Categoriearchief: Deuntjes in het hoofd

Dat doet de deur dicht

Sargasso sluit de dag af met ‘Closing Time’. Elke avond muziek, soms wat poëzie, een enkele keer cabaret of andere ‘comedy’.
Aanrader om je muzieksmaak te verbreden. Daarom hier vijf tips uit de 18 afleveringen die ik dit jaar onder het pseudoniem P.J. Cokema voor Sargasso maakte.

The water is wide. Een traditionele folksong, maar in een prachtige uitvoering door Picatrix.

Make it rain van Tom Waits, door de maestro himself, live bij Letterman.

Coisa 5 – Nanã. Coisa = ding (iets, zaak, voorwerp); Nanã = het vrouwelijke opperwezen. Met meesterlijke intro op klarinet.

De titelmuziek van de film ‘Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto’ (De dader staat boven verdenking). Compositie van de vorig jaar overleden Ennio Morricone, uitgevoerd door de band Calibro 35.

Dies irae, voor piano, slagwerk en acht contrabassen. Compositie van Galina Oestvolskaja.

Veel plezier er mee.

Leun op mij.

Leunen Het was gisteren een beetje rare dag in Den Haag. Het CDA had een zaaltje afgehuurd om een nieuwe ‘godfather’ te kiezen. De ruim 600 CDA-leden werden bij aankomst opgewacht door leden van de AOb (Algemene Onderwijsbond), die snoephartjes uitdeelden. Een actie tegen de bezuinigingen nog het passend onderwijs. De CDA-leden zijn blijkbaar om te kopen met snoep, want het congres stemde tegen die bezuinigingen.

Een stuk of vijftig jongeren hielden in het centrum van Den Haag een
kussengevecht. Ik dacht eerst:goh, wat leuk. Jongeren die laten zien dat je een conflict ook met andere wapens uit kan vechten. Maar het ging nergens over, behalve over wat lol. Het was namelijk Wereld Kussengevechtdag.

Op het Plein verzamelden zich zo’n dertig mensen, die zich de
Dwaze Kinderen noemen. Zij voeren actie tegen de slechte ouderenzorg. En met slechte zorg bedoelen ze niet alleen dat hun ouders of grootouders te weinig persoonlijke aandacht krijgen in het verzorgingstehuis, maar ook dat er maar wat aangerommeld wordt met de hygiëne, het eten, de medicatie en de veiligheid. Er wordt zelfs gesproken van mishandeling.

En ineens gebeurt er iets raars in mijn hoofd. Of het wat te maken heeft met die drukte in Den Haag, geen idee. Er dringt zich een liedje op en nu zeurt het al uren “kom maar hier en leun op mij” door mijn kop. Ken je dat liedje?
H
et is een draak van een song. Bekend geworden van Ruth Jacott. Jaren geleden heb ik het zelf een keer gespeeld. Als grap op een feest. De zangers stak flink de draak met de draak en we zetten een fraai stukje ‘camp’ weg. Maar, nu komt het meest rare, ik vind dat nummer ook wel iets hebben. Iedereen om me heen verklaart me voor gek en begrijpt daar niets van. Nu zit ik te piekeren wat ik er dan wel zo aardig aan vind. Kan ik verdedigen waarom dat nummer wel iets heeft?

Het kan niet de tekst zijn. Te oppervlakkig, meer een wandtegelgedichtje. De melodie is ook niet spectaculair of bijzonder mooi. Er zit een verschrikkelijk ‘bruggetje’ in (en als je hart gerboken is…). De uitvoering is te schreeuwerig. Het zou meer ingetogen gebracht moeten worden. Zo’n benadering haalde Ruth Jacott bijna in een radiouitzending, begeleidt door een onbekend bandje (hier te zien en te
beluisteren op Youtube). Alleen erger ik me aan dat vibrato van Jacott. En ook hier is het refrein te hard.

Het enige wat ik er aardig aan vindt is dat een wat luie, maar lekker lopende ‘drive’ heeft. Een goede baslijn en lekker lopend slagwerk. De gospelachtige samenzang in het refrein kan ik ook wel waarderen. Maar alles bij elkaar is het een sentimentele draak, die prima past in het rijtje nummers als ‘You never walk alone’ en ‘We are the champions’. De uitvoering van een coverbandje
met de zanger van Bløf, is wel de manier om zo’n nummer te presenteren.

Misschien zijn er lezers die dat herkennen: je wordt overvallen door onverklaarbaar sentiment en ziet of hoort iets moois in een verder vreselijk stukje ‘camp’. Lelijk met een klein goud randje. Gooi het in de reacties en aan het eind van de komende week , presenteer ik hier jullie lijst van ‘Erg Verschrikkelijk Mooi”.

Sterkste schouders, zwaarste lasten

Dali Rinoceronte

Kabinet en 2e Kamer filosofeerden de afgelopen week over het thema De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen.
Heldere stelling. Toch voor meerdere uitleg vatbaar, zoals uit de Algemene Beschouwingen bleek.

Neem de AOW. Ruim een eeuw geleden brak het inzicht door dat mensen niet moesten werken tot ze er dood bij neervielen. Als werkgever werd je op de meest onverwachte momenten met vacatures geconfronteerd. De oudere werknemers maakten het personeelsbestand tamelijk onstabiel. De vraag was wel: hoe ga je om met mensen die vanwege hun hoge leeftijd eruit gebonjourd worden? Die moesten toch enig inkomen hebben, want zo behield je ze wel als consument, de klant die een bedrijf nodig heeft om overeind te blijven.

Lange tijd was het pensioen een kwestie van particulier initiatief. Bedrijven die zelf een pensioenfonds creëerden, zoals hier de firma Stork (1881). Pas in 1917 werd een pensioenfonds opgericht die voor een hele bedrijfstak was bedoeld.
Het eerste staatpensioen, de voorloper van de AOW, werd in 1889 wettelijk geregeld in Duitsland door kanselier Otto von Bismarck.
De AOW zoals wij die kennen, stamt van 1957 en was een upgrade van de Noodwet Ouderdomsvoorziening, die onder Willem Drees tot stand kwam.

Nu, ruim honderd jaar na de eerste initiatieven en 51 jaar na de invoering van de AOW, wordt er dus opnieuw over deze ouderdomsvoorziening gefilosofeerd.
De oppositie ziet kennelijk in dat de plannen van dit kabinet niet tegen zijn te houden. Een Kamerbreed gesteunde motie om dit onderdeel van het beleid compleet van tafel te vegen heb ik niet langs zien komen.

Er is voor een andere tactiek gekozen: het op onderdelen rommelen aan de AOW-plannen. Of die tactiek vruchten af gaat werpen, moeten we nog afwachten. Balkenende verklaarde zich bereid een voorstel van GroenLinks bespreekbaar te maken. GroenLinks stelde voor om mensen die een zwaar beroep uitoefenen na 40 jaar wel een AOW te geven.

Minister Donner vindt dat maar niks. Het is, zegt hij, niet eerlijk tegenover mensen die korter hebben gewerkt. Bijvoorbeeld vrouwen die gekozen hebben een deel van hun leven te besteden aan de zorg voor hun kinderen.
's Mans wereldbeeld is duidelijk. Zorg voor kinderen is geen werk en zeker geen zwaar beroep. Sjouwen met boodschappen is een makkie, huishoudelijk werk is met de huidige technologische middelen zo licht als een veertje en eventuele geestelijke belasting valt natuurlijk niet onder zwaar werk.

Donner heeft wel het hart op de goede plaats, Hij adviseert mensen met zware beroepen op tijd naar lichter werk te solliciteren. Ik mag aannemen dat hij zijn collega's van Onderwijs en Economische Zaken op hun hart drukt dat ze het mogelijk maken dat mensen zich kunnen omscholen en dat bedrijven die mensen dan ook aan een baan helpen.
Dat zal geld kosten, maar daar heeft Donner dan weer een collega voor op Financiën, die de impopulaire maatregelen mag bedenken om de begroting dekkend te houden.

De volgende stap in de onderhandelingen is dan te bepalen wat zware beroepen zijn. Zijn dat alleen beroepen waarbij lasten van meer dan 60 kg. worden gedragen? Mogen dat ook beroepen zijn waarbij geestelijke belasting meetelt?
En moeten die 40 werkzame jaren aaneengesloten worden doorgebracht in een en hetzelfde beroep?

Mochten Balkenende en Donner de oppositie tegemoet willen komen dan moet er nog flink gesteggeld worden over de voorwaarden.
Ik heb er nu al spijt van dat ik op 14-jarige leeftijd mijn krantenwijkje zwart heb gedaan. Dat telt dus niet mee. Vijf dagen in de week, in weer en wind met een paar kilo kranten rondfietsen was heus wel zwaar werk. Zeker als je in aanmerking nam dat ik toen op de Mulo zat en een schooltas vol zware boeken voor alle veertien vakken mee moest nemen.

En al die vakantiebaantjes. In de ongezonde lucht van de frituur van een snackbar gewerkt. Balen meel gesjouwd in een margarinefabriek, uren op de been gestaan als suppoost in een groot museum. En dan nu, ondanks alle scholing, in een baan waar de geestelijke belasting aan de orde van de dag is (personeelstekort dus overwerken, complexe problemen oplossen, agressie van bezoekers).

Iedereen kan alvast zijn of haar arbeidzame zegeningen gaan tellen. Want stel je eens voor dat het kabinet serieus werk maakt van het voorstel van GroenLinks. Dan ga ik gauw de maten en spierkracht van mijn schouders opgeven met een lijst van alle zware werkzaamheden erbij, die deze dunne schouders op zich hebben genomen.

Maar even serieus: ik mag niet klagen. Ik vrees meer voor de mensen die echt zwaar werk doen. Hoe het kabinet het voorstel van GroenLinks ook zal integreren in de gedeconstrueerde AOW, ik ben bang dat voor de stratenmakers, bouwvakkers en verhuizers het Beatles-deuntje zal gelden dat nu maar in mijn hoofd blijft jengelen: Boy, you gotta carry that weight, carry that weight a long time…..

Want al die zware beroepen hebben we met zijn allen wel nodig. Er wordt niet voor niets gejammerd over het tekort aan zulke vakkrachten.
Maar wie daarvoor “kiest” en ruim op tijd naar lichter werk wil zoeken om er zeker van te zijn überhaupt de nieuwe pensioengerechtigde leeftijd in gezondheid te halen, draagt daar natuurlijk zijn “eigen verantwoordelijkheid” voor. De escape voor het kabinet om de kosten “beheersbaar” te houden.

Hymnesterie

Zingende vogelHet gaat wel vaker mis als er woorden aan te pas komen. Wat er met taal al niet van wordt gemaakt! Zou de geschiedenis anders gelopen zijn, als we helemaal geen taal zouden hebben ontwikkeld?
Neem bijvoorbeeld het gedoe rond het
spaanse volkslied. Al jarenlang was dat een louter instrumentaal dingetje. Ineens vond het spaanse olympisch comité het nodig tekst toe te voegen. Je weet tenslotte maar nooit of een atleet meer medailles met zingen binnnhaalt dan met hardlopen.

Dus een wedstrijdje uitgeschreven, tekst gekozen en nu wil het comité dat toevoegen aan de spaanse nationale hymne. Gevolkg? Ruzie in Spanje. De regering ziet niks in de aangeboden tekst. Te oubollig en verdacht veel associaties met stukjes geschiedenis waar men liever niet meer aan wordt herinnerd.

Waarom toch overal die moeite om bestaande volksliederen te vervangen door updates? Vorig jaar werd in ons land ook al gezocht naar een vers lied. De publieke omroepen hielden in oktober de week van de democratie, met daarin ook een verkiezing voor een nieuw volkslied. Gewonnen door Frans Bauer (Mijn vaderland). Gelukkig stelde de omroepen geen wetswijziging voor, zoals in Spanje wel het geval is. Daarom hier geen gekrakeel over een liedje.

Nu zijn de meeste volksliederen erg gedateerd. Oude muziek en teksten uit een lang vervlogen geschiedenis, die soms onrecht doen aan de ontwikkelingen die een land heeft meegemaakt, na de invoering van de hymne.
Er is alleen geen update te bedenken, waar je weer eeuwen mee vooruit kan, zonder in algemene, nietzeggende strofen te vervallen. Teksten dus, waar niemand zich echt in vertegenwoordigd zou kunnen zien.

Het idee om alle europese hymnen te vervangen door de nu geldende euro-hymne, zou een oplossing kunnen zijn. Ware het niet dat er nog teveel nationale trots in de weg zit en de keuze nobel maar verkeerd is.
Beethoven's 9e Symfonie is voor 95% instrumentaal. Ook de finale, het vierde deel is voor het grootste deel louter violen, trompetten en pauken. Pas helemaal op het eind verpest Beethoven het door er een tekstje van de duitse dichter von Schiller tegenaan te gooien. De tot dan toe prachtige symfonie eindigt in een geblèr, die de goedbedoelde boodschap in een kakafonie van stemmen ten onder doet gaan. En juist dat fragment is gekozen als het europese volkslied.

Als ik een spanjaard was, zou ik het lied laten zoals het nu is: geen tekst. De muziek zou wel anders kunnen, het klinkt iets te militairistisch, maar het zijn slechts abstracte noten. En abstractie kan door iedereen worden op eigen wijze worden ingevuld. De diskussie over foute of goede noten hebben we lang achter ons. Een noot kan van zichzelf niet goed of fout zijn. Het gebruik ervan wel. Bijvoorbeeld door er teksten aan te plakken.

Woorden. Het zijn er al gauw teveel. Ik zou hier dus eigenlijk moeten stoppen. Toch kan ik het niet laten eens uit te zoeken of er niet een wetsvoorstel haalbaar is, die de tekst van ons volkslied kan verwijderen. Blijven we met een antiek deuntje zitten, maar we zijn verlost van die spaanse koning en dat duitse bloed.
Weet iemand hoeveel handtekeningen een burger nodig heeft voor zo'n wetsvoorstel?

Gevoelsindex

Hier is het buiten zo''n 3 graden boven Celsius en er staat een windje van 3 m/sec. De gevoelstemperatuur is -0,4 graden. Daar valt mee te leven. Terwijl de weersverwachting voor de komende dagen winters weer aankondigt is in politiek Den Haag de lente losgebarsten. Alom heerst een positief gevoel over het regeerakkoord. Sinds de jaarwisseling heerst er so-wie-so een warm gevoel in dit land. Burgers zijn over tal van zaken tevreden. Zelfs op het gebied van veiligheid. Ook al scoort Nederland in Europees verband ver boven het gemiddelde als het gaat om geweldpleging, toch zijn Nederlanders minder bezorgd om hun veiligheid dan tien jaar geleden.
Feiten en gevoel. Je zou ze ver uit elkaar willen houden, maar zo werkt dat niet. Het is misschien beter een formule te bedenken waarmee je ze zo dicht mogelijk bij elkaar kunt brengen. Dat kan praktische voordelen hebben. Als je de gevoelstemperatuur kent, weet je ook of er meer (een extra trui) of minder ( de jas uit) maatregelen genomen moeten worden.
Het CDA in Rotterdam heeft zoiets al bedacht: de gevoelsindex. Men wil daarmee onderzoeken hoe het staat met de kloof tussen bevolkingsgroepen. Het zou ook een controle-middel kunnen zijn om te zien of de maatregelen die mensen bij elkaar moet brengen, ook echt werken. Mooi zo''n gevoelsindex, maar op wat voor manier je daarmee beleid kan maken is onduidelijk.
In het regeerakkoord sluit men aan bij het positieve gevoel over de economie. Er kan weer wat worden uitgegeven. Toch meent Zalm, dat als men zijn norm loslaat, dit kabinet nog van een koude kermis zal thuiskomen. Hartverwarmend is ook het generaal pardon voor asielzoekers. Verdonk krijgt er echter een somber gevoel van.
Een gevoelsindex als beleidsintrument heeft alleen kans van slagen als we in staat zijn de feiten niet op eigen wijze te interpreteren. Zolang gevoel ook een feit is, zal dat nooit lukken.

Women are the niggers of the world

Ik kan er maar niet achter komen waarom, maar dit liedje speelt de laatste dagen telkens door mijn hoofd als ik weer iets lees over de kwestie Hirsi-Ali. Met een aantal opvattingen van haar ben ik het roerend eens (bijvoorbeeld de besnijdenis van meisjes), andere opvattingen deel ik absoluut niet (wie sluit zich nu op in een denktank die we liever kwijt dan rijk zijn?). Toch dringt dat deuntje zich weer op en ik weet werkelijk niet waarom. En da''s niet de enige vraag waar ik mee blijf zitten. Waar ik erg nieuwsgierig naar ben is wie de Zembla-redactie op het idee bracht het Ayaan-verhaal nieuw leven in te blazen. Waren dat konkelende VVD-ers die hiermee hun lijsttrekkersgedoe wilden aanscherpen? Of heeft Bin Laden een infiltrant bij Zembla die het nu dus is gelukt een anti-islamiet uit te schakelen? Of is hier sprake van een renaissance van de inquisitie, die elke afvallige van wat voor geloof dan ook, met listige middelen weet aan te pakken? Of is dit gewoon weer het zoveelste voorbeeld het circus-in-de-polder: “We hebben een relletje! We hebben een relletje!” “Waar gaat het over dan?” “Weet ik veel maar we hebben wel een lekker relletje!”

Anti-doping code

Het is weer zover. In mijn hoofd zit een deuntje dat er maar niet uit wil. Het vrolijke liedje ''She likes weed'' van de Tee-Set. En ik zit met dat deuntje opgescheept dankzij staatssecretaris Ross. Zij vindt de anti-doping code voor de sport een prima zaak, maar het moet niet al te gek worden. Prestatieverhogende middelen moeten verboden blijven. Middeltjes die niks met prestatieverhoging hebben te maken, mogen wel van de lijst af. Softdrugs bijvoorbeeld. Ja, ja, she likes weed!
Is dit een geniale strategische zet van mevrouw Ross om meer Nederlandse wereldkampioenen te krijgen? Het buitenland kijkt met gemengde gevoelens naar het gedoogbeleid hier. Het trekt wel massa''s drugstoeristen. Ross hoopt wellicht dat er buitenlandse sportslieden tussen zitten die zich suf blowen, zodat onze montere en cleane sporters op menig toernooi de de rest van de wereld er dik uitrennen, fietsen, roeien en voetballen.
Of meent Ross dat de vergaande regelgeving van de overheid ook op dit gebied teruggedrongen moet worden? Nederland wereldkampioen in het afschaffen van allerlei codes? Dat zal het in internationaal verband goed doen. In de verre toekomst valt in de geschiedeniscanons te lezen: “Zo''n 2000 jaar geleden was heel Global World (zo heette de aarde toen) bezeten van regeltjes en codes. Héél de Global World? Nee, een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de gedragscode-fanaten en maakte het leven van de regelgevers in de omringende legerplaatsen bepaald niet gemakkelijk.” Ross is een visionaire staatssecretaris, die goed aanvoelt dat Nederland de beste kan zijn in die typische nederlandse gewoontes: dwarsliggerij en anarchisme.
''She likes weed'' blijft ondertussen doordreunen en roept nostalgische gevoelens op. Dat komt natuurlijk ook omdat de geschiedenis zich lijkt te herhalen. Gisteren kon u hier lezen dat er enige overeenkomsten zijn tussen de periode van het kabinet van Agt/Wiegel en de actualiteit. Terwijl VVD-minister Remkes zijn best doet de aanstaande coalitie met de nodige maatschappelijke onrust op te zadelen, probeert Ross de scherpe kantjes van het nieuwe regeerakkoord er af te halen.
Onder van Agt en Wiegel gingen ambtenaren de straat op, omdat ze teveel gekort werden. Vandaag doen ze dat weer. En Remkes gooit olie op het vuur door aan te kondigen dat het loon van actievoerende ambtenaren zal worden ingehouden. Dat moet je een dwarsliggend en anarchistisch volkje natuurlijk niet zeggen. De ambtenaren worden zo woedend dat het nieuwe kabinet gedwongen zal zijn de plannen om flink wat overheidsdienaars te ontslaan, in te trekken.
In het kabinet van Agt/Wiegel was het vooral het CDA dat hier en daar de harde maatregelen van Bestek ''81 wilde verzachten. Wordt CDA-staatssecretaris Ross ook door nostalgische gevoelens overmand? Wil ze de keiharde uitspraken van het triumviraat B, B & R om de coffeeshops aan te pakken, enigzins neutraliseren door softdrugs op de dopinglijst te gedogen?
Het meest waarschijnlijke is dat er van al het hiervoor genoemde geen sprake is. De staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport maakt een denkfoutje. Sporten is gezond. Blowen geeft een tevreden gevoel. Ross denkt nu: een tevreden roker is geen onruststoker.

Wierook en tranen

''Smoke gets in your eyes.'' Ik heb er wel vaker last van dat er ineens een deuntje in mijn hoofd opkomt. Pas later besef ik waarom nou dat ene deuntje dagenlang aanwezig is. In dit geval bundelen diverse nieuwsberichten zich in de associatie met de titel van dit ene liedje. Nu dreigt er een tekort aan wierook. Wereldwijde religieuze rituelen, spirituele sessies en de komende kerst leiden er wellicht toe dat het eerdaags is afgelopen met de productie van wierook. Nog even en je kunt het alleen nog krijgen in de vorm van flesjes AmbiPur die je in het stopcontact moet steken. Ben je net af van de tranen in je ogen die door de rook werden veroorzaakt, schieten de waterlanders er weer in bij de gedachte dat we de natuur zo ontzettend opgebruiken dat die in de toekomst alleen nog maar uit het stopcontact kan komen. Met dat soort opmerkingen moet je dan ook nog oppassen. Kom je op voor een beter milieu dan loop je de kans een pak huilende wolven over je heen te krijgen die menen dat je dan een vriend bent van Volkert G. Het voorbeeld van een milieu-activist die afschuwelijk de fout in gaat, wordt aangegrepen om een ieder die het goed voor heeft met de natuur te stigmatiseren. Daar krijg je ook tranen van in je ogen. En dan heb ik het nog niet eens over de zelf-bewieroking die op het haagse Binnenhof plaatsvindt. Een ieder klopt zichzelf op de borst. Aan de ene kant meent men een recht-door-zee maar rechtvaardig beleid tot het alleruiterste te moeten doorvoeren. Aan de andere zijde werpt men zich op als rechtvaardige verdedigers van democratische principes. De zoveelste crisis in Balkenendes kabinet is een feit. Had hij maar beter moeten opletten. Zo druk bezig geweest met zichzelf bewieroken dat-ie door de rook niet goed zag wat er allemaal aan de hand was. Wierook en tranen. Deuntjes in mijn hoofd. Ik ga op zoek naar een ander melodietje. En gelukkig vindt ik dan iets waar ik weer wat vrolijker van wordt. Redacteur Steeph (van Sargasso) vroeg mensen hun leukste, mooiste, indrukwekkendste duetten in te sturen. Dat leverde deze lijst op. Dat zouden ze nou eens op de radio moeten uitzenden in plaats van die eeuwige top-zoveels-allertijden. Die deuntjes ga ik allemaal beluisteren.

Road to nowhere

Road to nowhereAl ie heisa de laatste dagen, leidt dat nog ergens toe? Weer dreunt er een liedje in mijn hoofd en weer weet ik niet waarom dat liedje. De tekst van de Talking Heads-song heeft namelijk niets te maken met de ophef van deze week. Vermoedelijk maakt mijn brein een bizarre associatie: keuzes maken – tweesprong – kruispunt – welke weg kun je kiezen – wat zijn de consequenties – we weten het niet – road to nowhere. Keuzes dus. Kiezen om iemand de pas af te snijden of kiezen om een andere weg in te slaan. Wat nu heeft Rita Verdonk bewogen om een te kiezen voor een “stalen identiteit” en als gevolg daarvan te kiezen voor het ontnemen van de identiteit van een ander? Waarom geen andere weg gekozen? De kwestie van identiteit en naamgeving is namelijk al zo oud als de weg naar Athene. Volgens een weblog-filosoof was Socrates niemand anders dan Plato himself. Sindsdien zijn er wel meer denkers en schrijvers geweest die zich een andere identiteit aanmaten. En mocht afkomst belangrijk zijn: in menig familiestamboom kun je zien dat de huidige achternamen lang geleden heel anders waren. Je moet er de stamboom van ons koningshuis maar eens op nakijken. Van oorsprong ook buitenlanders, die toch ook niet op grond van naamsverandering alsnog ons land worden uitgekegeld? Dus wat leidde wel tot de keuze van Verdonk? We moeten daarvoor misschien terug naar Plato (met dank aan de webfilosoof Heraclitus VII). Plato levert onder andere het verhaal over Socrates die zich, soms letterlijk, soms figuurlijk, op een tweesprong bevindt. En bijvoorbeeld de keuze moet maken of hij zijn oude gedragslijn zal blijven volgen of juist niet. Socrates kwam daar uit door te luisteren of een “goddelijke stem” hem afhield van de door hem ingeslagen weg. Hoorde hij niets, dan ging hij gewoon door. Hoorde hij wel die stem, dan zag hij af van zijn oorspronkelijke plan. Verdonk is misleid door een innerlijke stem die zegt dat je op een eenmaal gemaakte keuze niet mag terugkomen. De valkuil van het kiezen. En zo komen we hier opnieuw tot de vraag: volg je bij het maken van keuzes “de stem van je hart” (wat dat ook zijn mag) of volg je louter rationele overwegingen? Het enige wat hierbij een beetje kan helpen is open te staan voor de wetenschap dat beide wegen hun valkuilen hebben. Betrek dat in je keuzes. Tot slot geef ik je hier nog een voorbeeld die niet heeft geleid tot het uitzetten van enkele individuen maar tot het verdwijnen van een hele gemeenschap. Klik maar eens op de foto.