Tag archieven: keuzes

Twee jaar!

weblog twee jaarVandaag een klein feestje hier. Codes, keuzes en maakbaarheid bestaat nu twee jaar.
Twee jaar is niks. Ik kan me nog goed herinneren dat, toen ik zelf twee jaar werd, die verjaardag volledig aan me voorbijging, laat staan dat ik in 1954 al plannen had om te gaan bloggen. Kwestie van nog onvolgroeide hersens, die volgens mij nog steeds niet tot volle wasdom zijn gekomen.

Maar goed, twee jaar is jong. Nou zijn er weblogs die binnen die tijd al afsterven, maar hier is het nog een levendige boel.

Even een stukje feestrede: dankzij een paar zeer ondersteunende momenten van de grotere weblogs Sargasso en GeenCommentaar had dit blog nog wel bestaan, maar niet zo kunnen groeien als nu het geval is. Wat trouwens ook te danken is aan al die andere weblogs die links naar dit gebeuren op hun site hebben geplaatst.
En het groeiend aantal bezoekers was evenzeer stimulerend. Ik moet zeggen dat het me soms verbaast dat er ook lezers zijn die bijna dagelijks hier op bezoek komen. Bij de start was de verwachting dat alleen een kleine kring van bekenden tot de vaste lezers zouden horen. Dat is dus heel anders uitgepakt en een aansporing om het blog verder te ontwikkelen.
Alle reaguurders ook bedankt. Tenslotte is dit weblog ook bedoeld om allerlei zaken eens uit te spitten en zonder reacties leidt dat spitwerk nergens toe.
Tot zover de feestrede.

Twee jaar is ook geen reden om een aanval van nostalgie te krijgen. Hoewel de blik voorwaarts is gericht, ga ik, lui geworden van de toch wat feestelijke stemming, nog even deze korte geschiedenis langs.

Over twee projecten ben ik zelf erg vrolijk. Om te beginnen natuurlijk de deze week lopende verkiezing voor de Donkey Shocking Award. Als je nog niet hebt gestemd: tot zondagavond 23.00 u. Kan dat nog hier rechts. De stand op dit moment: Midas Dekker op de 1e plaats, Ronald Plasterk en Neelie Kroes staan 2e, op de hielen gevolgd door Frits van Oostrom. Zegt helemaal niks, want in twee dagen tijd is de volgorde al een paar keer veranderd. Het Donkey Shocking-project wordt dit jaar voortgezet, nu hopelijk met genomineerden die door de lezers worden voorgedragen.

Vorig jaar was er dan “Goden, geuzen en gaanbaarhein“. Mijn “zomergasten”-project op het oude blog, waar andere webloggers van Sargasso, hetkanWel, Stroomopwaarts, Opa Buiswater, David Rietveld, Kielzog, Ouweherder en eveneens bijzondere gasten als Melle de Boer (Smutfish), Elly (GGD-voorlichtster) en Maja Vervoort (psychologe) 15 dagen lang de inhoud van dit weblog hebben opgewaardeerd. Dankzij die gasten was het een boeiende tijd en daarom valt er dit jaar een “wintergasten”-project te verwachten.

Tot slot de feestbijlage. Met daarin het eerste en laatste artikel van elke vaste rubriek.

Natuurlijk de eerste Code, waarin de mahsro-code werd gepresenteerd, die tot mijn stomme verbazing een jaar later diverse kranten haalde, waarin werd beweerd dat die term gemeengoed is geworden in de it-wereld. Nou ja, met dank aan de journalist die de term serieus heeft genomen, zullen we maar zeggen. De laatste Code ging over een wel zeer bekende gedragscode.

De eerste Keuze was een beetje obligaat gefilosofeer, de laatste ging over merkwaardige keuzes rond goede doelen.

De eerste Maakbaarheid was evenzeer filosofie van de kouwe grond, de laatste ging over de maakbaarheid als iedale film.

De overige rubrieken mag u zelf doorsnuffelen. Maar niet zonder eerst nog even de eerste en de laatste uit de serie Opmerkelijke gesprekken te lezen. Want webloggen is voor mij vooral opmerkelijke gesprekken voeren. Ik hoop dat nog jaren met jullie te kunnen doen.

Geef een reactie

Tijd voor keuzes

KeuzetijdAls de wekker gaat is het tijd om op te staan. Als de alarmbel rinkelt is het tijd voor keuzes.
Zo vindt de adviesraad voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening dat de woningmarkt een doodzieke patiënt is en komt nu met de nota 'Tijd voor keuzes, perspectief op een woningmarkt in balans'.
Ook minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking vindt dat het tijd is voor keuzes. Kwestie van goede timing. Zo stelt Koenders dat als er in een niet zo erg democratisch land ineens een leider zit die wel de goede keuzes maakt, je niet moet wachten op verdere ontwikkelingen maar meteen steun moet geven.
Juist, van uitstel komt afstel, heet het in de volksmond. In 1972 vond de Club van Rome ook al dat het de hoogste tijd voor keuzes was. De gevolgen van de economsiche groei waren zo alarmerend voor het milieu dat wachten met maatregelen wel eens catastrofaal kon zijn. Nu, 35 jaar later, hebben regeringen er wel voor gekozen de noodzaak in te zien, maar keuzes voor maatregelen voor zich uit te schuiven.
Juist, haastige spoed, is zelden goed, heet het in de volksmond. Neem dus rustig de tijd. De wetenschapper Ap Dijksterhuis had al ontdekt dat keuzes bij complexe kwesties het beste gemaakt kunnen worden, door er een nachtje over te slapen. Nou, als dat geldt voor een simpele burger die nu voor de keuze staat een huis te kopen in de wetenschap dat de hypotheekrente afgeschaft gaat worden, dan geldt dat zeker voor nog ingewikkelder zaken als een mondiaal beleid waar economie, milieu en armoedebestrijding in een samenhangend beleid worden aangepakt.
Maar de VROM-raad en Bert Koenders zeggen dat het nu wel tijd is voor keuzes. Dat zou zomaar kunnen kloppen, want er zijn meer dan genoeg nachtjes gepasseerd om er over te slapen. Dus we zijn al aardig wat verder in de tijd. Het moment van keuzes maken is eindelijk aangebroken.
Juist, beter laat dan nooit, heet het in de volksmond. De vraag is wel: is de tijd er rijp voor? Kan na 93 jaar hyptotheekrenteaftrek die regeling in de prullenbak? En worden er nu, na 58 jaar ontwikkelingshulp, gedurfde keuzes gemaakt om voorgoed een einde aan de armoede te maken?
Ik vrees dat daar maar één antwoord op is: de tijd zal het leren.

Geef een reactie

Laat kinderen niet zwemmen, leer ze kiezen.

Kinderenteevee

Gelukkig hebben we hier heel andere zorgen om onze kinderen dan in menig ander werelddeeltje. Terwijl elders 6 miljoen kinderen aan ondervoeding bezwijken, is er hier eten in zo'n overvloed dat kinderen verveeld naar de fles grijpen en het risico op alcoholvergiftiging voor lief nemen. Nou kan ik me voorstellen dat als je als mondige peuter er voor kiest het leven te willen sparen van alle schattige kuikentjes en je dan de CDA'er Joop Atsma over je heen krijgt, acuut aan de drank gaat. Peuters hebben geen mening, maar zodra ze wakker worden uit de slaap der onschuldigen horen ze natuurlijk de opvattingen van het CDA te hebben. Nou komt het CDA hier nog goed mee weg want valse meldingen van kindermishandeling worden niet strafbaar gesteld.

Het CDA is niet de enige partij die zich zorgen maakt om de meningsvorming van kinderen. GroenLinks-parlementariër Tofik Dibi schaart zich in in de rijen roependen die kinderen willen beschermen tegen schadelijke invloeden van de media. Nou hoeft dat niet door naar censuur riekende maatregelen die het CDA voorstelt, maar door een betere opvoeding. Het blijft de verantwoordelijkheid van de ouders om hun kroost enige media-wijsheid bij te brengen en het onderwijs kan de ouders daar een handje bij helpen. Op basisscholen zou het vak media-educatie verplicht moeten worden.

Tofik Dibi krijgt hierbij de steun van jeugd-en-media specialist Peter Nikken. Die zegt in het dagblad Trouw: “We leren kinderen ook zwemmen, omdat ze anders verdrinken. Dus waarom zouden we ze niet leren omgaan met de media?”

Daar valt wat voor te zeggen. Tenslotte gaat ook menig volwassene kopje onder in de vloedgolf aan informatie die televisie, kranten en internet over hen heen storten. De media-educatie die Tofik Dibi voorstelt, moet kinderen leren uit dat media-aanbod weloverwogen keuzes te maken, zonder censuur of moralisme.

Mooi voorstel, maar wat zijn “weloverwogen keuzes”? De ongebreidelde nieuwsgierigheid van kinderen houdt op zodra er weloverwogen keuzes gemaakt worden. Want op basis waarvan worden keuzes gewogen? Veel keuzes worden toch beïnvloed door de normen en waarden die je van huis uit meekrijgt? Of anders gezegd: het moralisme van je ouders, onderwijzers of je peer-groep geven richting aan je keuzes. En maak je keuzes die dwars staan op heersende normen en waarden, dan wordt je “weloverwogenheid” in twijfel getrokkken.

Moeten kinderen dan niet leren te kiezen? Zeker wel. Leer ze dat keuzes niet uit de lucht komen vallen. Leer ze welke factoren een keuze kunnen beïnvloeden. Leer ze dat er altijd meer te kiezen valt dan uit wat anderen je aanbieden.

Mocht die verplichte media-educatie er komen en op een goede manier gegeven worden, dan kan kinderen geleerd worden dat je je niet vast hoeft te leggen op de keuze van de persfotograaf die net zoveel vastlegt als hij buiten beeld houdt. Dat keuzes niet alleen bepaald worden het aantal woorden in een krantenartikel, maar ook door de hoeveelheid informatie die weg wordt gelaten. Leer ze vooral nieuwsgierig te blijven en te blijven zoeken naar wat er achter de horizon nog meer te ontdekken valt. Leer ze vooral dat het beeldscherm die horizon niet is.

Geef een reactie

Volautomatisch morele keuzes maken

De mens evolueert tot een gemakzuchtig wezen. Daar is hard werken aan vooraf gegaan. Nadenken over hoe dingen makkelijker gemaakt konden worden, uitvindingen doen en toepassingen fabriceren. Maar de resultaten mogen er zijn. Al heel wat lastige en vervelende klusjes worden inmiddels door machines gedaan. Het zal ook niet lang meer duren of we krijgen de beschikking over de volautomatische hulp in huis. Een robot die klopt, die veegt, die zuigt, de maaltijden bereidt, de kinderen op tijd naar bed brengt en ze ook nog eens een verhaaltje voorleest. In Japan hebben ze voor zo''n € 2800,- al een robot die demente zestigplussers opvrolijkt. Het is niet zo moeilijk tal van bekende, routineuze handelingen door een robot te laten doen. De gemakzuchtige mens laat zich daarvoor graag vervangen door een machine. Eén vervelend klusje moeten we echter nog steeds helemaal zelf doen: keuzes maken. Een robot denkt niet na en maakt dus geen keuzes. Dus als het ding de opdracht ''opruimen'' krijgt, dan doet-ie dat ook onvoorwaardelijk. Hij vergeet de plantjes in de vensterbank water te geven en in plaats daarvan kiept-ie de sanseveria''s in de groenbak. Een robot moet worden aangestuurd door programma''s die wij zelf moeten bedenken. De robot voert onze keuzes uit. Maar wat zou het een opluchting zijn als die robots zelf konden nadenken. Want als we ergens de pest aan hebben, dan zijn dat wel die dagelijks terugkerende keuzes. Wanhoop niet! De oplossing is nabij. Nog even en robots verlossen ons zelfs van de allermoeilijkste klus des levens: de morele keuze.

Stelt u zich een voor dat u die overwerkte co-assistent bent die tijdens het spitsuur op de ehbo van een ziekenhuis moet beslissen welke patiënten als eerste naar de operatiekamer mogen om hun levensreddende behandeling te krijgen. Dat vinden we al onmenselijke situaties, dus dat kunnen we beter aan robots overlaten. Met gemak onthouden die welke operatiekamers vrij zijn, welke specialisten dienst hebben en ze kunnen meten hoe dringend de patiënt de hulp nodig heeft. Het grote voordeel van zulke volautomatische keuzes is dat de zwaar gestresste co-assistent ontlast wordt en mocht men achteraf de gemaakte keuzes moreel verwerpelijk vinden, dan krijgt de computer de schuld. Nou kan ik me niet voorstellen dat robots hun morele besef zelf ontwikkelen. Dat moet toch door ''de mens'' in hun programma worden gestopt. En dan rijst dus de vraag: van welk moreel besef moet een robot worden voorzien? Zou er een prototype moraliteit te bedenken zijn waar geen enkel mens moeite mee heeft en waarmee we dus met gerust hart elke robot kunnen uitrusten? Of zouden we straks kunnen kiezen welke mentaliteit onze huishoudelijke robot kan bezitten? Bijvoorbeeld de mentaliteit van een bekende Nederlander naar keuze. Wacht even, dat laatste was de bedoeling niet. We wilden immers van dat eeuwige keuzes maken af?
Geef een reactie

Donkey Shocking-award

Donkey Shocking bannerIn 2007 is de redactie op zoek gegaan naar genomineerden voor de Donkey Shocking-award. Mensen die met alle goede bedoelingen de wereld willen verbeteren, maar waar weinig mensen naar luisteren. De roependen in de woestijn, de vechters tegen de bierkaai, de klokkenkluiders,de hedendaagse Don Quichottes.
Mensen die nieuwe codes voorstellen, andere keuzes voorleggen en wiens maakbaarheden struikelen over menselijk tekorten als onbegrip, machtswellust, hebzucht of onwetendheid.

Een echte ''shocking donkey'' is dus een hardwerkende, goedbedoelende wereldverbeteraar die mensen wakker probeert te schudden. Maar ook die zeldzame ezel is die zich wel telkens weer stoot aan de steen van het menselijk (on)vermogen.

Inmiddels zijn er 11 genomineerden en kan er gestemd worden.

De stembox is geopend van maandag 7 januari tot en met zondag 13 januari (sluitingstijd 23.00 u.)

Je kan maar op 1 kandidaat stemmen en per ip-adres kan er slechts 1x worden gestemd.

Wie problemen heeft met de stembox kan zijn of haar stem (1 kandidaat noemen!) ook opsturen per mail naar postmaster@peterspagina.nl).

De stembox met de elf genomineerden zie je op de voorpagien (home) rechts. Een klik op de naam brengt je naar het artikel waarin je kunt lezen waarom men is genomineerd.

De genomineerden zijn per brief of email op de hoogte gesteld van hun nominatie.

De uitslag wordt maandag 14 januari bekend gemaakt. De uitreiking zal hopelijk nog diezelfde week plaatsvinden.

De Donkey Shocking Award (een vaandel op bureaustandaard) is ontworpen door Crachàt, welbekend van zijn fraaie tekeningen op het weblog Sargasso.

Wat de Donkey Shocking Award precies inhoudt, kun je lezen in deze oorkonde die de award zal vergezellen.

Wie eerst de diverse nominaties wil doorlezen kan ook gebruik maken van onderstaande links.

Pieter van Vollenhoven (Onderzoeksraad voor de veiligheid):
Overheid verantwoordelijk voor roekeloze burger?

CPNB (Stichting Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek):
Gratis is lezen is vrije discussie?

Midas Dekker (bioloog, schrijver):
Boodschap aan ezelsoren gericht?

ETV (Educatieve Televisie):
Kunnen analfabeten websites lezen?

Neelie Kroes (Europees Commissaris voor Competitie):
Ontmanteling van de hebzucht?

Jet Bussemaker (staatssecretaris ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport):
Ouderenzorg versus beroepseer?

Marlies Rohmer (architect):
Spelen in de stad of regels in de stad?

Ronald Plasterk (minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen):
Bewust van lust?

Het Kadaster (bureau voor landmeting en kadastrale registratie):
Landmeten tegen armoe?

Frits van Oostrom (president Koninklijke Academie van Wetenschappen):
Onderwijsprioriteiten versus budgettering?

Paul Frissen (hoogleraar Bestuurskunde, Universiteit van Tilburg):
Maakbaarheid versus maakbaarheid?

Ga nu stemmen en bedankt voor je medewerking!

Geef een reactie

Road to nowhere

Road to nowhereAl ie heisa de laatste dagen, leidt dat nog ergens toe? Weer dreunt er een liedje in mijn hoofd en weer weet ik niet waarom dat liedje. De tekst van de Talking Heads-song heeft namelijk niets te maken met de ophef van deze week. Vermoedelijk maakt mijn brein een bizarre associatie: keuzes maken – tweesprong – kruispunt – welke weg kun je kiezen – wat zijn de consequenties – we weten het niet – road to nowhere. Keuzes dus. Kiezen om iemand de pas af te snijden of kiezen om een andere weg in te slaan. Wat nu heeft Rita Verdonk bewogen om een te kiezen voor een “stalen identiteit” en als gevolg daarvan te kiezen voor het ontnemen van de identiteit van een ander? Waarom geen andere weg gekozen? De kwestie van identiteit en naamgeving is namelijk al zo oud als de weg naar Athene. Volgens een weblog-filosoof was Socrates niemand anders dan Plato himself. Sindsdien zijn er wel meer denkers en schrijvers geweest die zich een andere identiteit aanmaten. En mocht afkomst belangrijk zijn: in menig familiestamboom kun je zien dat de huidige achternamen lang geleden heel anders waren. Je moet er de stamboom van ons koningshuis maar eens op nakijken. Van oorsprong ook buitenlanders, die toch ook niet op grond van naamsverandering alsnog ons land worden uitgekegeld? Dus wat leidde wel tot de keuze van Verdonk? We moeten daarvoor misschien terug naar Plato (met dank aan de webfilosoof Heraclitus VII). Plato levert onder andere het verhaal over Socrates die zich, soms letterlijk, soms figuurlijk, op een tweesprong bevindt. En bijvoorbeeld de keuze moet maken of hij zijn oude gedragslijn zal blijven volgen of juist niet. Socrates kwam daar uit door te luisteren of een “goddelijke stem” hem afhield van de door hem ingeslagen weg. Hoorde hij niets, dan ging hij gewoon door. Hoorde hij wel die stem, dan zag hij af van zijn oorspronkelijke plan. Verdonk is misleid door een innerlijke stem die zegt dat je op een eenmaal gemaakte keuze niet mag terugkomen. De valkuil van het kiezen. En zo komen we hier opnieuw tot de vraag: volg je bij het maken van keuzes “de stem van je hart” (wat dat ook zijn mag) of volg je louter rationele overwegingen? Het enige wat hierbij een beetje kan helpen is open te staan voor de wetenschap dat beide wegen hun valkuilen hebben. Betrek dat in je keuzes. Tot slot geef ik je hier nog een voorbeeld die niet heeft geleid tot het uitzetten van enkele individuen maar tot het verdwijnen van een hele gemeenschap. Klik maar eens op de foto.

Geef een reactie