Tag archieven: fraude

De schuld van alles.

SchuldHet lijkt wel of Nederland gebukt gaat onder een tsunami aan misbruik, Corruptie tiert welig. Wat jammer dat dit kabinet is gevallen. Zo krijgen we fraude het land niet uit.

Volgens kabinet Rutte wordt Nederland wordt te gronde gericht door misbruik van wetten en regelingen. Misbruik van de bijstand, het pgb, de studiefinanciering, de kinderopvangtoeslag en, als altijd, de belastingen zijn of worden aangepakt met hogere straffen. Het kabinet spaart niemand. Bedrijven die de mazen in de wet exploiteren en onterecht allerlei overheidssubsidies binnenslepen, moeten zwaarder bestraft worden en slachtoffers van mensenhandel moeten zelf met keiharde bewijzen komen. Zo niet, dan heet een aangifte misbruik.

De aantallen ritselaars en regelaars, sjoemelaars, zwendelaars, subsidiedieven en fraudeurs zijn niet zo groot of volslagen onbekend, maar het gaat om miljoenen euro’s waarvan, zoals bekend, we miljarden tekort komen. Een tekort dat door een systeemfoutje is ontstaan en een systeem kun je natuurlijk nergens de schuld van geven. Het systeem laten we dan ook ongemoeid.

Mensen kun je wel de schuld geven of de schuld laten betalen. Logisch, want al iemand de schuld heeft aan alles, is dat wel de mens. Een erfelijke kwestie sinds de zondeval van Adam en Eva. Christelijke politici weten daar alles van en het is niet zo vreemd dat zij de mens een gebrek aan goed gedrag verwijten. Maar hoe ze de mens ook op het goede pad willen brengen, van Van Agts “Ethisch Reveil” tot Balkenendes “normen en waarden”-offensief, de mens wil niet deugen.

De schuld van de mens is geen louter christelijke hobby. Ook onder Ruttes liberaal reveil is de mens schuldig. De zondaars zijn vooral mensen die “hun hand ophouden” en asielzoekers. Wie werkloos is, wil blijkbaar niet werken, dus straf. Wie asiel aanvraagt moet wel een oplichter zijn, want waarom anders maakt zo iemand gebruik van een fraudegevoelige procedure?

Ik beken schuld: dat is allemaal veel te kort door de bocht geformuleerd. Maar mogen we alstublieft verlost worden van een mentaliteit die alle schapen over een kam scheert? Het land bestaat niet uit miljoenen fraudeurs. Daar past geen beleid van nog meer regelingen bij. Regelingen die door hen die dat willen, opnieuw misbruikt zullen worden. Als er geen regelingen zijn, kunnen ze ook niet misbruikt worden.

Er zijn geen miljoenen vraatzuchtigen en rokers die de gezondheidszorg zo duur maken. Dat kan dus niet de reden zijn waarom iedereen er voor moet boeten met verhoogde tarieven en eigen bijdragen. Er zijn geen miljoenen asielzoekers die verhaaltjes verzinnen en procedures oprekken. Ook dat is dus niet de reden waarom het voordeel van de twijfel uit de wet geschrapt moet worden.

Ik ben bereid mee te betalen aan oplossingen voor de crisis, ook al is die mijn schuld niet. Maar ik pas er voor bij voorbaat en zonder enig bewijs verdacht te zijn. Met zulk beleid zaait het kabinet slechts angst en wantrouwen. Op die fundamenten zijn heel vervelende staten gebouwd.

Geef een reactie

Nederland permanente bouwput?

AsfaltHoe ziet Nederland er uit als we dit prachtige land eindelijk terugkrijgen van Mark Rutte? Het cadeau zal ingepakt zijn in asfalt, beton en staal.

Maar dan heb je ook wat. Verbrede snelwegen, waar ook echt snel kan worden gereden. Bedrijfsparken, waar op kleurrijke borden staat vermeld hoeveel vierkante meter bedrijfsruimte te koop en te huur staat. Nieuwe woonwijken met huizen waar je een boot bij kunt aanleggen. Eveneens voorzien van reclameborden, waaruit je kan opmaken dat de hele wijk nog leeg staat. En niet te vergeten veel prachtige natuur, waar je mag wandelen, fietsen, sporten, kamperen of barbecuen, mits het niet te warm en droog is. De natuur die er voorheen groeide en bloeide kun je aanschouwen in de bezoekerscentra.

Is dat een azijnpisserig toekomstbeeld? Nee, het is de realiteit, mede mogelijk gemaakt dankzij de opvatting van Mark Rutte c.s dat het altijd crisis zal zijn. De crisis- en herstelwet is permanent verklaard en het kabinet heeft de handen vrij om een hele rits projecten aan te wijzen waar de schop de grond in kan, het asfalt uitgerold kan worden en de natuur aangepast kan worden aan de menselijk maat.

Bezwaren van omwonenden hebben geen zin. Geluidsoverlast? Volkstuintjes kwijt? Asfalt tot vlak voor de deur? Sorry, maar de echte crisis is permanent en met de wet in de hand worden je bezwaren weggeschoffeld.
Milieu- en natuurfanaten die kunnen protesteren wat ze willen, we leven tenslotte in een democratie, maar ook dat is een heilloze weg. De laatste kikker, die ligt op sterven, de rest die is al dood. Maar zie: er verrijst een prachtig bedrijfscomplex, inclusief een schitterende waterpartij, waar alleen nog muggen over het water dansen. Niemand die er last van heeft, want de boel staat leeg.

Afgelopen vrijdag maakt het kabinet een aantal projecten bekend, die door de crisis- en herstelwet beschermd worden. We pikken er eentje uit: het Waterfront Harderwijk.
Aan Harderwijk en omgeving valt heel wat op te knappen. Of anders gezegd: er valt niet veel aan te verpesten. Geen gekke gedachte dus om er een mini-Blauwestad van te maken. In april ging de eerste schop in de grond en in de inmiddels zo bekende Hollandse traditie had de gemeente Harderwijk er toen al ruim 57 miljoen euro op verloren.

Dat had twee oorzaken, volgens de verantwoordelijke wethouder: de aanpassing van de N302 en de kredietcrisis. De grond is minder waard geworden dan in 2006.
De waardevermindering van de grond schuift de wethouder op de crisis. Dat is een deel van de waarheid. De handel in grond is een moeilijk te doorzien spel van marktwerking, regelgeving en handjeklap tussen belanghebbenden. Gemeenten en provincies weten daar niet altijd goed in te laveren en regelmatig eisen raadsleden om nader onderzoek, zoals vorig jaar in Enschede, Groningen (Meerstad) en Dodewaard.

De grondhandel is ook fraudegevoelig en ook dat kost aardig wat geld aan onderzoeken, zoals in de Haarlemmermeer (Schiphol) en in 2010 bij een woningcorporatie in Amsterdam. Kortom: als er al geen verlies word geleden aan de grondhandel zelf, dan gaat er ook gemeenschapsgeld verloren aan onderzoeken.

De aanpassing van de N302 heeft grond gekost ten nadele van het Waterfront. Schade 12 miljoen euro. De langste N-weg van Nederland werd over 5,5 kilometer verbreed, kreeg een verhoogde middenbaan voor doorgaand verkeer en parallelbanen voor lokaal verkeer. In 2010 was de klus geklaard.

Het was, bij een kleinschalig project als deze, niet verplicht onderzoek te doen naar de effecten voor het milieu. De provincie Gelderland liet, heel netjes, de plannen toch doormeten. Slechts één onderdeel bleek te voldoen aan de doelstelling beperking geluidshinder. Vijf onderdelen vond men voldoende rekening houden met beperking van luchtverontreiniging.

Ook als er  milieuvriendelijke alternatieven zouden worden toegepast, veranderde dat aan de score in de milieu effecten rapportage (pdf) niets. Ondanks die conclusie zijn de plannen uitgevoerd. Doorstroming van verkeer en grotere bereikbaarheid hadden hogere prioriteit dan milieufactoren.

Met andere woorden: er is gekozen voor het verkeer en het ging ten koste van het Waterfrontproject en het milieu. Maar het project is aangewezen om onder bescherming van de crisis- en herstelwet vlot van de grond te komen, zal Harderwijk over enige jaren bloeien als nooit te voren. Of zal de gemeente bloeden als nooit te voren?

Want dankzij de crisis- en herstelwet mogen projectontwikkelaars en bouwbedrijven misschien eindelijk eens uit de crisismalaise komen, er is nog nooit een project geweest dat  binnen de gemaakte kosten bleef. Waardoor het crisis blijft en weer andere projecten bedacht moeten worden om er boven op te komen.

Nederland een permanente bouwput. Goed voor de economie, slecht voor de lokale begrotingen?

Geef een reactie

Wachtwoord als poortwachter

Wachtwoord De overheid verzoekt u dringend deze week uw wachtwoord te wisselen. Bij voorkeur door uw veel te eenvoudige wachtwoord te veranderen in een heel erg moeilijke. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn oude wachtwoord was dus ‘eenvoudig’. Via de optie ‘wijzig uw wachtwoord’, heb ik dat nu veranderd in ‘heelergmoeilijk’. Aan elkaar, want spaties in een wachtwoord lukt niet.

Deze week is er de Wachtwoord Wissel Week. Een campagne die uitstekend past in de opvattingen die overheid en bedrijfsleven hebben over ‘eigen verantwoordelijkheid’. Dat is namelijk uw verantwoordelijkheid. In een vrije samenleving gaat de overheid dat natuurlijk niet van u overnemen. In een vrije markt blijft het bedrijfsleven evenzeer van uw verantwoordelijkheid af. In dit geval betekent het dat u zelf verantwoordelijk bent voor de veiligheid van uw computer en software.

U heeft er misschien wel eens van gehoord dat er van die rakkers zijn, die het op uw digitale gegevens hebben voorzien. Willen ze uw e-mail, internetbank of Digidale accounts overnemen, proberen ze uw wachtwoorden te kapen. Daar hebben ze listige programmaatjes voor en je kunt er donder op zeggen dat iedereen die Jansen heet en die naam ook als wachtwoord heeft, inmiddels flink gehackt, misbruikt en bestolen is. De slimmeriken die dachten met Janssen een sterkere beveiliging te hebben, zijn ook bedrogen uitgekomen. Zelfs het geniale ‘nesnaJ’ is niet voldoende om boeven buiten uw digitale territorium te houden.

De Wachtwoord Wissel Week is een van de initiatieven die de overheid onderneemt om burgers op te voeden tot veilig digitaal verkeer. Op een speciale website kunt u uw digivaardigheid bijspijkeren. De bewustwordingscampagne wordt mede ondersteund door partners als de NVB (Nederlandse Vereniging van Banken) en Microsoft.
Fraaie samenwerking. De overheid is bekend van digitale miskleunen met de Digid. Microsoft is wereldberoemd om het achteraf dichten van lekken in hun producten en de digitale veiligheid van de Nederlandse banken werd doorgeprikt in het televisieprogramma Reporter.

U begrijpt nu ook waarom de veiligheid van uw digitale existentie uw verantwoordelijkheid is. Overheid en bedrijfsleven hebben daar geen enkel benul van. En leveren dus onveilige producten. Als u uw wachtwoord wisselt, knappen die producten daar een stuk van op!

Geef een reactie

Geslaagde status te koop

Geslaagde status te koop

Dat politici eigenlijk een onberispelijke c.v. dienen te hebben, is vandaag opnieuw gebleken. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dat gaat ook op voor politici die het met de waarheid niet zo nauw nemen. Fraai voorbeeld: als politici met diploma's schermen die ze helemaal niet hebben, dan denkt menig burger zich op de arbeidsmarkt ook wel beter te kunnen verkopen met een opgewaardeerde c.v.

Het Algemeen Dagblad zegt een lijst te hebben waar namen van nederlandse managers op staan die valse diploma's hebben gekocht.
De geschiedenis leert dat er niks nieuws onder de zon. En dan hebben we het niet over een vogel die medicinale drankjes verkocht, terwijl hij helemaal geen dokter was. Nee, enkele politici waren de pioniers op het gebied van titelfraude.

Charles Schwietert, namens de VVD staatssecretaris voor Defensie in 1982, kon aftreden toen bleek dat hij niet de doctorandus was, die hij zelf zei te zijn. Ook over zijn militaire rang had hij gelogen. Niks luitenant, slechts een korporaaltje.

In 1994 kon PvdA kamerlid Evan Rozenblad opkrassen, toen aan het licht kwam dat hij geen afgestudeerd rechtenstudent was. Ook hij meldde een een hogere functie in een vorige betrekking: directeur ener universiteit. In werkelijkheid was hij slechts hoofd van de universiteitsbibliotheek.

In 2002 bekende Mat Herben (LPF) geen HBO-diploma voor journalistiek te hebben. Een cursus van twee weken over internationale veiligheid had hij wel gevolgd. Dat de cursusaanbieder, het Clingendael instituut, dat een “postacademische studie internationale veiligheid” noemde, daar kon hij zelf niks aan doen, zo zei hij destijds.

Daarna nam het gesjoemel met academische titels blijkbaar zo'n hoge vlucht, dat Mark Rutte, staatssecretaris voor onderwijs in 2005, een website liet opzetten waar men diploma's op hun echtheid kon laten controleren. Bovendien kondigde hij een onderzoek aan naar de omvang van diplomafraude.

Niet dat dat veel hielp. In 2006 werd bekend dat zijn partijgenote Fadime Örgü zich van de titel doctorandus bediende terwijl ze niet meer dan een lerarenopleiding aan de Hogeschool in Rotterdam had gedaan. Fadime zei dat die titel niet door haar eigen toedoen op de websites van de VVD terecht was gekomen.

Maar goed, de burger had de les geleerd. Weliswaar zonder het behalen van een diploma, maar wel door een geschoolde status te kopen.
De NOS bracht later dat jaar met een undercover-reportage aan het licht, dat er een levendige handel in nepdiploma's bestond. Via internet kon je zo een havo-diploma bemachtigen. Academische titels? Het zou wat. De gewone burger deed het ook wel voor minder.

Nou was het hebben of verstrekken van namaakdiploma's niet strafbaar, maar de toenmalige minister voor Onderwijs, Maria van der Hoeven, vond het maar niks. Ze zou zich bezinnen op maatregelen. Die zijn er gekomen en per 1 januari 2009 moeten middelbare schooldiploma's aan kenmerken voldoen, die bescherming tegen namaak moeten bieden, Ondertussen is in maart dit jaar al wel een echtpaar veroordeeld voor de verkoop van valse diploma's.

De door het AD gemelde managers dachten de dans te ontspringen door niet via de nederlandse marktplaats-punt-nl hun kwalificaties te kopen, maar ver overzee, in Amerika. Daar zijn acht handelaren in valse universiteitsdiploma's voor de rechter gesleept.
Het AD ontdekte een aantal nederlandse managers op de lijst van klanten, die de Amerikaanse justitie in de zaak gebruikte. De nederlandse verdachten ontkennen in alle toonaarden.

Ach, die paar politici die ooit een iets te briljante c.v. voorschotelden zijn natuurlijk niet verantwoordelijk voor al dat gesjoemel. Mooi voorbeeld gaven ze daarmee niet. Maar blijkbaar volstaat het voor een aantal mensen niet hun status gewoon met goed studeren en werken te verwerven.
Een wat sterkere status betekent natuurlijk wel een hoger salaris. Is ook hier hebzucht de belangrijkste drijfveer achter de maakbaarheid van schone schijn?

Geef een reactie

Evenwicht uit balans?

Evenwicht uit balans?Dankzij het opperhoofd van Balk I t/m IV probeert de samenleving nu al weer heel wat jaartjes uit de spagaat tussen goed en kwaad te komen. Goed en kwaad zijn even rekbare begrippen als normen en waarden, dus zal er wel nooit een einde aan die oefening komen.
In dat kader vandaag een hersenbreker over 'geld over de balk gooien'.
Aanleiding hiertoe is het laatste nieuws deze week over de topsalarissen in ons landje, de vastgoedfraude bij zeer gerenomeerde bedrijven en het bijkans onuitroeibare gesjoemel met uitkeringen.

Bij frauduleuze zaken is er al snel consensus over dat zoiets niet kan. Enige nuancering dat fraude met tandenborstels wellicht te vergoelijken valt, zolang grotere jongens ook de hele santenkraam oplichten, wordt nogal eens weggepoetst met de stellige opvatting dat het uit den boze is met gemeenschapsgeld te rotzooien. Uitkeringen worden tenslotte uit de staatsruif betaald en, behalve bij een paar overheidsprojecten, is er in de bouw sprake van een meer commercieel circuit, dat in ieder geval nog wat imposante gebouwen oplevert.
Maar het mag niet.

Bij topsalarissen ligt het wat ingewikkelder. Salaris is om te beginnen een afspraak tussen baas en werknemer. Voor het geld wordt gewerkt en bovendien: het valt allemaal wel mee. De nederlandse bobo ontvangt een fooi in vergelijking met zijn buitenlandse collega.
Nou wordt de vergelijking met andere landen ook wel eens getrokken als het om lerarensalarissen gaat, maar niemand is bang dat leraren daarom naar het buitenland zullen vertrekken, met alle schadelijke gevolgen voor ons land vandien.

Moeten we over toplonen minder moeilijk doen dan over fraudezaken?
Dat hangt er van af hoe je over geld denkt. Zo lang geld van de gemeenschap is en er oneigenlijk gebruik van wordt gemaakt, is het morele oordeel snel geveld.
Over al het geld dat in privé-eigendom circuleert, lopen de ethische opvattingen sterk uiteen. Toch verdient de hoogte van lonen een nadere beschouwing. Want hoeveel geld kan iemand op zijn bankrekening ontvangen, zonder dat de gemeenschap daar schade van ondervindt?

Laten we er eens vanuit gaan dat een inkomen best aan de riante kan mag zijn om in de primaire behoeften te voorzien. Geen klef supermarktwit, maar luxe broodjes, geen flatje maar een villa en omdat vrije tijd ook tot de eerste levensbehoeften mag worden gerekend: geen dagje naar het wijkpark maar elk jaar een wereldreisje.
Zelfs dan blijken er aardig wat mensen zoveel te verdienen, dat de bodem van de huishoudpot nog lang niet in zicht is. En wat doen die mensen met dat geld?

Okee, een zwembad in de tuin, elk gezinslid een cabriolet, extravagante verjaardagsfeestjes met dito kadootjes, dat moet allemaal nog kunnen. Ook al vinden sommigen het niet zo leuk dat het verschil tussen arm en rijk hiermee zo schrijnend zichtbaar wordt, je kan nog stellen dat het goed is voor de economie en dus voor de gemeenschap.
Zo'n zwembad en tuin is werkgelegenheid voor de mensen die dat spul moeten onderhouden en ook de aanschaf van luxe-artikelen dragen bij aan een tierelierende economie.
Er is soms wel een probleempje. Ik heb begrepen dat hoe hoger het inkomen is, hoe harder er wordt gewerkt. Werkweken van 60 tot 70 uur zijn normaal.
Mag ik met een voorbeeldje op kleinere schaal uitleggen wat hier problematisch aan is?

Een hardwerkende topambtenaar is tevens fanatiek jazzliefhebber. Zijn ideaal was meeriedelen op een contrabas. De liefde voor die muziek en dat instrument deelde hij met zijn buurman, die meende de uitkering te kunnen ontvluchten door van zijn hobby werk te maken en een toekomst in de muziek te zoeken.
De ambtenaar kocht een contrabas van uitstekende kwaliteit, maar had de tijd en de energie niet om op het ding te spelen. Het instrument stond onder te stoffen op zolder. De buurman kwam door geldgebrek niet veel verder, terwijl hij wel alle tijd had om iets moois met een bas te doen.
Netto-resultaat: twee wat mindere gelukkige burgers en er was geld uitgegeven dat nergens toe leidde. Dat lijkt mij onttrekking van gemeenschapsgelden.

Dat kan opgelost worden door veelverdieners minder uren te laten werken. Geef ze de tijd om met hun dure spulletjes ook wat te doen. Iemand die zwemt in het geld, moet natuurlijk ook ruim de gelegenheid krijgen in zijn zwembad rond te spartelen.

Waar besteden topverdieners hun overige geld aan? Nadat een deel van het inkomen is besteed aan concrete zaken als eten, drinken, wonen en plezier, blijft er toch nog wat geld over. Nu wordt het lastig om daar een bestemming voor te vinden.
Een deel wordt weggezet op spaarrekeningen. Dat geld circuleert niet. In 2005 riep Nout Wellink, baas van de Nederlandse Bank, de consumenten op minder te sparen en meer te kopen. Deze deskundige meent dus dat sparen niet heel erg goed voor de gemeenschap is. Sparen is geld onttrekken aan de gemeenschap.

En dan wordt aardig wat geld besteed aan aandelen. Een poging om met geld meer geld te maken. Zo lang dat lukt is er niks aan de hand, mits die meerwaarde maar op de een of andere manier weer wordt uitgegeven (is goed voor de economie en is dus goed voor de gemeenschap).
Helaas wordt dat vaak opnieuw aan nog meer aandelen uitgegeven. Hoe goed dat voor de gemeenschap is moge blijken uit de jacht naar nog meer waarde. Aandeelhouders dwingen bedrijven tot fusies, die ten koste gaan van personeel. Als die onmiddelijk ergens anders aan het werk kunnen is er ook niks aan de hand. Maar dit proces mag rustig oneigenlijk gebruik van gemeenschapsgeld worden genoemd als werknemers hierdoor van uitkeringen afhankelijk worden.
Dat geld definitief aan de gemeenschap wordt onttrokken als beurzen crashen, is nog rampzaliger. Maar over dit circuit heeft niemand wat te zeggen. Je mag er een mening over hebben op de verjaardagsborrel, maar het is ondenkbaar dat deze vorm van geldgebruik aan nadere regels wordt onderworpen.

Nu dan de hersenbreker van vandaag:
om een einde te maken aan normen en waardendiscussie betreffende bepaalde geldzaken, zou al het geld gemeenschapsgeld moeten zijn.
Via de hier bekende democratische wegen, heeft de gemeenschap het dan dus voor het zeggen over wat er met dat geld dient te gebeuren. De gemeenschap kan bepalen wat de hoogte van salarissen moet zijn, in plaats van dat overlaten aan onderhandelingen tussen de vrije krachten op de even zo vrije markt.
De gemeenschap bepaalt dan ook wanneer er sprake is van geld ontrekken aan de gemeenschap (= economie) en zal met een herdefiniëring van het begrip fraude moeten komen.

Zou er enige balans kunnen komen in het preciare evenwicht tussen goed en kwaad als we van alle privébezit, alleen het geld onder beheer van de gemeenschap stellen?
Of staat de privacy van het geld ook bij u hoog in het vaandel?

Geef een reactie