Tag archieven: camp

Leun op mij.

Leunen Het was gisteren een beetje rare dag in Den Haag. Het CDA had een zaaltje afgehuurd om een nieuwe ‘godfather’ te kiezen. De ruim 600 CDA-leden werden bij aankomst opgewacht door leden van de AOb (Algemene Onderwijsbond), die snoephartjes uitdeelden. Een actie tegen de bezuinigingen nog het passend onderwijs. De CDA-leden zijn blijkbaar om te kopen met snoep, want het congres stemde tegen die bezuinigingen.

Een stuk of vijftig jongeren hielden in het centrum van Den Haag een
kussengevecht. Ik dacht eerst:goh, wat leuk. Jongeren die laten zien dat je een conflict ook met andere wapens uit kan vechten. Maar het ging nergens over, behalve over wat lol. Het was namelijk Wereld Kussengevechtdag.

Op het Plein verzamelden zich zo’n dertig mensen, die zich de
Dwaze Kinderen noemen. Zij voeren actie tegen de slechte ouderenzorg. En met slechte zorg bedoelen ze niet alleen dat hun ouders of grootouders te weinig persoonlijke aandacht krijgen in het verzorgingstehuis, maar ook dat er maar wat aangerommeld wordt met de hygiëne, het eten, de medicatie en de veiligheid. Er wordt zelfs gesproken van mishandeling.

En ineens gebeurt er iets raars in mijn hoofd. Of het wat te maken heeft met die drukte in Den Haag, geen idee. Er dringt zich een liedje op en nu zeurt het al uren “kom maar hier en leun op mij” door mijn kop. Ken je dat liedje?
H
et is een draak van een song. Bekend geworden van Ruth Jacott. Jaren geleden heb ik het zelf een keer gespeeld. Als grap op een feest. De zangers stak flink de draak met de draak en we zetten een fraai stukje ‘camp’ weg. Maar, nu komt het meest rare, ik vind dat nummer ook wel iets hebben. Iedereen om me heen verklaart me voor gek en begrijpt daar niets van. Nu zit ik te piekeren wat ik er dan wel zo aardig aan vind. Kan ik verdedigen waarom dat nummer wel iets heeft?

Het kan niet de tekst zijn. Te oppervlakkig, meer een wandtegelgedichtje. De melodie is ook niet spectaculair of bijzonder mooi. Er zit een verschrikkelijk ‘bruggetje’ in (en als je hart gerboken is…). De uitvoering is te schreeuwerig. Het zou meer ingetogen gebracht moeten worden. Zo’n benadering haalde Ruth Jacott bijna in een radiouitzending, begeleidt door een onbekend bandje (hier te zien en te
beluisteren op Youtube). Alleen erger ik me aan dat vibrato van Jacott. En ook hier is het refrein te hard.

Het enige wat ik er aardig aan vindt is dat een wat luie, maar lekker lopende ‘drive’ heeft. Een goede baslijn en lekker lopend slagwerk. De gospelachtige samenzang in het refrein kan ik ook wel waarderen. Maar alles bij elkaar is het een sentimentele draak, die prima past in het rijtje nummers als ‘You never walk alone’ en ‘We are the champions’. De uitvoering van een coverbandje
met de zanger van Bløf, is wel de manier om zo’n nummer te presenteren.

Misschien zijn er lezers die dat herkennen: je wordt overvallen door onverklaarbaar sentiment en ziet of hoort iets moois in een verder vreselijk stukje ‘camp’. Lelijk met een klein goud randje. Gooi het in de reacties en aan het eind van de komende week , presenteer ik hier jullie lijst van ‘Erg Verschrikkelijk Mooi”.