De scholieren hebben het druk. Even uitrusten om hun massale maatschappelijke stages te evalueren is er niet bij, want de voorbereidingen voor een landelijke actie van aanstaande vrijdag is, zoals u op de foto hier links ziet, in volle gang.
Er moeten strategieën besproken worden hoe je een eitje naar het parlement kan gooien zonder, voor het oog van de NOS-camera, als de eerste de beste Pietje Bell in de kraag gevat te worden door een robuuste motoragent. En er moeten de diverse workshops mediatraining gevolgd worden, want de boodschap wordt nogal eens verkeerd begrepen door 'het volk'. Waarom wordt er zo schamper gedaan over de eis de dagelijkse 5,2 uur verplichte aanwezigheid op school zinvol in te vullen?
Wellicht heeft dat drie oorzaken:
1. Nederland kent amper een serieus te nemen scholierenbeweging kent.
2. De eis wordt als te weinig maatschappelijk relevant ervaren door het publiek.
3. De eis wordt negatief geformuleerd. De scholieren roepen wat er niet moet, zonder met te brullen hoe de uren dan wel ingevuld moeten worden.

De meeste scholierenacties onstonden hier in het kielzog van van opstandige studenten en/of leraren. Na de studentenbezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam, trok er in de 70-er jaren ook een golf van eisen tot democratisering van het middelbaar onderwijs door het land. Ook toen vond menig burger dat een scholier niet zo'n grote mond diende op te zetten, maar er was wel wat meer sympathie dan nu. De roep om meer democratisering klonk immers niet alleen in de college- en schoolbanken, maar ook in bedrijven en organisaties. Bovendien konden provo-achtige, ludieke acties wel op een glimlach onder de toeschouwers rekenen.
Na de Maagdenhuisbezetting werd neerlands eerste scholierenvakbond opgericht. Vele acties leken een stuk relevante dan de acties van nu: de demonstraties die volgden op de schorsing van een leerling die voor een sneeuwbui in het overblijflokaal wilde schuilen werd beantwoord met demonstraties (Roland Holstcollege, Hilversum 1969) en als een schoolkrantje werd verboden hadden vele begrip voor de bezetting van het Gemeentelijk Atheneum in Utrecht (1970). Dat scholieren gingen staken om de bezetting van de Pedagogische Akademie in nbeverwijk (1969) te ondersteunen, werd minder goed begrepen. Maar de maastchappelijke relevantie was er wel: de democratisering.
Daarna werd het jaren doodstil op het scholierenfront. In 1984 werd het LAKS opgericht, die eerst vooral als een een soort ombudsman fungeerde. Had je een klacht over een examen of over een leraar, dan kon je dat bij het LAKS melden.
Pas in 1999 gingen scholieren weer massaal naar buiten om te protesteren tegen de werkdruk die het studiehuis met zich mee zou brengen. Het protest werd minzaam aangehoord door staatsecretaris voor onderwijs Karin Adelmund, maar de verzamelde handtekeningen gingen de prullenbak in. Er veranderde niets. Werkdruk alleen is geen argument om de samenleving en de politiek achter je te krijgen.
In oktober 2004 had een scholierenactie wel succes. In Franeker bezetten leerlingen het stadhuis. De reden: de gemeente kreeg jaarlijks 1,6 miljoen euro om aan schoolgebouwen te besteden en toch waren veel leslokalen er slecht aan toe. De gemeente had besloten het geld ietsjes anders te verdelen. Na een aantal acties van docenten en scholieren werd er serieus werk van gemaakt dat te verbeteren. (Bron: VPRO's Voor de klas)
Nu is het dan 2007 en worden er eieren verzameld om de leuze 'minder uren. minder uren' kracht bij te zetten.

Scholieren elders in de wereld zijn, in hierboven geschetste periode, wel om veel dringender en veelomvattender zaken de straat opgegaan.
In oktober 1998 werd er in Parijs een stuk heftiger geknokt met de politie om een totale verbetering van het gehele onderwijs af te dwingen. Mens was de overvolle klassen, lerarenrekorten, verouderd lesmateriaal en verpauperde schoolgebouwen meer dan zat. De jongeren uit de zogenaamde banlieus voegden zich bij de scholieren en eisten verbetering van hun omstandigheden.
In januari 2005 gingen de klassen weer massaal uit, nu tegen het plan van Nationale Opvoeding (minister Fillon). Wat later voegde zich de arbeidersbeweging aan hun zijde en ging het ook om diverse bezuinigingen en het schrappen van banen.
In 2006 opnieuw onrust: Studenten protesteerden tegen een nieuwe arbeidswet van premier de Villepin. Scholieren volgden meteen om het versoepelde ontslagrecht voor jongeren ongedaan te krijgen.
In datzelfde jaar lieten Chileense scholieren en studenten van zich horen. Hier ging het vooral om verbetering van de financiering van het onderwijs. De heftige acties waren in zoverre succesvol dat nu extra geld wordt vrijgemaakt voor een gratis openbaar vervoerregeling voor scholieren, de toelatingsexamens gratis te maken en de financiering niet meer aan lokale overheden over te laten maar centraal te sturen.

Kijk, waar waren onze scholieren toen de versoepeling van het ontslagrecht ter sprake kwam? Gaan ze de straat op als Rouvoet zijn eigen plan van Nationale Opvoeding lanceert en hun gezinnen onder curatele wil stellen? Hoor je ze over het onderwijsbudget? Gaan ze massaal aan de deur van de parlementaire onderzoekscommissie staan om hun visie over de onderwijsvernieuwingen duidelijk te maken?
Helaas niet. Als ze alleen die uren-eis naar voren brengen, hoeven ze niet te rekenen op steun uit andere delen van de samenleving. Geen studenten, arbeiders en docenten aan hun zijde.
Wat overigens niet betekent dat staatssecretaris Bijsterveldt de scholieren met zure verwijten de klaslokalen terug in moet drijven. Laat zij er eerst eens voor zorgen dat er een zeer deskundige docent tijdens de maatschappijleerlessen uitlegt hoe je een goede, breed gedragen actie op touw zet.