Tag archieven: werkloosheid

Tegenprestatie: herhalingsoefening

KoffieHet “prille fenomeen van de tegenprestatie”, zo noemt staatssecretaris Klijnsma het verschijnsel dat uitkeringsgerechtigden moeten werken voor de van overheidswege ontvangen vergoeding wegens werkloosheid.

Mevrouw Klijnsma ontving ook een zwartboek van de FNV waarin voorbeelden staan van werklozen die op plekken waar eerder mensen ontslagen zijn.

Twee dingen:
De tegenprestatie is geen “pril fenomeen”. Het is eerder een prutserig fantoom dat al jaren door de burelen van beleidsmakers spookt. U herinnert zich vast nog de Melkert-banen, later de ID-banen, die uiterst spaarzaam aan de verwachtingen voldeden.
Later weer vervangen door re-integratietrajecten, waar nu weer op wordt bezuinigd. Gesubsidieerde banen die mensen aan vast werk moesten helpen. En allemaal wel degelijk te zien als tegenprestatie, want wie weigerde deel te nemen werd met kortingen of stopzetting van de uitkering gestraft.
Lees verder

Arbeid adelt

TreurigDe post bezorgen = tewerkstelling.
Thuiszorg = tewerkstelling.
Klussen = tewerkstelling.
Vakken vullen = tewerkstelling.
Tomaten plukken = tewerkstelling.
Sneeuwruimen = tewerkstelling.
Manusje van alles = tewerkstelling.
Vrijwilligerswerk = tewerkstelling.

De werkloosheid blijft stijgen. Hoe kunnen we al die werkloze handen laten wapperen?

Ontslagen collega’s uitzwaaien = tewerkstelling.
Lege vakken vullen in voetbalstadions = tewerkstelling.
In de zomer oververhitte bejaarden koelte toewuiven = tewerkstelling.
Verkeersregelaar = tewerkstelling.
Zwaaien naar de nieuwe koning = tewerkstelling.
Applausmachine bij toespraken van de minister-president = tewerkstelling.

Het feest dat arbeid heet.

1 meiDit artikel verscheen ook op Sargasso.

Werken is een feest. Elke dag weer is het in de vroege ochtenduren een kabaal van jewelste van duizenden mensen die fluitend naar hun werk gaan. Wat een tegenstelling met de oorverdovende stilte aan het einde van de werkdag, als de werkenden weer chagrijnig huiswaarts keren.

De Dag van de Arbeid heet een feestdag te zijn. Wie de geschiedenis van de eerste mei kent, zal verbaasd zijn dat juist de bolwerken van het kapitalisme, de beurzen, deze dag gesloten zijn. In tegenstelling tot de fabrieken, kantoren en winkels, waar gewoon wordt door gewerkt. En daar heerst nog steeds de traditionele ontevredenheid van de werkende klasse.

Het schorriemorrie ervaart de combinatie van werk en privé als een zware last. Dat zou blijken uit een representatief onderzoek (pdf), dat Maurice de Hond uitvoerde voor SBI, een bureautje dat klanten zoekt die  training en advies willen, om hun werkzame leven op orde te krijgen.

Er is in de geschiedenis van de arbeid veel veranderd. De schamele acht uren die arbeiders ooit hadden om bij te komen van gedane arbeid, werden al zo’n 128 jaar gelden omgezet in de 8-urige werkdag. Na aftrek van een 8-urig slaapje, moesten werknemers dus zelf verzinnen wat ze in de resterende 8 uren moesten doen. Van de zevendaagse werkweek is voor velen niet meer overgebleven dan vier vreugdevolle dagen.

De Dag van de Arbeid wordt gevierd met een dubbele moraal. Enerzijds wordt de heroïsche arbeidersstrijd herdacht, die tot al die werktijdverkorting zou hebben geleid. Anderzijds gaan in verschillende landen mensen de straat op en schreeuwen om behoud van, of zelfs meer werkgelegenheid.
De Internationale Organisatie voor Arbeid viert 1 mei met een alarmerend rapport (samenvatting in pdf) over de aanhoudende werkloosheid. De ILO adviseert de verantwoordelijke regeringen te investeren in werkgelegenheid, in plaats van deze weg te bezuinigen.

In de geschiedenis van de Dag van de Arbeid moet ergens iets vreselijk mis zijn gegaan. Als meer mensen minder dagen en uren werken, zou er werk over moeten blijven voor degenen die nog geen werk hebben. En minder werk zou tot meer vreugde moeten leiden. Dat was immers ooit het doel van al die arbeidersstrijd?
Beide redenaties zijn onwaar gebleken. Minder werken leidt niet tot meer werkgelegenheid en wel tot meer armoede.

Het is natuurlijk allemaal een kwestie van verdeling. Verdelingen die op tal van aspecten grondig herzien zouden moeten worden. Neem de snoevers die op dit soort artikelen reageren door op te scheppen over hun 60-urige werkweek. Ze mogen daar dan hun arbeidsvreugde uit halen, maar het is ongehoord a-sociaal. Maar liefst 20 onproductieve uurtjes houden ze bezet, die een ander veel productiever in zou kunnen vullen. Wie die 60 uren wel superproductief uitvoert, zal op niet al te lange termijn een dure kostenpost voor de gezondheidszorg worden. Aldus Geoffey James in de Times.

Om nog maar te zwijgen over de manier waarop i-phones hier betaalbaar op de markt worden gebracht.  Een lastige kwestie, want zou die apparatuur hier worden gefabriceerd, is dat weer slecht voor de zware en onderbetaalde werkgelegenheid in Azië. Wie wil zich nou schuldig voelen over de werkloosheid van arbeiders die voor een Apple en geen ei hun bijdrage aan de welvaart leveren?

De Dag van de Arbeid gaat nog steeds alleen over verdeling van werkuren en loon. Het gaat nog steeds niet over de verdeling van de arbeid zelf. Van wie is de arbeid eigenlijk. Hoe is het toch mogelijk geweest dat de rollen van werkgevers en werknemers volslagen verkeerd zijn verdeeld?
Een werkgever is iemand die met lijf en leden arbeid levert. Een werknemer is degene die dat potentieel afneemt. Tegen een goede prijs en volgens het aantal uren dat de eigenlijke werkgever in de aanbieding heeft.

In plaats van onderling ruzie te maken, zouden vakbonden dat eens centraal moeten stellen. Zolang dat niet het geval is, blijft de Dag van de Arbeid niet meer dan wat nostalgische arbeidsvreugde.

Crisisparticipatie

TerrasTerwijl mannen zich suf stempelen bij het arbeidsbureau en sociale dienst, zitten vrouwen de uitkering te verbrassen op terrassen.

Fout! Meer vrouwen zijn, vooral in deeltijd,  aan het werk, roept het CBS. De stijging van de arbeidsparticipatie van de bevolking van 15 tot 65 jaar is volledig toe te schrijven aan vrouwen. Had in 2002 nog 53 procent van de vrouwen een baan van twaalf uur of meer per week, in 2011 was dat ruim 60 procent.

Het gaat dus goed met werkende vrouwen. Althans, dat deel dat een betaalde baan heeft. En wat opvalt is dat de crisis de arbeidsparticipatie van vrouwen amper lijkt te raken. Kijken we naar de jaren 2007 (het begin van de kredietcrisis) en 2010 (de eurocrisis barst los), dan zien we in de statistieken maar weinig negatieve invloed. Mannen lijken er meer last van te hebben.

Is dat, juist op 8 maart, een felicitatie waard? Dat is maar hoe je het bekijkt. Het kan natuurlijk ook zjjn dat vrouwen meer kans op werk hebben, zelfs op part-time werk, omdat hun salarissen gemiddeld nog steeds lager liggen dan die van mannen.

Het kan ook zijn dat vrouwen die graag voor de kinderen thuis willen blijven zorgen, toch voor meer uren betaald werk kiezen, omdat hun mannen werkloos zijn. Of om de sterk verhoogde kosten voor de kinderopvang te kunnen betalen.

Dat laatste was tot 2009 anders. Juist de kinderopvangtoeslagen leidde tot grotere arbeidsparticipatie van vrouwen met kinderen. De kinderopvang is dit jaar echter fors duurder is geworden. Als straks blijkt dat de arbeidsparticipatie van vrouwen daar weinig onder te lijden heeft en de crisis nog steeds voortdendert, dan moeten er toch andere conclusies getrokken worden.

Ach, als de crisis sommige vrouwen dwingt meer te gaan werken, zullen sommigen dat een klaterend succes voor de arbeidsparticipatie van vrouwen vinden. Ook al is het qua salaris en topbanen nog lang geen succes.

Hier de statistiekjes en in dit exceldocument de details.. U heeft vast nog andere conclusies?

Arbeid Werkloosheid

Norminvestering tegen werkloosheid.

StraatvegerZouden 155 mensen ruim 2000 mensen uit de werkloosheid kunnen houden en daarmee dik 29 miljoen euro aan WW-uitkeringen besparen?

Dat kan, maar dat gaat die 155 mensen wel geld kosten. Met het deel van hun salaris dat boven de Balkenendenorm zit, kunnen ze die 2000 mensen aan het werk houden. En werkende mensen zijn veel beter voor de groei van de economie, dan mensen die de groei van vensterbankplanten zitten te bekijken.

Een klein onderzoek om na te gaan of de Balkenendennorm van enige betekenis kan zijn bij de bestrijding van de werkloosheid.
Na wat gesnuffel in diverse rapporten en jaarverslagen komen we tot een lijst van 155 leden van Raden van Bestuur, die allen een vast salaris boven de Balkenendenorm incasseren. Natuurlijk gunnen we die mensen dat salaris, want ze dragen de verantwoordelijkheid voor beursgenoteerde bedrijven, banken en non-profit organisaties in de zorg, ggz, pensioenfondsen en omroepen.

Een zeer gedifferentieerde lijst dus. In totaal verdienen de 155 bestuursleden ruim 38,7 miljoen euro boven de Balkendenorm. Let wel: we hebben het alleen over het vaste salaris. Variabele beloningen, pensioenafdracht en extra vergoedingen zijn niet meegerekend.

De inkomensverschillen onder de 155 gevonden CEO’s en bestuursleden zijn groot. De CEO van Rivierduinen, de ggz-instelling die door de Alphense schutter werd gemeden, verdient niet meer dan 4 euro per dag boven de Balkendendenorm. De CEO van de ING-bank, bekend van het met staatssteun ontslaan van duizenden werknemers, zit 3.192 euro per dag boven die norm. Maar die is dan ook van veel meer betekenis voor ons geestelijk welzijn, toch?

Omdat in dit onderzoek de salarisgegevens van 2009 en 2010 zijn gevonden, wordt de Balkenendenorm van 2010 gehanteerd (188.000 euro) Een volgende stap in het onderzoek is het totaal aan boven Balkenendenorm-bedragen vergelijken met drie soorten jaarinkomens. Het minimumloon (17.359 euro), het modale loon (33.000 euro) en een willekeurig bovenmodaal loon (50.000 euro).
Zo valt te berekenen dat het totaal boven de Balkenendenorm gelijk staat aan 2.232 minimumloners, 1.174 mensen met een modaal salaris en 775 mensen met een bovenmodaal loon van 50,000 euro.

Dan is het nog een kwestie van vergelijken met wat het aan uitkeringen kost, als een van die groepen werkloos wordt. Per groep zou het rond de 29 miljoen euro aan WW-uitkeringen kosten (75% over laatste salaris, over de eerste twee maanden werkloosheid).
Stel dat we alleen kijken naar salarissen waarvan het deel dat boven Balkenendenorm gelijk is aan 10 x modaal, dan zou er iets meer dan 20 miljoen euro aan WW-uitkeringen mee voorkomen kunnen worden.

Een bijstanduitkering kost een stuk minder. Maar als de 70 mensen, die met hun boven Balkenendenormdeel op 10x het minimumloon zitten dat geld investeren in werknemers, dan kunnen ze ruim 1800 mensen aan het werk houden en dik 16 miljoen aan bijstanduitkeringen besparen.
Alle gegevens en berekeningen vind je in dit exceldocument, met daarin ook bronvermeldingen van onderzoeken naar de salarissen in diverse sectoren.

De Balkenendenorm is ook maar een norm en zeker niet de zaligmakende sleutel tot probleemoplossingen.  Het lijkt me echter geen beroerd idee om boven‘normale’ beloningen te gebruiken om te investeren in behoud van een stukje werkgelegenheid.

Tot slot hier nog een voorbeeld: Balkenendenorm

Over werk.

OverwerkEen derde van de werknemers werkt over. Een statistiekje van het CBS dat herkenbaar is en ook weer niet. In oktober meldde de vacaturesite Monsterboard dat 81 procent van de werknemers wel eens overwerkt.

Naar eigen zeggen dan. Op een online enquête reageerden 400 mensen. Het CBS komt ook via de Enquête beroepsbevolking (EBB) aan de gegevens, uit een respons van ongeveer 40 duizend mensen.
Er zou natuurlijk onderzocht kunnen worden hoeveel overwerk er feitelijk wordt gedaan. Dat is echter lastig. In de Arbeidstijdenwet van 1 april 2007 staat alleen vermeld dat er niet langer dan 12 uur per dienst, of 60 uur per week gewerkt mag worden. Een definitie van overwerk wordt niet gegeven en per CAO  verschillen de regelingen betreffende overwerk.

Het blijft voorlopig dus een kwestie van beleving. Ik neem aan dat de meeste mensen 8 tot 9 uur per dienst en maximaal 40 uur per week wel genoeg vinden en alles wat daarboven komt als overwerk zullen zien. Men zal ook geen overkomelijk bezwaar hebben een keer een week van 60 uren te draaien, als dat maar op de een of andere manier wordt gecompenseerd.

Het moet geen kwestie van beleving blijven. Op mijn werk krijgen we de overuren niet weggewerkt. Zeven van de elf collega’s staan sinds oktober vorig jaar in de plus. Bijna 64 procent dus. Dat is geen beleving, dat zijn de werkelijke uren. Het moet op elk rooster van een organisatie of bedrijf te zien zijn, wat het verschil is tussen de contracturen en de gewerkte uren. Zo krijg je in ieder geval alle geroosterde extra diensten in beeld.
De overuurtjes die niet op de roosters staan zijn niet goed te meten. Uit een onderzoek in 2007, waaraan 30 organisaties en 1114 werknemers hebben meegewerkt, bleek dat met name flexwerkers aardig wat overwerken, maar dat amper melden.

Willen we meer over feitelijk overwerk weten, dan zal er toch echt meer echte uren en minder beleving gemeten moeten worden. Je blijft dan alleen nog zitten met de beleving van de harde cijfers. Een paar overwegingen over werk.

1. Overwerk draagt bij aan de werkloosheid en moet dus als a-sociaal worden bestempeld.. Zeker als overwerk structureel blijkt, dan zit daar toch werk in dat door anderen gedaan zou moeten worden?

2. Zet bijstandtrekkers in om overwerk terug te dringen. Ik lijk de VVD wel, die in werklozen een potentieel ziet voor al het extra werk. Zoveel potentieel kan dat trouwens niet zijn. Een deel van de mensen in de bijstand werken namelijk al. Ze vegen de straten, onderhouden het openbaar groen. Die groep moet je dus werkenden noemen. Kan de statistiek van werkloosheid ook omlaag.

3. Op 5 december wordt ondergewerkt. Dat blijkt uit de fileverwachting van de ANWB: de avondspits komt om 15.00 uur al opgang,  De organisatie denkt dat de avondspits om drie uur al op gang komt, omdat mensen eerder huiswaarts keren voor pakjesavond. Sinterklaas is minder goed voor de economie dan wordt gedacht?

Iemand nog iets over werk?

Werk of werkloosheid als ideaal?

WerkloosHet is nog steeds een beetje wennen dat de onderbuik meer regeert dan pragmatisch verstand. Het idee dat mensen in de bijstand niet willen werken, is een van de pijlers waarop het kabinet de reorganisatie van het sociale vangnet bouwt. “150.000 tot 200.000 van de ongeveer 355.000 mensen in de bijstand kunnen werken. Of dat nu geheel of gedeeltelijk is”, aldus staatssecretaris Paul de Krom (Sociale Zaken), in een interview met het ANP. “Ik vind dat iedereen die kan werken, dat ook moet doen”, oreert hij verder en “er staan nu al 135.000 vacatures open, terwijl er 1,2 miljoen mensen een uitkering hebben. Een deel kan echt niet werken, maar een kleine half miljoen mensen kan dat wel.”

Wie het aantal vacatures afzet tegen het aantal mensen dat een uitkering heeft, op de manier zoals De Krom dat doet, vraagt zich natuurlijk af hoe die paar vacatures onvervuld blijven. Zijn er echt geen 135 duizend mensen onder die 1,2 miljoen uitkeringstrekkers te vinden, die dat werk kunnen doen. Dat gelooft niemand toch? Zelfs als je het aantal vacatures afzet tegen het aantal mensen in de bijstand, denk je al gauw dat er onder de 355 duizend mensen vast wel 135 duizend werkgeschikten moeten zijn.
De Krom gelooft dat ook en werkt hard aan wetgeving die de werklozen stimuleert meer aan werk zoeken te denken, dan aan een verblijf achter de geraniums. Laten we er even vanuit gaan dat De Krom een idealist is, die het beste voorheeft met de werkloze sloebers. Idealisten moeten echter af en toe eens op de realiteit worden gewezen. Dromen zijn mooi, maar helaas te vaak bedrog.

Eerst maar eens de cijfers. Begin dit jaar waren er 418 duizend werklozen op een beroepsbevolking van 7,777 miljoen mensen. Anders gezegd: 3,8% van de beroepsbevolking was werkloos. Ondanks de crisis kunnen we toch niet van een gigantisch probleem spreken. Het kan dan ook niet de reden zijn dat het land hierdoor in ernstige financiële problemen raakt.
Hoewel het mooi is zoveel mogelijk mensen aan het werk te zien, is het de vraag of het lonend is, geld en moeite te steken in wetswijzigingen en maatregelen. Want het ‘probleem’ is hardnekkig. Van 2001 tot nu zaten gemiddeld 336.890 mensen in de bijstand. Er waren, ook gemiddeld, 160.509 vacatures. Kortom: gemiddeld 176.381 minder vacatures dan mensen in de bijstand. Werkloosheid

Bron: CBS.
In de vijf jaren voor 2011 waren er gemiddeld 457 duizend werklozen per jaar. Daarvan zaten er gemiddeld 382 duizend in de bijstand.  Gemiddeld stonden er 169 duizend vacatures per jaar open. Ofwel zo’n 113 duizend minder dan mensen in de bijstand.
Wat prachtig zou het zijn als De Krom de geschiedenis kan herschrijven, maar vooralsnog heeft hij de historische cijfers tegen zich. Er is geen werk voor iedereen.

Dat mensen niet willen werken klopt, maar niet volgens de filosofie van De Krom en consorten. Werkloosheid is geen doel van profiteurs en notoire luilakken, maar een ideaal van werkgevers en werknemers.
Werkgevers willen een bloeiend bedrijf met zoveel mogelijk winst. In de huidige economie kan dat alleen met zo min mogelijk mensen in dienst of tegen zo’n laag salaris dat zelfs De Krom er voor zou bedanken. Werknemers willen het liefst leuk werk, met fijne collega’s en een fraaie cao. Zulk werk is er helaas niet voor iedereen.
Bovendien wijst de geschiedenis uit dat mensen alles in het werk stellen om zo min mogelijk te werken. Dat wil zeggen: werken in een dienstverband. Het wiel en het vuur zijn niet uitgevonden voor de lol. maar om zo min mogelijk en zo licht mogelijk te kunnen werken. Lui zijn we echter niet. Ons land telt 5,5 miljoen vrijwilligers, meldt onze overheid. Zo’n 44% van alle volwassenen leveren kosteloos een bijdrage aan sport, cultuur, onderwijs, zorg en welzijn. Ruim 2,6 miljoen mensen leveren mantelzorg.

Daarnaast haasten velen zich na het werk naar sportschool, muziekvereniging, toneelclub, klaverjasvereniging of naar de hobbies thuis.
Hameren op de misvatting dat mensen niet willen werken en vervolgens de zweep erover met asociale maatregelen is dus de verkeerde invalshoek. Zeg dan gewoon eerlijk dat mensen kunnen barsten als ze geen werk kunnen krijgen of niet kunnen werken.

Weet Rutte wel wat werk is?

Werkeloosheid ‘Het was een korte ministerraad. Dat was ook zo gepland, omdat we vanmiddag bij elkaar komen (…) om met de ministers en de staatssecretarissen eens even stil te staan. (…). En ook even om in de relatieve rust van geen agenda even vooruit kijken naar het komende jaar. (…) We hebben beloofd om Nederland sterker uit de crisis te laten komen (…) in de kern samen te vatten als 'minder overheid, meer banen'.

Korte vergadering, even stilstaan, relatieve rust, zo omschreef MP Rutte de noeste arbeid van het kabinet, op 1 april de persconferentie na
de ministerraad. De altijd goedlachse premier heeft 1 april natuurlijk aangegrepen, om ook eens een grap uit te halen. Dat wil zeggen: minder overheid, daar kun je wel op rekenen. Meer banen? Dat is dan de grap. Want meer banen, mag opgevat worden als meer werk, dus minder werkeloosheid. Dat zal niet hetzelfde blijken de komende jaren. Een greep uit het nieuws van de laatste tijd.

Het CBS zag de werkloosheid toenemen. In 2010 daalde die wel, maar was nog altijd hoger dan in 2009. Die daling zette in januari nog even door, maar in februari begon de werkloosheid weer te stijgen en zijn er 400.000 werklozen geturfd.
Ondertussen worden er nog steeds mensen ontslagen, omdat bedrijven nog steeds de gevolgen van de crisis ondervinden. Het gaat meestal om kleine aantallen. Een betonfabriek die 17 mensen ontslaat, een machinefabriek die er 11 loost of een bedrijf die medische apparatuur maakt, die er 14 aan de dijk zet.
En natuurlijk zijn er ook nog ziekenhuizen die in problemen zijn en hier en daar 100 banen geschrapt moeten worden.

Met dat begrip banen moeten we even oppassen. Meestal wordt bedoeld: full-time banen. Die worden niet altijd door evenveel mensen bezet. De Haagse bibliotheek sluit filialen en
ontslaat 40 mensen, die 26 voltijdsbanen uitvoeren. Laten we er even vanuit gaan dat in de volgende voorbeelden een baan hetzelfde is al één werknemer. Dan krijgen we een beetje een beeld van de werkloosheid, die door de bezuinigingen veroorzaakt zal worden.

Bij de UWV moeten minstens
5000 banen weg. De gemeente Utrecht gaat 600 ambtenaren eruit gooien. De gemeente Den Haag gaat veel voortvarende te werk: 1000 banen minder in de ambtenarij. Den Bosch doet het kalm aan en schrapt 78 banen.
In het passend onderwijs verwacht men een verlies van
9000 banen. Een school in Den Haag moet nu al 80 leraren ontslaan. Bij de Rotterdamse Roteb vliegen er 200 gehandicapte medewerkers uit. Bij een Noord-Hollandse thuiszorgorganisatie is er een ontslagaanvrage voor 638 medewerkers in voorbereiding. In Den Helder komen 5 zwembadleraren op een droogje te staan.

Voeg al die mensen toe aan de werkloosheidscijfers van februari en we komen op 515.783 werklozen. In 2010 waren dat er nog 426.000 (in 2009: 377.000; in 2008: 300.000). En dan is dit gebaseerd op slechts een greep uit de aangekondigde bezuinigingsplannen van lokale overheden en organisaties.
Geen nood. Minister De Jager zei in februari dat het ontslag van al die ambtenaren een zege is voor de economie. Niet alleen een zuinige overheid draagt daar aan bij, maar wat dacht je van al die “goed opgeleide en waardevolle arbeidskrachten” die beschikbaar komen op de markt?
Dat is een al even leuke grap, als die van Rutte’s 1 aprilmop. Want dat werkt alleen als bedrijven en organisaties ophouden mensen te ontslaan.

Ik geloof niet dat Rutte weet wat werk is. Tenzij hij van bedrog werk maakt. Het kan nooit ‘meer banen’ zijn.

Waar blijven de werklozen?

Waar blijven de werklozen? Als de werkloosheid had mogen stemmen, dan zou de werkloosheid niet op Mark Rutte en zijn VVD hebben gestemd. Nu is heer Rutte wel de grootste geworden, hetgeen te danken is aan het moord en brand schreeuwen over de economie en de belofte iedereen aan het werk te krijgen.

Maar de werkloosheid krimpt. Nu zijn er
7000 minder dan in april en zijn er nog maar 431 duizend werklozen. In plaats van de voorspelde 675 duizend. We zouden zomaar het 80’er jaren record breken, toen er bijna 640 duizend mensen achter de geraniums hun werkloze handen zaten op te houden. Mark Rutte zou ons wel van dat schrikbeeld verlossen, velen geloven hem en nu maakt hij kans crisispremier te worden.

De
werkloosheid wil maar niet stijgen tot de afschrikwekkende hoogtes die in de jaren 60 en 90 zijn gehaald. Dat kan toch niet? We hebben toch een heuse crisis? Waar zijn die werklozen, die niet in de statistieken terecht zijn gekomen?
Op de financieel en economische nieuwssite Z24, gaat Mathijs Bouman op zoek naar het wonder van de lage werkloosheid. Uit CPB-bronnen haalt hij nog 40 duizend zzp’ers naar boven, die wel de omzet zien dalen, maar zich nog niet aanmelden bij het CWI. De deeltijd-WW, crisismaatregel van het vorige kabinet, zou 33 duizend ontslagen hebben voorkomen en de werkgevers zelf hebben zo’n 45 duizend werknemers niet ontslagen, maar houden ze vast, hopend op snel herstel.

Zouden die mensen wel werkloos geworden zijn, dan hebben we nog altijd 130 tot 255 duizend minder werklozen dan het CPB vorig jaar voorspelde.
Het haalt ook bij lange na niet de ongelooflijk lage werkloosheid van de 60’er jaren, toen er geruime tijd minder dan 100 duizend werklozen waren. Dat moeten we ook niet nastreven, want dan wordt de PVV niet langer serieus genomen met hun strijd tegen de immigratie. Sterker nog, wil de PVV blijven regeren dan zou de partij om economische redenen zich gedwongen zien de grenzen weer wijd open te stellen voor ‘gastarbeiders’.

Het fraaiste van alles is wel dat we straks misschien met een werkeloos kabinet zitten. Te weinig werklozen om zich druk om te maken. Natuurlijk, er blijven genoeg andere zaken over waar een nieuw kabinet mee aan de slag kan. Maar daar moeten dan partijen in zitten, die zich veel drukker om andere zaken hebben gemaakt, dan VVD en PVV in hun campagnes deden.

Kijk, hij werkt!

Kijk, hij werkt!

Ik wou dat ik een vulkaan was. Lekker op mijn rug liggen roken en iedereen zegt: kijk, hij werkt!
(quote uit een oude show van Neerlands Hoop).

Er zijn altijd wel wat mensen die de ambitie koesteren een vulkaan te zijn. De meesten kiezen echter voor een ereplaats op het podium van de arbeidsparticipatie. Nederland is de tweede Europees kampioen arbeidsparticipatie. Een plaats die waarschijnlijk verloren gaat omdat de crisis voortwoekert.
Het UWV
berekende al dat er dit jaar en volgend jaar zeker 320.000 banen verloren gaan. Minister Donner ziet die bui ook al hangen. De crisis gaat zo lang duren dat echte ontslagen niet te vermijden zijn. Dan wordt het financieren van de deeltijd-WW veel te duur, vindt Donner en hij wil die regeling alleen nog even in sterk afgeslankte vorm voortzetten.

Tot teleurstelling van vakbonden en werkgevers. De vakbonden vrezen voor veel meer werkloosheid. De werkgevers vinden dat je een goede lopende regeling eigenlijk niet moet afbouwen.
Beiden hebben het er maar druk mee. Vakbonden moeten overal in het land in actie komen om de beste ontslagregelingen af te dwingen, omdat werkgevers bijna dagelijks personeel buiten de poort zet.
Een rondje door het nieuws van juni en juli levert 18 berichten op, waarin sprake is van ontslag voor ruim 48.000 mensen.

Grootste leveranciers van werkloosheid zijn de bouwsector (35.000 banen) en het TNT-postbedrijf (11.000 banen). Maar vele kleintjes dragen ook bij tot de oplopende cijfers. Van een klompenfabriek die 10 mensen gaat lozen, tot de redactie van het AD, die met 124 mensen minder verder gaat. Van basisscholen, die 12 volledige banen schrappen tot spoorwegbouwers, die het met zo'n 219 mensen minder denkt te kunnen doen.

Het grootste deel van de banenkrimp is gerelateerd aan de crisis, die als een borrelende vulkaan af en toe wat lava spuugt en daarmee telkens verschillende bedrijven treft. De crisis lijkt wel een natuurverschijnsel waar weinig tegen te doen valt. Iedereen draagt een steentje bij aan het reddingswerk.

De overheid bouwt de deeltijd-WW af en pompt nog eens dik 2 miljard in ABN-Amro. De werkgevers lozen, wat ze lozen kunnen. De vakbonden doen mee. Niet door voor de poort te gaan liggen, maar mee te werken aan wat zo mooi een sociaal plan heet te zijn.

En natuurlijk die 48.299 mensen die hun baan kwijt raken. Zouden die niet een bonus moeten krijgen voor hun bijdrage aan bestrijding van de crisis? Ook werkloos worden is werk. Dat mag best beloond worden.