Vorige week bracht het SCP (Sociaal Cultureel Planburo) een boekje uit over de sterke kanten van Nederland. Het boek probeert de klaagcultuur te weerleggen.
In het boek zul je obligate zaken waar we, volgens sommigen, zo vreselijk trots op moeten zijn, niet tegenkomen. Geen tulpenbollen, klompen en kaas. Net nou vandaag de Week van de scheepsbouw begint. Ooit een bloeiende sector, neerlands trots in de maritieme wereld, maar waar je weinig meer van hoort.
In de 16e eeuw had elk dorp dat aan een water lag wel een scheepsbouwer. Dat zie je eigenlijk alleen nog terug rond de Friese meren.
De Gouden Eeuw betekende ook expansie van de scheepsbouw. Naast roeibootjes en zeilschepen voor de binnenvaart werden er ook grote handelsschepen, oorlogsbodems en slavenschepen gebouwd. Niet alleen voor eigen gebruik, ook voor de export.
Het ging goed met de scheepsbouw tot de jaren zeventig. Concurrentie uit Japan en Korea leidde tot fusies van roemruchte werven als Wilton-Fijenoord en de Rotterdamse Droogdok Maatschappij.
Met steun van de overheid probeerde men het hoofd boven water te houden, maar uiteindelijk moest de sector, in de tachtiger jaren, flink gesaneerd worden.
Het leidde tot wat politieke commotie. Waarom had de overheid zo lang de noodlijdende scheepsbouw gesteund? Een parlementair onderzoek naar de gang van zaken rond het failissement van de Rijn-Schelde-Verolme werf, wees uit dat er eigenlijk geld over de scheepsbalk was gegooid.
En dan is er nu ineens die Week van de scheepsbouw. De sector bestaat dus nog. Het blijkt weer redelijk goed te gaan. Er worden weer aardig wat bootjes besteld bij de nederlandse werven. Geen mammoetankers meer, maar luxe jachten, sleepboten en baggermachines.
De scheepsbouwweek staat in het teken van onderwijs en arbeidsmarkt (zie ook scheepswerven.web-log.nl). Want nu de sector weer groeit, is er een tekort aan vakkundige scheepsbouwers. Dus probeert men deze week de jeugd naar de werven te lokken.
Met een omzet van 6 miljard euro en 25.000 arbeidsplaatsen is het niet de grootste economische factor in dit land. Maar wie weet zijn de scheepsbouwers de ellende voorgoed te boven. Bijvoorbeeld door modernere en mileuveilige aken voor de binnenvaart te bouwen. Die sector meent een schoon alternatief voor de dichtgeslibte wegen te kunnen bieden.
De scheepsbouwers menen hun kennis en ervaring in te kunnen zetten om wereldwijd klimaatneutraal te kunnen varen. Biedt de scheepsbouw een schonere toekomst dan de auto- en vliegtuigindustrie?
Als men alleen nog maar zeilschepen maakt, zou dat zo maar kunnen. Maar dan moet die mammoetvloot aan plezierjachtjes wel ophouden van alles en nog wat in het water te kieperen.