Tag archieven: consumenten

De leukste thuis

U bent de leukste thuis, op de deurknop na. Om er zeker van te zijn dat ik thuis echt de leukste ben, heb ik uit voorzorg overal klapdeuren gemonteerd. Maar, potdomme, voor je het weet, wordt je door de werkelijkheid ingehaald.

Koelkast is meest gewaardeerde gezinslid

luidde de kop boven een artikel in tal van plaatselijke kranten. U weet: wij houden van onderzoek, dus waren we verheugd te zien dat dit bericht voortkwam uit een onderzoek die de firma Bosch in april liet uitvoeren door Panelwizard, onder 511 Nederlanders die een huishouden bestieren.

De kop van het persbericht van Bosch meldde heel wat anders:
Lees verder →

3 reacties

Echt altijd

HemaDe publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Deze keer lijkt Trudy altijd prijs te hebben.

Echt altijd
Vast voordeel, bodemprijzen, laagste prijs garantie, en nergens goedkoper, zijn allemaal reclame slogans waar ik als vrouw niet gevoelig voor ben. Lees ik ergens zo’n  belofte terwijl ik op de wc aan het kranten ben, zal ik niet met mijn broek op mijn hielen op de fiets springen om niets van de korting te hoeven mislopen. Ik vind het allemaal relatief. Nee, doet u mij maar echte kortingen, want daar ben ik dan weer wel gevoelig voor.

Twee weken geleden kochten mijn man en ik bij woon – outlet in Alkmaar een prachtige zwart lederen bank. Van 1695 euro voor 495. Dan krijg ik pas een gevoel van winst, ook al is wel mijn bankrekening met 495 euro gedaald . Met een winst van 1200 euro vond ik het tevens een reden om nog even bij de afgeprijsde snuisterijen te kijken. Zag een leuke leren tas van 150 euro voor een luttele 40 euro. Ik kirde geluidjes alsof ik naar het vuurwerk aan het kijken was, “ohh,ahhh”. Manlief vroeg mij enkel hoeveel tassen er aan de gordijnrails in onze slaapkamer hingen. Ongeveer zoveel dat er een reële kans bestaat dat eerdaags de schroeven uit de pluggen van de muur zullen schieten. Pfff…niet dat ik die tas niet mag kopen van manlief, maar door die ene onnozele vraag van hem had ik al geen zin meer in die tas.
Weg vette winst  van 110 euro…

Maar ik ben dus een vrouw van fikse kortingen. Laagste prijsgaranties en bodemprijzen weten mij dus niet de kietelen. Er is echter een concern die mij met een bepaalde prijsgarantie wel weet te fascineren. En dat is de HEMA. Mijn favoriete winkel, met de altijd overheerlijke en verkrijgbare Hema worsten, niet op dieren geteste make-up, en Jip en Janneke snuisterijen.
Zij promoten hun winkel tegenwoordig met diverse producten met ‘Altijd’ prijzen. Als ik de inflatie bekijk en de fluctuerende grondprijzen, kan ik niets anders concluderen dat ik het een gewaagde pr- actie vind!

Wetende dat we in het jaar 1950 17 cent voor een brood moesten neerleggen, en nu het tienvoudige, ben ik blij dat bij de Hema voor altijd de vlaaien 5 euro zullen kosten. Dus ook als ik straks op negentigjarige leeftijd zin heb in een stukje HEMA vlaai. Mijn rollator kan ik op deze leeftijd van een nieuwe voor- en achterlicht fietsverlichting voorzien voor de ‘ALTIJD’ prijs van 2 euro. Ik kan voor altijd een bikini voor 8 euro kopen, en teenslippers voor 2 euro. En om onze financiële toekomst nog meer in zekerheid te stellen kunnen we voor ALTIJD bij de Hema een kip – of tonijnsalade voor 2.75 kopen, lasagne  bolognese  voor 1.50 euro, en onze billetjes opfrissen met een 3-pak baby doekjes voor een luttele 3 euro!

Ik heb nergens kleine sterretjes met voorwaarden gelezen. En voor de zekerheid heb ik de betekenis van het woord ‘altijd’ nog eens opgezocht: bijw steeds, voortdurend, elke keer. Dus prijzen die net zolang gehanteerd blijven dan de eeuwige roem van Jip en Janneke.
Topactie van de Hema dus! En laat ik het niet merken, dat de prijzen in de komende 100 jaar zullen stijgen. Want van beloftes verbreken, daar word ik ook heel erg gevoelig van…

Trudy Zeeman www.trudyschrijft.nl.

Geef een reactie

Eénrichtingscode.

QR Code Op dit weblog is al vaker over tamelijk nutteloze codes geschreven. Vandaag iets over codes die het gemak moeten dienen. Een grote hoeveelheid informatie kan worden gecodeerd. In het pré-computertijdperk had je al codes, die een grotere boodschap kort en bondig samenvatten. Die techniek leeft nog voort in chatboxen, sms’jes en e-mails.

De laatste tijd wordt steeds vake de QR code gepromoot. QR staat voor quick response. Geen gecodeerde tekst, maar een plaatje waarachter een bom informatie schuil gaat. Het is vooral een reclamedingetje. Je kan er ook kunst, boeken en films mee samenvatten.
Het plaatje kun je met je mobieltje fotograferen en als je mobieltje een qr-lezer heeft brengt de afbeelding je rap naar de informatie die er achter zit. Meestal is dat een website. “Deze methode bespaart de gebruiker het moeizaam op een telefoon intypen van een URL”, zegt Wikipedia.

Dat geloof ik meteen, want voor een digibeet als ik, die amper met zijn mobieltje het internet opgaat, is nogal een gepiel op de virtuele toetsenborden van smartphones. Maar zou een beetje geroutineerde gebruiker niet net zo snel een webadres intikken, als de camera activeren, de camera richten, de foto nemen en de qr-applicatie starten? De juichkreten over dit ‘snelle gemak’ zijn dus zwaar overdreven.

Er zou nog een voordeel zijn. Waar je ook bent, als je je mobieltje bij je hebt kun je met de QR-code overal toegang tot interessante informatie krijgen. Wat je er ook over leest, in veruit de meeste gevallen bedoelt men met interessante informatie: reclame. QR-codes op de reclameposters langs de weg, op de borden die makelaars op te koop-huizen hangen, op de uit-agenda in de lokale uitgaansmagazines, noem maar op. De qr code linksboven zou je meteen naar dit weblog moeten sturen.

Er ontbreekt volgens mij nog iets aan deze techniek. Het is eenrichtingsverkeer. Je kunt pas communiceren met de qr-code verspreider, als je op de website bent beland. Het zou toch mogelijke moeten zijn na het scannen van de code meteen je eigen boodschap er aan toe te voegen? Een paar voorbeeldjes.

Je ziet een reclameposter met de qr code. Waarom opent de code niet meteen een tekstvakje waar je je ‘feedback’ op de reclame kunt geven? Ik zie vaak genoeg reclameposters langs de weg, waarvan ik denk: haal die maar weg. Het zou toch aardig zijn voor de marketingjongens- en meisjes als ze een ‘quick response’ van hun potentiële klanten krijgen? Dat scheelt al gauw een duur en tijdrovend marktonderzoek.

Of neem de qr codes op de borden van de makelaars. Als ze het een beetje goed doen, zie je na het scannen informatie over de bouwkundige kwaliteit van het huis en de vraagprijs. Meestal zie je alleen het telefoonnummer van de makelaar. Dat is iets te weinig informatie. Maar zou het niet aardig zijn als de qr code ook hier meteen een tekstvakje opent, waarin jij dan tikt: te duur. Weet de makelaar ook weer genoeg.

Zoals de qr code zich nu verspreidt, is het vooral een van de vele speeltjes, die handig lijken, maar niet echt voordeel biedt voor de afnemers. Het is niet sneller dan een url intikken en als gebruiker kun je alleen maar consumeren in plaats van communiceren. Daarmee is de qr code een van de vele overbodige gadgets, die de wereld ‘rijk’ is. Jammer, maar maak met die code op zijn minst tweerichtingsverkeer mogelijk.
Ik hou me overigens aanbevolen voor voorbeelden, die de gebruiker, materieel of immaterieel, echt rijker maakt.

Geef een reactie

Een struikje witlof met een vette worm

De publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Deze keer: eet geen groenten met bactieriën, maar groenten met wormen.
Witlof
Een struikje witlof met een vette worm alstublieft

En dan kan het eigenlijk niemandwat schelen welk kippetje voor niets aan het spit geregen is…
Bron: Telegraaf

Denk je gezond bezig te zijn…. Zit je behalve op een radijsje ook op een ESBL-houdende resistente bacterie te kauwen. Een smaakloos beestje, maar gevaarlijker dan de witte haai. Knabbel je teveel op deze bacterie kan het zomaar zo zijn, dat je bij een ernstige ziekte moeilijker te genezen bent omdat je inmiddels resistent geworden bent voor sommige antibiotica. Onderzoekers van het VUmc vonden in 15 soorten groenten deze hardnekkige bacterie, waaronder; Lente-ui, Radijs, Taugé en pastinaak.

Nu vind ik het altijd prettig om iemand, de politiek of een instantie de schuld te geven, maar ik vrees dat ik met mijn vinger richting mijn voorhoofd zal moeten wijzen. Ik constateer dezelfde ontwikkelingen als wat ons favoriete kippetje overkomen is. Kippetjes opgestapeld in kleine hokjes zodat ze voordelige eieren kunnen uitpoepen. Kippetjes opgestapeld voor de slacht. Kippetjes voordelig in de koekenpan, en kippetjes als 2e gratis aan de spies of op de barbecue. En dan kan het eigenlijk niemand wat schelen welk kippetje voor niets aan het spit geregen is.

Waarschijnlijk heeft dierlijke mest de groenten besmet, maar het kan ook zo zijn dat de grond al besmet was, aldus de onderzoekers van dit onderzoek. Ik denk eerder dat de massaproductie en dubieuze kostenremmende middelen de boosdoeners zijn. En daar ben ik dus ook schuldig aan. Want de consument houdt de massaproductie staande.

Waarschijnlijk zal het allemaal wel meevallen, maar toch, als ik er wat over lees verlang ik weer naar een struikje witlof, lelijk groen gekleurd en vol met zand. Terwijl ik de groenten schoonmaak komt er een heerlijk gezonde vette worm bovendrijven. En terwijl ik de worm red van een gruwelijke verdrinkingsdood, gooi ik hem naar buiten. Alwaar een vrolijk kakelende kip het gedierte in één hap tot zich zal nemen.

Ja, zo hoort het eigenlijk te zijn….

Trudy Zeeman

Geef een reactie

Censuur op mond tot mondreclame?

Reclame Mond-tot-mondreclame wordt heet de beste reclame te zijn. Dat kan na 1 januari wel eens anders uitpakken. De houdbaarheidstermijn van de 45 jaar lang gebruikte definitie van reclame is verlopen, vindt de Reclame Code Commissie. Tijd voor een sterk uitgebreide nieuwe definitie.

De nieuwe definitie: “Onder reclame wordt verstaan: iedere openbare en/of systematische directe dan wel indirecte aanprijzing van goederen, diensten en/of denkbeelden door een adverteerder of geheel of deels ten behoeve van deze, al dan niet met behulp van derden. Onder reclame wordt mede verstaan het vragen van diensten”.

Iedere openbare aanprijzing, al dan niet met behulp van derden? Daar zou mond-tot-mondreclame heel goed onder kunnen vallen. Je spreekt prijzenswaardige woorden over een nieuwe gadget, je buurman verteld dat door aan zijn neefje, die het weer verder vertelt aan zijn collega.
Niets aan de hand, want dat is nog geen voorbeeld van 1-op-1 reclame, die volgens een toelichting wel onder de nieuwe definitie valt. Een winkelier die in het genoeglijke onderhoud met een klant, tussen neus en lippen wijst op een ander produkt, dan waar de klant eigenlijk voor kwam, is een vorm van 1-op-1 reclame. Zo’n gesprekje moet na 1 januari voldoen aan de Reclame Code.

Er is nog een vorm van mond- tot-mondreclame, die aan de eisen van de Reclame Code zal moeten voldoen. In een tweede toelichting zegt de Reclame Code Commissie: “Ook valt te denken aan buzz marketing (mond-tot-mond reclame op initiatief van een adverteerder). Wel dient bij dit alles sprake te zijn van enige betrokkenheid van de adverteerder”.
Enige betrokkenheid van de adverteerder? Dat is zo vastgesteld. Stel een adverteerder probeert de consument aan te zetten tot de aankoop van een dingetje. De essentie van reclame. De consument trapt er in, koopt het dingetje en op het eerste de beste verjaardagsfeestje zegt de consument: ik heb nou toch een leuk dingetje! Een van de aanwezigen koopt de volgende dag ook zo’n gevalletje en meldt zijn collega’s: jongens, kijk eens, ik heb nou toch een prima dingetje!
Mocht een van de kopers kunnen aantonen dat het helemaal niet zo’n geweldig produkt is, dan zou er een klacht wegens misleidende reclame ingediend kunnen worden. Omdat vrij veel aankopen pas worden gedaan na een initiatief van een adverteerder (hoe wisten we anders van het bestaan van een dingetje?), is enige betrokkenheid gauw aangetoond.

Is de nieuwe definitie van reclame nu indirect een aanslag op de vrijheid van meningsuiting? Betekent het de dood van mond-tot-mondreclame?
Voor een veroordeling van de Reclame Code Commissie hoeft niet gevreesd te worden als de mond-tot-mondreclame op de juiste doelgroepen is gericht (dus geen alcoholreclame voor jongeren) en financiële voorwaarden duidelijk zijn gemaakt. Als de reclame waarheid verkondigt is er ook niets aan de hand.
Dat is een lastige voorwaarde bij mond-tot-mondreclame. Onderzoek toonde al eens aan dat prijs en kwaliteit, zelfs als die tegenvalt, achteraf goed gepraat worden door de koper met allerlei kulargumenten. Bekend als de cognitieve dissonantie reductie en wel een van de meest misleidende vormen van mond-tot-mondreclame.

Gelukkig hoeft de doorsnee mond-tot-mondreclamemaker niet bang te zijn dat buurman hem voor de Reclame Code Commissie daagt. De nieuwe definitie van reclame eindigt met een sluitende voorwaarde: “Adverteerder is een organisatie of een persoon niet zijnde een consument”.
We kunnen dus na 1 januari in alle vrijheid en zonder enige zelfcensuur, de boodschappen doorgeven. Misschien moet er wel een Loden Leeuw in het leven worden geroepen voor de collega of olijke ook,die irritant doorjengelt over zijn pas gekochte breedbeeld-routenavigator.

Geef een reactie

Eén DNA-test, vier verschillende utslagen.

Eén DNA-test, vier verschillende uitslagen Wie in Amerika zijn wangslijm opstuurt om met een DNA-test uit te zoeken of er een kans op prostaatkanker of diabetes bestaat, weet nu een ding zeker: niet tevreden met de uitslag? Stuur het speeksel naar een ander bedrijf en de kans is groot dat je een heel andere uitslag krijgt.

Een undercover onderzoek toonde aan dat verschillende commerciële DNA-testers verschillende uitslagen geven op basis van een en hetzelfde dna-materiaal. Testen die tussen de 230 en 780 euro kosten (lees hier meer op de nieuwssite van Reuters).
Geen nieuw nieuws. In 2001 haalde de Consumentenbond ook een geintje uit met een van de eerste commerciële DNA-bedrijven in Nederland. De bond stuurde materiaal op om een vaderschapstest te laten doen en het bedrijf kwam met de verkeerde uitslag.

Nu werd die proef wel erg lastig gemaakt voor het bedrijf. De Consumentenbond stuurde materiaal op van een oom en een neef. De oom werd voor de vader gehouden. Het bedrijf beloofde na de negatieve publiciteit wel beterschap. Het zocht een ander laboratorium en garandeert sindsdien 99,995 procent zekere uitslagen (bron: dit artikel in NRC).

Uit dat NRC-artikel blijkt dat door de overheid gesteunde laboratoria de commerciële aanbieders niet zo hoog hebben zitten. Dat riekt naar jaloezie onder concurrenten. De commerciële bedrijven bieden goedkopere en soms snellere tests aan. En vaak ook nog met eenvoudiger procedures en de mogelijkheid anoniem te blijven.
De officiële laboratoria vrezen ook dat de consument onvoldoende begeleid zal worden. Rolt er een onwelgevallige uitslag uit een DNA-test, dan kan het tot grote misère leiden en wie zorgt dan voor de klant?

Dat er af en toe iets fout gaat, is niet zo heel merkwaardig bij een nog zo jonge technologie. Tot op vandaag de dag is de kennis over het DNA, de onderzoeks- en interpretatiemethoden nog volop in ontwikkeling. Daarom zijn rechters nog erg voorzichtig met de wijze waarop DNA-onderzoek als bewijsmateriaal in rechtszaken wordt gehanteerd.
Dat mensen er een leuk bedrag voorover hebben om allerlei DNA-testen te laten doen, moeten ze natuurlijk zelf weten. Als ze maar ook weten dat de uitslag niet 100 procent correct hoeft te zijn. Ze zouden dan nog een keer wat euro’s kunnen besteden om de test bij een ander bedrijf te laten doen. De second DNA-opinion. Het onderzoek uit Amerika toont aan dat er een gerede kans bestaat dat je dan nog minder te weten komt.

In Europees verband zijn er plannen om al te agressieve reclame voor commerciële DNA-tests aan banden te leggen. In Amerika wil men via regulering de bedrijven tot grotere betrouwbaarheid dwingen. Maar waarom? Wat is er zo onethisch aan dat bedrijven producten verkopen die de consument geen enkele zekerheid bieden? Okee, er zou wat psychische schade kunnen ontstaan als je de boodschap krijgt prostaatkanker te hebben, terwijl dat misschien niet waar is.

Maar er wordt wel meer verkocht wat zich niet waar maakt. En dat levert op zijn minst heel wat stress op, met de kans op een hartverzakking. Wil men dat helemaal voorkomen dan moet de economie volledig op zijn kop worden gezet.

Geef een reactie

Kopers versus verkopers.

Kopers versus verkopers Er moet een nieuwe politieke partij komen. De PvdC (Politieke partij voor de Consument) moet de strijd aanbinden met “te hebzuchtige geldbedrijven, waken over de integriteit van politici, en zorgen dat de markt er is voor de consument, in plaats van andersom”. Dat stelt Erica Verdegaal in nrc.next.

Blijkbaar heeft ze weinig vertrouwen in de zittende partijen, die toch flink over de rooie zijn en vinden dat de zelfregulering in de financiële sector nog veel te weinig voorstelt.
Dat zal menig consument ook denken, aldus Erica Verdegaal. Diezelfde consument zal ook weinig vertrouwen in de huidige politieke partijen hebben, omdat nogal wat partijcoryfeeën nauwe banden onderhouden met de geld- en vastgoedwereld.

In het artikel wordt een bestuurder van toezichthouder AFM (Autoriteit Financiële Markten) geciteerd, die vindt dat geldbedrijven de consument knollen voor citroenen blijven verkopen. De toezichthouder wil meer bevoegdheden om de sjacheraars aan te pakken.

Moet de consument maar voor zichzelf opkomen en een politieke partij oprichten? Het lijkt me een ingewikkelde omweg, om veranderingen tot stand te brengen.
De consument is wel een belangrijk radertje in de economie. Eén oproep om spaargeld van een bank te halen, bleek voldoende om een bank om zeep te helpen. En heeft de consument het idee knollen voor citroenen aangesmeerd te krijgen, dan is kan de koper dus besluiten die handel gewoon niet aan te schaffen.

De hebzucht van de verkopers kan aan banden worden gelegd als de kopers hun hebzucht een paar dagen stilleggen. Iets wat in de gangbare markteconomie wel plaatsvindt. Als het consumentenvertrouwen daalt, kan zich dat manifesteren in het uitstellen van dure aankopen. Met vervelende gevolgen voor verkopers van luxe artikelen.

De consument heeft geen politieke partij nodig om voor kopersbelangen op te komen. Als één oproep spaargeld weg te halen genoeg is om één bank minder te hebben, die knollen voor citroenen verkoopt, dan kan één keer massaal verzekeringen opzeggen ook die wildgroeihandel onderuit schoffelen.

Natuurlijk zal van diverse kanten worden geroepen, dat het niet verstandig is, want desastreus voor de economie. Maar het uitblijven van adequate maatregelen is dat ook. Zoveel heeft de kredietcrisis ons wel geleerd. Dus één keer flink op de strepen staan, moet toch afdoende zijn om politieke partijen, toezichthouders en de trage bedrijven tot de orde te roepen?

Zo zal het niet gaan. Gisteren ging de consument immers massaal achter Sinterklaas aan?

Geef een reactie

Voer voor nadenken.

Voer voor nadenken

“Slechts een derde van de Nederlanders heeft veel behoefte tot nadenken“.
“Overigens zijn de mensen die de behoefte hebben om meer na te denken niet per se hoger opgeleid; dit verband was laag“.

Twee conclusies die het ergste vrezen voor ons aller welzijn want de derde conclusie luidt: “De 30% Nederlanders die veel behoefte hebben tot nadenken hechten meer waarde aan dierenwelzijn, rechtvaardigheid en milieuvriendelijkheid“.

Nadenken. Ik maak er geen gewoonte van, maar ik heb er wel behoefte aan. Nou vind ik dierenwelzijn, rechtvaardigheid en milieuvriendelijkheid toevallig ook belangrijk, maar dat ik daarmee tot slechts een derde van de bevolking hoor, vind ik geen wereldnieuws.

De conclusies staan in een rapport van het LEI, dat in opdracht van het ministerie van LNV (Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit), onderzocht heeft of mensen wel eens stilstaan bij de waarde van hun eten.
Het LEI (Landbouw Economisch Instituut) zegt in haar persbericht dat “89% van de consumenten producten koopt uit gewoonte, zonder er bij na te denken. Meer kennis over gezondheid en duurzaamheid leidt niet per definitie tot een ander aankoopgedrag bij consumenten. Alleen de kleine groep mensen die toch al interesse heeft in deze onderwerpen laat zich hierdoor leiden“.
Het LEI concludeert niet als eerste dat het vergroten van kennis niet vanzelfsprekend tot gedragsverandering leidt. Je zou meer moeten weten over onbewuste drijfveren van de consumenten, als je wil dat ze meer gezond en milieuvriendelijk voedsel kopen.

Het klinkt bekend. A-sociaal gedrag veranderen met voorlichtingsfilmpjes werkt niet. De makers van die filmpjes hopen zo de mensen een spiegel voor te houden en aan het denken worden gezet. Psycholoog en communicatiewetenschapper, Jaap van Ginneken, stelt dat het effect minimaal zal zijn. “Gedragsverandering, en zeker duurzame gedragsverandering, is heel moeilijk“, aldus de deskundige in een Volkskrantartikel.

Ook prof. dr. C.M.J.G. Maes, gezondheidspsycholoog aan het Leids Universitair Medisch Centrum, stelt dat campagnes die mensen adviezen voor een gezonde leefstijl tussen de oren prenten, een “bedroevend laag effect hebben“. Dus moet er meer kennis komen over “de onderliggende psychologische mechanismen die leiden tot (on)gezond gedrag” en moeten we “beseffen dat gedrag altijd het gevolg is van interactie tussen individu en omgeving“.

Tweederde van de mensen hebben geen behoefte na te denken en doen maar wat. Het lijkt voer voor psychologen, maar als die het zo eens zijn over dat verschijnsel, waarom nog geld aan nader onderzoek gedaan?
Laten we er vanuit gaan dat overheid en beleidsmakers tot die 30% nadenkende groep behoren. Ze willen immers dat iedereen gezonde, milieu- en diervriendelijke producten consumeren? Wel , als zoveel mensen niet nadenken bij hun aankopen, dan zorg je er toch voor dat er alleen nog gezonde, milieu- en diervriendelijke producten worden aangeboden?

Ethisch nadenkertje: mag je niet-denkende mensen dat van overheidswege door de strot douwen?

Geef een reactie