligt.

In 1814 kwamen ruim 470 notabelen bij elkaar. Er waren er 600 uitgenodigd. Los van wat zieken en overledenen, waren er een paar niet verschenen omdat ze weinig vertrouwen in de vrijheid van meningsuiting hadden. Van de aanwezigen stemden slechts 26 tegen, wegens onoverkomelijke bezwaren. De Grondwet werd nog wel aangenomen.
Nu protesteren veel meer dan 600 notabelen. Deze keer tegen Ruttes Grondwet (de nieuwe term voor de Zalmnorm). Kan Rutte dat negeren?

Geef een reactie

De surrealistische A7

JeunesseIn Noord-Holland, op de snelweg A7, is een surrealist aan het werk. Iemand lijkt La Jeunesse Illustrée van Magritte (afbeelding hier links) te kopiëren.
Op La Jeunesse Illustrée (De geïllustreerde jeugd) zien we in ieder geval een regenton, een torso, een leeuw, een biljarttafel, een tuba, een psalmenstandaard en een fiets geplaatst op een landweg. Aan beide zijden van de weg strekt zich een vlak landschap uit.

Op de A7 beleven automobilisten al een tijdje de vreemdste ontmoetingen. Met een plastic geit, een fiets en een keramieken koe. Eerder werden een televisie, een klikobak, een magnetron en een betonblok op een stoel aangetroffen. In een paar gevallen kwam het tot een aanrijding met de voorwerpen. Het bleef gelukkig beperk tot schade aan voertuigen en voorwerpen, maar de politie neemt de zaak hoog op. Er kunnen evengoed slachtoffers vallen, meent de politie. De politie houdt de A7 extra in de gaten. Met name het stuk tussen Abbekerk en Den Oever, het traject waar de voorwerpen werden geplaatst.

Wacht even, Abbekerk? Dat ligt 6,5 kilometer boven Wognum en ook ongeveer even ver ten oosten van Opmeer en Spanbroek.
In Wognum stond het hoofdkantoor van Dick Scheringas DSB-bank. In Spanbroek stond Dick Scheringas Museum voor Realisme, waarvoor nieuwbouw was gepland in Opmeer. Zover is het niet gekomen. Niet aleen de DSB-bank ging failliet, ook het museum ging ten onder. Het museum had, onder andere, werk van Magritte in bezit. De ABN Amro heeft in 2009 beslag gelegd op de collectie.

Citeert nu iemand Magritte om ons iets duidelijk te maken? Is het een protest tegen het grijpen en graaien van banken, met name de ABN Amro, waardoor een prachtig museum verloren is gegaan? Of is het doorgedraaide gelovige, die terroriseert tegen goddelijke losbandigheid, beschreven in Les chants de Maldoror door Comte de Lautréamont, pseudoniem voor Isidore Lucien Ducasse?
Les chants de Maldoror  was volgens museum Boymans een inspiratiebron voor vele surrealisten. Magritte zou een citaat uit dat werk hebben verbeeld op de prent die je hier linksboven ziet.

Op dit gedeelte van de A7 mag men sinds kort 130 km. per uur rijden. Dat is veel te snel om eens te mijmeren over andere surrealistische verklaringen?

Geef een reactie