Dit was de week van de menselijke waarde. De commissie Frijns liet weten dat de topverdieners in het bedrijfsleven in hun waarde gelaten moesten worden, minister ter Horst maakte bekend wat een beetje bobo in de (semi) publieke sector waard is en het SCP kwam met de armoedemonitor, die liet zien hoeveel mensen er eigenlijk geen stuiver waard zijn.
Wat een beetje mens nu echt waard is kan je lezen op grenswetenschap.nl. Volgens amerikaanse onderzoekers is een mens niet meer dan 75 eurocent waard. Gemeten naar het aantal bruikbare mineralen dat we in ons lichaam hebben. Japanse onderzoekers benaderen het wat optimistischer. Als je je huid verkoopt, kan dat zo'n € 2,50 opleveren. Dat schiet lekker op.
Als je het zo bekijkt, vraag je je af waarom iemand die aardig bedreven is in een balletje ophouden voor een vreselijke smak centen het voetbalveld op wordt gestuurd. Mineralen en huid, wat meer is een mens tenslotte, zijn goed voor € 3,25 bij elkaar.
De vraag die dit alles oproept is: hoeveel mag een mens meer waard zijn, dan alleen de waarde van zijn materiële existentie.
Nu zijn er, behalve mineralen en huid, wel meer lichamelijke dingetjes met marktwaarde. Donororganen zijn beduidend meer waard en als je de hele rimram in de aanbieding gooit (op de wallen of als het volgende topmodel) kun je ook een leuk prijsje maken.
Maar een mens is meer dan fysieke existentialiteit. Althans, volgens vele mensen zelf. Neem nou de ziel. De meningen verschillen behoorlijk over de locatie van het geval, maar dat die te koop is staat vast. Vaste afnemer is de duivel. Gelukkig hebben we nu een regering die alles in het werk stelt dat we onze ziel niet voor een prikkie aan allerlei duivelse elementen overleveren.
En dan zijn er nog zo wat vage onderdelen als “kwaliteiten”, “competenties” en “vaardigheden”. Het bewijs dat het om vage onderdelen gaat, wordt geleverd door de grote verschillen waarmee die componenten worden beloond. Dat leidt weer tot voortdurende discussies over de marktwaardeverschillen tussen bakkers en chirurgen, tussen een treinmachinist en een minister-president en tussen de portier en een “dikke deur”.
Albert Einstein, die behalve aardig kon rekenen, ook heel gevatte dingen kon zeggen, beweerde ooit: “De werkelijke waarde van een mens kan gevonden worden in de mate waarin hij bevrijding van zijn eigenbelang heeft bereikt”.
Had de genius daar gelijk in? Of zijn er andere kriteria waarmee we onze waarde kunnen bepalen? Hoe bepaalt u uw waarde eigenlijk?