De beurs bedrijft politiek.

BeursWat ook wel de virtuele economie wordt genoemd, is eigenlijk een politiek bolwerk, van waaruit de wereld wordt geregeerd. Die conclusie zou je kunnen trekken naar aanleiding van de berichten dat de beurzen sterk reageren op politieke gebeurtenissen. De Amsterdamse beurs opende vanmorgen met verlies. Dat is een reactie zijn op de Europese top, waarmee aandeelhouders en beleggers zeggen: leuke top, maar nog niet helemaal toppie!
Waarna je weer een politicus hoort roepen dat het vertrouwen in de markten moet worden hersteld en krasse maatregelen nodig zijn.

Krasse maatregelen om onrust op de beurzen te voorkomen? Ik weet er wel een: sluit de beurzen, of leg de aandelenhandel een paar maanden stil. Het is tenslotte een virtuele economie. De echte economie dat zijn wij, de mensen die elke dag naar hun werk gaan. Daar krijgen we heel wat voor terug: ons salaris. Daarmee stimuleren we de economie. We kopen elke dag spulletjes van het bedrijfsleven. En we dragen bij aan de staat. We betalen belasting. Wij zijn de grootaandeelhouders van politiek en economie.

Stel dat wij er  weinig op vertrouwen dat onze aandelen (arbeid en geld) opleveren wat wij er van verwachten. Kunnen wij dan onze aandelen massaal verpatsen op de beurzen?
Minder spulletjes kopen kan nog wel. Maar stoppen met werken en belasting betalen zou ernstige gevolgen voor onszelf hebben.  Wij worden geacht eens in de vier jaar politiek te bedrijven en niet bij elke economische rimpel te gaan staken of weigeren de belasting af te dragen.

Een belastingstaking is overigens geen onbekend idee. Het is vooral een hobby van zich liberaal noemende clowns, die zich van hun anarchistische kant laten zien als de staat niet doet wat zij voor ogen hebben. Hedendaags fenomeen is de Tea Party, die graag de belastingen flink wil reduceren en als actiemiddel een belastingvrije dag wil houden.

En herinnert u zich de oproep van Gerrit Zalm nog? In 2006 riep hij burgers op geen ozb (onroerende zaak belasting) te betalen, als protest tegen de hoge tarieven 62 gemeenten er zouden houden. Zalm was minister van Financiën en had zich verrekend. Slechts een paar gemeenten waren aan de dure kant en Zalm zag zich gedwongen excuses aan te bieden.

In Italië dreigde in datzelfde jaar de toen demissionaire premier Berlusconi met een belastingstaking, als een linkse kandidaat tot president zou worden gekozen.
Kortom: een belastingstaking is een geliefd pressiemiddel bij mensen die verder tegen elke vorm van andere stakingen zijn.

De reacties op de beurzen kunnen ook als pressiemiddel  worden gezien. Want het is opvallend dat de koersen kelderen als er politieke besluiten worden genomen, die niet helemaal in het straatje passen van de nul-belasting-idealisten. Het dumpen van aandelen mag zelfs als een vorm van obstructie worden gezien. In plaats van het bedrijfsleven te steunen door aandelen te kopen, in plaats van te verkopen, duwt men zelfs de economie verder de afgrond in.

En het gekke is dat de politiek daar geen antwoord op wenst te geven. Terwijl Occupyers voor de beurs worden weggesleept, mogen beursgangers hun gang gaan. Zelfs al weten politici dat beursgangers zich niet altijd netjes gedragen. Maxime Verhagen, minister van Economische Zaken, mocht in oktober de beursgong slaan en riep in zijn toespraak de financiële instellingen op zich verantwoordelijk te gedragen. “Dus niet om de boel te bedonderen”, zei hij letterlijk.

Hij weet het dus wel, maar doet er weinig aan. Behalve de financiële instellngen herinneren aan hun gedragscode, maar de oplopende rekening weer bij de burger leggen. Volgens Job Swank, directeur Monetaire zaken van De Nederlandsche Bank (DNB) zijn extra bezuinigingen onvermijdelijk. Het kan niet anders, zegt hij, omdat “de financiële markten momenteel dicteren wat er in de reële economie gebeurt”.
Als dat tot gevolg heeft dat wij minder te besteden hebben aan de economie, lijkt met dat een gevalletje ‘beetje dom’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *