Tag archieven: solidariteit

Pietitie helpt petitie

cc Flickr janwillemsen photostream zwarte pietEr is iets merkwaardigs aan de hand. Een petitie die de regering oproept zich hard te maken “om de schending van de mensenrechten in West-Papoea onmiddellijk te stoppen en op korte termijn opnieuw een referendum initieert”, heeft in 26 uur tijd 17.610 ondertekenaars erbij gekregen. Dat is gemiddeld zo’n 664 per uur, of 11 nieuwe ondertekenaars per minuut (stand per 27 oktober, 18.00 uur)..

 Het kwam op gang na een incident op het Haagse Malieveld. Daar waren zaterdag 26 oktober een paar honderd mensen bij elkaar gekomen om de Pietitie (een actie voor het behoud van Zwarte Piet) kracht bij te zetten. Er liep ook een dame rond met een vlag van West Papoea, om aandacht te vestigen op de schending van mensenrechten door de Indonesische regering.

 Dat incident kreeg de aandacht en velen spraken er hun afschuw over uit. En in een paar uur na de Pietitie-demonstratie kwamen de handtekeningen op de West-Papoea petitie op gang. De organisatoren van die petitie, Free West Papua, zullen blij verrast zijn.

 Of niet.
Lees verder

Beste Mark, spaar mijn vader.

Oude manBeste Mark,
Ik hoop dat ik het tegen de juiste Mark heb. Je zit op twitter, lees ik, maar ik heb iets meer dan 140 tekens nodig voor mijn nederige verzoek.

Je zei dat je dit land terug zou geven aan de Nederlanders, je zei ook dat iedereen er wat van zal voelen en later zei je dat je goed in de gaten zult houden dat niemand onnodig hard geraakt zal worden.
Nu je al weer een poosje aan het werk bent, wordt steeds duidelijker wat er van die beloften terecht komt. Zo te zien nog maar eentje, dus je hebt nog heel wat werk voor de voeg. Ik wens je alle sterkte daarbij, want ik besef heel goed dat het geen makkelijke klus is.

Toch verzoek ik je dringend haast te maken met de laatste belofte. Uit eigen belang natuurlijk, dat geef ik grif toe. Het gaat om mijn vader. Hij is 85 en zijn leven lang een schoolvoorbeeld van een zuinig en hardwerkende Nederlander. Ook heeft hij zijn leven lang op de VVD gestemd en heeft tijdens zijn werkzame jaren het land gediend als militair.

Wat heb ik in de clinch gelegen met hem. Heftige  ruzies gingen over zijn argeloze gedrag. Hij slikt zijn hele leven de praatjes van jouw partij, geloofde oprecht in dreigingen van communisten (*Koude Oorlog) tot moslims (War in terror). Hij was er heilig van overtuigd dat een hardwerkende en een  gezagstrouwe burger niets te vrezen heeft. Hij vond al die burgerlijke ongehoorzaamheid van mijn maar niets.

Hij had de oorlog meegemaakt, de wederopbouw, een enorme watersnoodramp, de oliecrisis, de economische crisis ten tijde van Lubber I tot en met III en alles wat er toen en daarna aan rampspoed over dit land heentrok. Maar hij deed braaf wat hij dacht dat van hem werd verwacht: werken, sparen voor een volgend huis, de studie van zijn kinderen en de zorg voor zijn ouders. Na zijn pensioen werd hij vrijwilliger bij een paar clubs en dit jaar werd hij zelfs tot een van de vrijwilligers en mantelzorgers van het jaar gebombardeerd.

Je kunt hem hooguit verwijten de economie niet genoeg gediend te hebben. De enige lening die hij heeft is de hypotheek. Voor al het andere is gespaard. In beleggingsleningen zag hij nooit wat. Dat vond-ie toch teveel op gokken lijken. Daar heeft hij dus gelijk in gekregen.
En elk jaar kocht hij de Elseviers Belastingalmanak, die hij helemaal doornam om te kijken hoe hij de belastingen kon tillen. Sorry, dat is verkeerd geformuleerd. Elsevier is zijn liberale lijfblad en hij is niet de enige liberaal die niets met belastingen had. Jijzelf, beste Mark, vind ook dat de belastingdruk eigenlijk omlaag moet.

Dus goed beschouwd valt ook dat hem niet te verwijten. Nu zijn pensioen een paar jaar is bevroren, dreigt die dit jaar gekort te worden. Net nu zijn zorgpremie en diverse eigen bijdrages  omhoog gaan. Dit jaar moet hij stoppen met zelf autorijden, wegens een mankement aan zijn ogen. Hij kan een taxipasje krijgen. Vorig jaar kon je daar nog zo’n 750 kilometer mee rijden en kostte het slechts 18 cent per kilometer. Dit jaar kan hij er maar 440 kilometer mee krijgen, voor 20 cent per kilometer. Zijn, door een handicap aan huis gekluisterde vriendin, woont 110 kilometer verder.

En ook nu is hij er van overtuigd dat het niet anders kan. Dat jij Mark, doet wat je moet doen en dat ook mijn vader er dus wat van zal voelen. Hij ziet dat als zijn burgerverantwoordelijkheid. Hij kan ook wel iets missen, maar dat heeft hij niet verdiend.
Beste Mark, mijn vader is 85 en zo gek lang heeft-ie niet meer te gaan. Ik hoop dat jouw moeder nog jong en gezond genoeg is en dat ze nog mooie jaren voor de boeg heeft. Dat hoop ik voor mijn vader ook.

Hij zal het waarschijnlijk niet meer meemaken dat je het land eindelijk aan ons teruggeeft. En hij is niet te beroerd iets te willen voelen van jouw crisis. Maar ik heb sterk het idee dat je hem niet in de gaten hebt en niet weet dat hij onnodig hard wordt geraakt. Onnodig, omdat het allemaal zijn schuld niet is.
Aljeblieft Mark, m
aak je laatste belofte waar. Spaar mijn vader.

Olie op het vuur?

Libie Werknemers op het olieveld in Nafoora (Libië) zijn in staking. Daar komt voorlopig geen olie mee vandaan. Eén van de berichten op de zender Al Jazeera, over het uitermate onrustige Libië.
Gisteren leek het er even op of het regime van Kadhaffi (Gadaffi genoemd in de berichten uit die omgeving) zijn laatste uren beleefde. Een toespraak van een van zijn zonen, Saif, op een Arabische zender maakte duidelijk dat de Gadafficlan zich niet gewonnen wenst te geven.

Misschien verveelt het je als ik er over doorga of boeit het je helemaal niet. Dat behoort natuurlijk tot de vrijheden die wij hier kennen. Collegablogger Berend Quest hield gisteren een twitterenquête en vroeg wat lezers
onder vrijheid verstaan. Zou je nu zo’n enquête in de landen in Afrika, Midden-Oosten en Azië houden durf ik te wedden dat er heel andere antwoorden uitkomen. Eén van die antwoorden is, dat men verveelt is geraakt van langdurige en dictatoriale regimes. Wat veel mensen nu boeit is een verandering van bestuur en staatsinrichting.

Blijkbaar kan een verandering in Libië niet door netjes naar de stembus te gaan. Volgens laatste twitterberichten worden in de hoofdstad Tripoli nu overheidsgebouwen en politiebureau’s in de fik gestoken. Dat had misschien niet zover gekomen, als Gadaffi even rustig had gereageerd als de overheid in Marokko. Of even snel veranderingen had aangekondigd als de regeringen in Tunesië en Jordanië. In Libië worden echter huurlingen ingezet om met scherp te schieten op de lokale bevolking. Er zijn al meer dan 330 doden gevallen.

Ondertussen is de hele regio in beweging. In zeker 14 landen vinden demonstraties plaats. Wat in Tunesië begon alk de jasmijnrevolutie, spreidt zich als een olievlek uit en inspireert zelfs tot ver daarbuiten. In China zijn eerste pogingen tot demonstraties verijdeld door de regering. Wat heeft dat allemaal met ons te maken?

Meer dan we misschien beseffen. De onrust in olierijke landen als Libië, Koeweit, Iran, Irak en Algerije kan gevolgen hebben voor onze economie. Als de stabiliteit in al die landen lang onzeker blijft, kan het vluchtelingenstormen op gang brengen (zie Tunesië) of op zijn minst een toename aan politieke vluchtelingen veroorzaken. Alleen die twee zaken al, kunnen er toe leiden dat ook wij voor nieuwe keuzes komen te staan.
Het gaat in die landen niet alleen om grotere vrijheid, het gaat ook om armoede. Het is niet voor iets dat de eerste toezeggingen die de regimes doen, verbetering van lonen en prijzen betreffen. Armoede is al eeuwen de bron voor onrust over heel de wereld. Onrust die er herhaaldelijk toe heeft geleid dat de V.S. en Europa gemotiveerd waren met economische en militaire middelen in te grijpen.

Het is voor iedereen, denk ik, begrijpelijk dat de bevolking dat soort onrust een keertje zat is. En wij? Moeten wij herhaaldelijk verdeeld raken als er weer eens over een missie, die rust en democratie moet helpen bewerkstellingen, gediscussieerd moet worden? Moeten we ook even verdeeld raken als er over immigratiestromen gepraat moet worden?
Of worden we onze eigen onrust ook een keertje zat? In dat geval is steun aan de protesterende mensen zeker op zijn plaats.

Het is moeilijk te bepalen wat voor steun dat moet zijn. Het minste is actief in de sociale media de berichten volgen en er over communiceren. Dat wordt in die landen zeker opgemerkt. Actievoerders zoeken wegen hun kanalen open te houden, de regimes proberen dat te verstoren of af te sluiten.
Verder kun je de jou bekende politici mailen en ze vragen hun acties te ondernemen. Veroordelingen van het geweld, sancties tegen de regimes die er op los knallen, het opzetten van hulp om ziekenhuizen te bevoorraden en het onmiddellijk stopzetten van elke wapenleverantie.

Wie meer ideeën heeft, mag het hier melden. Ondertussen kun je op Sargasso deze
open draad volgen. Of volg zelf Al Jazeera en Libische twitteraars als ShababLiya en SultanAlQassemi. Wie de meest betrouwbare bronnen weet te vinden, mag dat ook hier melden.

Zouden we met elke vorm van aandacht of steun olie op het vuur gooien of is nu niets doen ook een keuze?

Toeristen steunen Egyptenaren.

Egypte De vliegmaatschappijen hebben het er maar druk mee. Hoewel de Nederlandse regering een negatief reisadvies naar Egypte heeft afgekondigd, worden er massaal lastminutes geboekt naar Egypte. De extra vliegtuigen die zijn ingezet om toeristen uit Egypte op te halen, keren even leeg terug als ze heen zijn gegaan.

De toeristen willen de Egyptenaren steunen. Uit Caïro wordt gemeld dat toeristen een cordon hebben gevormd ronde de pyramides, om plunderingen van kunstschatten te voorkomen. In bijna alle vakantieresorts hebben toeristen het werk overgenomen van hotelpersoneel, om ze in de gelegenheid te stellen deel te nemen aan de protesten.
Een spontane delegatie van Nederlandse toeristen toog naar het paleis van Mubarak, om de man te bewegen toch eens op te stappen. In overleg met de reisbureau’s heeft men hem een vakantie in Staphorst aangeboden.

Een van onze verslaggevers in Egypte volgt deze toeristen op hun avontuurlijke vakantie en vroeg hen naar hun beweegredenen.
Zo zei een van hen: “Wij begrijpen heel goed, waarom de Egyptenaren tegen de armoede protesteren. Door nu weg te gaan, zouden ze er nog armer op worden. Dat willen we niet.”
Een ander zegt: “Kijk, wij hebben veel te danken aan de Egyptenaren. Het minste dat we kunnen doen, is laten zien dat wij er nu voor hen zijn, zoals zij er al jaren voor ons zijn”.

Op de vraag of ze niet voor hun veiligheid vrezen, zegt het actiecomité Toeristen Tegen (Staats)Terreur: “Ach, we hebben een woestijnexcursie ook overleefd. We hebben haaien getrotseerd bij het duiken. En zolang wij ons net zo vriendelijk opstellen naar het leger, als de Egyptenaren zelf doen, zal het wel meevallen”.

Update: Naar nu bekend is geworden, bieden de touroperators en vliegmaatschappijen gratis vluchten aan naar Egypte, uit solidariteit met de Egyptenaren. In het pakket zitten onder andere excursies langs de tanks van het leger en deelname aan de miljoenenmars.