Soms komt er uit de hersens iets op, dat ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen. Toch maar even doen, hier op dit weblog.

Midden in een gezellig zomers gesprek over van alles en nog wat, deelde het brein ineens een zinnetje mee. Vaag had het nog wel met de context van het gesprek te maken, maar eigenlijk stond het los van alles. Een quasi filosofisch zinnetje. Een one-liner waarvan niet meteen duidelijk was of het nou grappig of serieus was bedoeld. Een paar woorden, waarvan ik dacht: daar moet meer mee kunnen. Maar wat?

Mensen zitten gevangen in een doosje en dat doosje zijn zij zelf.

Wat moet je daar nou mee? Op een delfts blauw tegeltje zetten en verkopen in zo’n doorsnee gadgetwinkeltje?
Of opschrijven en later proberen uit te werken tot iets zinnigs? Proberen te achterhalen waarom dat zinnetje er ineens was?

Achteraf kan ik alleen maar bedenken dat het iets te maken heeft met ‘out-of-the-box’-denken. Associaties met het Droste-blikje kwamen op. En de associatie met een spreuk op een wandtegeltje, werd veroorzaakt door dat woord ‘doosje’. Het idee dat je een grote gedachte vooral meteen moet kleineren.

Mensen zitten gevangen in een doosje en dat doosje zijn zij zelf.
Wat zou jij daar nou mee doen?