Tag archieven: gastlog

Vijf kleine kleutertjes

KleutertjesDe publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Deze keer: “ach kinderen(?), maak je niet druk, het is maar een spelletje”.

Vijf kleine voetballertjes zaten op een hek.
Een mistige ochtend ergens in het land…
Vijf kleine voetballertjes zitten op een hek: Steven, Edgar, Louis, Marjan en Paultje.

Johan vind het vast niet leuk als je met ons komt spelen ” gniffelt Steven tegen Louis.
Straks komt Johan, en dan loopt hij vast heel boos weg!” voegt Paultje er nog aan toe.
Marjan begint te proesten van het lachen.

Niet veel later verschijnt Johan met een veelvuldig gebruikt vijfje onder zijn arm op het grasveld. Hij loopt naar het hek waar de vijf kleine kleutertjes op Johan én de voetbal wachten.
Wat doe jij hier Louis?” vraagt Johan verbaasd.
Ik mag meespelen van ‘hunnie’!” Ondertussen wijst Louis naar de andere vier voetballertjes op het hek.

Jij had wel mogen meebeslissen, maar jij was er weer eens niet” blaast Paultje richting Johan om hem een stap voor te zijn.
Maar ik moest mijn boterham met pindakaas nog opeten van mijn moeder. Eerder mocht ik niet weg,” antwoord Johan, – en likt ondertussen een restje pindakaas uit zijn mondhoeken vandaan.

Nu  Louis met ons gaat spelen, vind je het vast niet zo leuk meer om met ons te spelen toch Johan?” grinnikt Steven op sarcastische wijze. Edgar en Marjan stoten elkaar even aan. Marjan knijpt met duim en wijsvinger haar lippen bij elkaar. Toch ontspringt er een kleine proest uit haar lippen.

Steven springt van het hek, en wrijft over zijn billen. “Als je het nu niet meer zo leuk vind mag je heus wel weggaan hoor! Toch jongens? Toch?
De resterende vier kleine voetballertjes knikken volmondig ja, waarvan  Edgar op meest overtuigende wijze.

Ik wil heus wel meespelen, maar ik vind het jammer dat jullie mij niet mee lieten beslissen. Als Louis het goed vindt dat ik het technische plan mag bepalen, wil ik graag meedoen! Maar ik krijg de indruk dat jullie liever niet meer willen dat ik met jullie meespeel.”
Jij mag heus wel het technische plan  bepalen Johan.” is Louitjes tweede antwoord.

Dit is een opmerking waar de vier kleine voetballertjes niet op zitten te wachten, daarom probeert Edgar nog wat roet in het eten te gooien.
Jij discrimineert mij Johan. Ik krijg van jou altijd de zwarte Piet toebedeeld. En dat is echt heel vervelend als je daadwerkelijk zwart bent.”

Steven, Edgar, Marjan en Paultje, het is mij allemaal heel duidelijk. Eerst proberen jullie mij weg te pesten met Louis, en nu dat niet lijkt te lukken deel ik plots zwarte Pieten uit. En het is nog geeneens December!
Johan sluit de voetbal weer onder zijn arm, en keert de vijf kleutertjes de rug toe.

Ga je mee naar het veld hiernaast Louis? Gaan we nieuwe vrienden zoeken. Want als wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren!

Gedonder

cc Flickr QualsiasiDe publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Ik weet niet hoe u gisteren het onweer hebt beleefd, maar onze gastlogster zal er ongetwijfeld mee klaar zijn.

Gedonder
Mijn fascinatie voor onweer is ziekelijk groot. Ik baal als een stekker als het onweer aan mij voorbij trekt. Net als dat manlief en ik elkaar in de armen zouden vliegen omdat na het jarenlang invullen van de vaste cijferreeks van de lotto, deze eindelijk gevallen is. Het prachtige kortstondige moment van geluk totdat we elkaar  tegelijk dezelfde vraag zouden stellen: “Jij bent toch wel naar de sigarenboer geweest om ons rijtje te activeren?”

Zo voel ik mij als het onweer aan mijn Noord-Hollandse neusje voorbij gaat.
Om de haverklap kijk ik als deze weersdreiging voorspeld wordt op www.buienradar.nl. Soms zie ik klonten rode stippen met kruisjes, – het symbool van mijn geliefde flitsen – van het zuiden naar westen trekken. Eenmaal richting zee, zie ik de rode stipjes alsmaar minder worden. En eenmaal boven Schagerbrug, constateer ik dat de rode stippen doorgaans tot nul gereduceerd zijn. Soms vraag ik mij af wat ik de weergoden aangedaan heb dat ik zo gestraft wordt. Ik lijk wel de ultieme bliksemafleider te zijn.

Mijn zus Anita vindt het ook leuk om mij te pijnigen. Zij heeft een tijdlang een chalet in Garderen gehad. De plek waar het vaker onweert. Belde tuthola mij op als het weer eens raak was. “Schitterende onweer he Trui? Hoor maar! Hebben jullie ook zulk mooi onweer? Ik geef een negen.” ‘Anita Chicata dat rijmt zo goed’ (zo noemde ik haar vroeger als we ruzie hadden) weet natuurlijk  ‘dondersgoed’ dat het dan aan zee niet onweert. Dat heeft ze  geniepig bekeken op buienradar. Ze belt om mij jaloers te maken. “Nee, we hebben wel fascinerende wind en regen in Schagerbrug. Maar ik ben een spannende film aan het kijken. Dag stomme banaan!”
En ze had vroeger ook al de mooiste slaapkamer…

Maar mijn hele familie is trouwens onweerverslaafd. Generatie op generatie. En na een onweersbui bellen we elkaar op, en geven we het onweer een cijfer. Maatstaven voor een cijfer zijn: Aantal flitsen en donderslagen, en de nabijheid van het onweer. Korter dan 10 seconden tussen flits en donder betekent oppassen geblazen. Maar voor mij begint het dan net interessant te worden. Niet dat ik op mijn fiets dan door de weilanden ga fietsen, want ik ben natuurlijk niet suïcidaal.

Op het moment dat ik het onweer voel aankomen, – ja, ik kan het echt voelen – dan begint de pret. Ik ga voor het raam kijken. Ook midden in de nacht. Al zal ik het iedereen afraden (pas op! Heel gevaarlijk!); het raam gaat wel open. Ik wil de vibratie kunnen voelen. Een risicomarge wat voor mij niet opweegt tegen het genot. Andere mensen roken, en dat is tenslotte ook gevaarlijk.

Mysterieuze stilte…
Als een kat die heel langzaam zijn prooi besluipt. Dan begint het te waaien. Bloemkoolwolken hebben plaatsgemaakt voor een zwarte hemel. De kat roert zijn staart, en klemt zijn nagels stevig in de grond om zich af te zetten. En dan begint het natuurgeweld. Vanuit de hemel (of eigenlijk de grond) word ik getrakteerd op het mooiste vuurwerk van de wereld. Alsof ik adrenalineshot krijg ingespoten. Ja, ik ben verslaafd. Als ik nog een laatste vergelijking mag maken; Onweer staat voor mij gelijk aan een meervoudig orgasme.

 

 

 

Jammer dat ik het allemaal zo vaak moet mislopen.

Echt altijd

HemaDe publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Deze keer lijkt Trudy altijd prijs te hebben.

Echt altijd
Vast voordeel, bodemprijzen, laagste prijs garantie, en nergens goedkoper, zijn allemaal reclame slogans waar ik als vrouw niet gevoelig voor ben. Lees ik ergens zo’n  belofte terwijl ik op de wc aan het kranten ben, zal ik niet met mijn broek op mijn hielen op de fiets springen om niets van de korting te hoeven mislopen. Ik vind het allemaal relatief. Nee, doet u mij maar echte kortingen, want daar ben ik dan weer wel gevoelig voor.

Twee weken geleden kochten mijn man en ik bij woon – outlet in Alkmaar een prachtige zwart lederen bank. Van 1695 euro voor 495. Dan krijg ik pas een gevoel van winst, ook al is wel mijn bankrekening met 495 euro gedaald . Met een winst van 1200 euro vond ik het tevens een reden om nog even bij de afgeprijsde snuisterijen te kijken. Zag een leuke leren tas van 150 euro voor een luttele 40 euro. Ik kirde geluidjes alsof ik naar het vuurwerk aan het kijken was, “ohh,ahhh”. Manlief vroeg mij enkel hoeveel tassen er aan de gordijnrails in onze slaapkamer hingen. Ongeveer zoveel dat er een reële kans bestaat dat eerdaags de schroeven uit de pluggen van de muur zullen schieten. Pfff…niet dat ik die tas niet mag kopen van manlief, maar door die ene onnozele vraag van hem had ik al geen zin meer in die tas.
Weg vette winst  van 110 euro…

Maar ik ben dus een vrouw van fikse kortingen. Laagste prijsgaranties en bodemprijzen weten mij dus niet de kietelen. Er is echter een concern die mij met een bepaalde prijsgarantie wel weet te fascineren. En dat is de HEMA. Mijn favoriete winkel, met de altijd overheerlijke en verkrijgbare Hema worsten, niet op dieren geteste make-up, en Jip en Janneke snuisterijen.
Zij promoten hun winkel tegenwoordig met diverse producten met ‘Altijd’ prijzen. Als ik de inflatie bekijk en de fluctuerende grondprijzen, kan ik niets anders concluderen dat ik het een gewaagde pr- actie vind!

Wetende dat we in het jaar 1950 17 cent voor een brood moesten neerleggen, en nu het tienvoudige, ben ik blij dat bij de Hema voor altijd de vlaaien 5 euro zullen kosten. Dus ook als ik straks op negentigjarige leeftijd zin heb in een stukje HEMA vlaai. Mijn rollator kan ik op deze leeftijd van een nieuwe voor- en achterlicht fietsverlichting voorzien voor de ‘ALTIJD’ prijs van 2 euro. Ik kan voor altijd een bikini voor 8 euro kopen, en teenslippers voor 2 euro. En om onze financiële toekomst nog meer in zekerheid te stellen kunnen we voor ALTIJD bij de Hema een kip – of tonijnsalade voor 2.75 kopen, lasagne  bolognese  voor 1.50 euro, en onze billetjes opfrissen met een 3-pak baby doekjes voor een luttele 3 euro!

Ik heb nergens kleine sterretjes met voorwaarden gelezen. En voor de zekerheid heb ik de betekenis van het woord ‘altijd’ nog eens opgezocht: bijw steeds, voortdurend, elke keer. Dus prijzen die net zolang gehanteerd blijven dan de eeuwige roem van Jip en Janneke.
Topactie van de Hema dus! En laat ik het niet merken, dat de prijzen in de komende 100 jaar zullen stijgen. Want van beloftes verbreken, daar word ik ook heel erg gevoelig van…

Trudy Zeeman www.trudyschrijft.nl.

Een struikje witlof met een vette worm

De publieksprijs van de Blogparel 2010 bestaat uit het eenmaal per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een blogje dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Deze keer: eet geen groenten met bactieriën, maar groenten met wormen.
Witlof
Een struikje witlof met een vette worm alstublieft

En dan kan het eigenlijk niemand
wat schelen welk kippetje voor niets aan het spit geregen is…
Bron: Telegraaf

Denk je gezond bezig te zijn…. Zit je behalve op een radijsje ook op een ESBL-houdende resistente bacterie te kauwen. Een smaakloos beestje, maar gevaarlijker dan de witte haai. Knabbel je teveel op deze bacterie kan het zomaar zo zijn, dat je bij een ernstige ziekte moeilijker te genezen bent omdat je inmiddels resistent geworden bent voor sommige antibiotica. Onderzoekers van het VUmc vonden in 15 soorten groenten deze hardnekkige bacterie, waaronder; Lente-ui, Radijs, Taugé en pastinaak.

Nu vind ik het altijd prettig om iemand, de politiek of een instantie de schuld te geven, maar ik vrees dat ik met mijn vinger richting mijn voorhoofd zal moeten wijzen. Ik constateer dezelfde ontwikkelingen als wat ons favoriete kippetje overkomen is. Kippetjes opgestapeld in kleine hokjes zodat ze voordelige eieren kunnen uitpoepen. Kippetjes opgestapeld voor de slacht. Kippetjes voordelig in de koekenpan, en kippetjes als 2e gratis aan de spies of op de barbecue. En dan kan het eigenlijk niemand wat schelen welk kippetje voor niets aan het spit geregen is.

Waarschijnlijk heeft dierlijke mest de groenten besmet, maar het kan ook zo zijn dat de grond al besmet was, aldus de onderzoekers van dit onderzoek. Ik denk eerder dat de massaproductie en dubieuze kostenremmende middelen de boosdoeners zijn. En daar ben ik dus ook schuldig aan. Want de consument houdt de massaproductie staande.

Waarschijnlijk zal het allemaal wel meevallen, maar toch, als ik er wat over lees verlang ik weer naar een struikje witlof, lelijk groen gekleurd en vol met zand. Terwijl ik de groenten schoonmaak komt er een heerlijk gezonde vette worm bovendrijven. En terwijl ik de worm red van een gruwelijke verdrinkingsdood, gooi ik hem naar buiten. Alwaar een vrolijk kakelende kip het gedierte in één hap tot zich zal nemen.

Ja, zo hoort het eigenlijk te zijn….

Trudy Zeeman

Gastlog: Menstruerende monsters.

De Blogparel 2010 publieksprijs bestaat uit het 1x per maand plaatsen van een blog, geschreven door de winnaar. In dit geval een winnares. Tot en met december plaatsen we hier elke maand een artikel dat eerder verscheen op Trudy Schrijft. Wie dacht dat we met het Power Balancepolsbandje alles gehad hebben, moet dit beslist lezen.
Ongesteld
Menstruerende monsters

Na de bedel – , pandora -, en slavenarmband is er reeds een nieuw soort armband in ontwikkeling. Met de ‘the help for husbands’ armband zal een gewaarschuwd (mannelijk) mens voortaan voor twee tellen. De uitvinder Karl Dorn werkt momenteel aan een prototype van dit vernuftige sieraad.Wat een nonsens…

Als u het mij vraagt valt deze armband eerder onder de noemer alarmeringssysteem dan sieraad, want dit ‘systeem’ geeft groot alarm zodra de draagster in haar maandelijkse cyclus belandt is. Op het moment dat uw partner begint te vloeien verandert de armband namelijk van kleur.

Doel van deze armband is om begrip te kweken voor de humeurveranderingen van uw partner. Maar voor wie is deze armband nu een uitvinding? Voor de man? Dat zodra de armband vervaarlijk rood kleurt (althans, dat lijkt mij de meest logische alarmkleur in dit geval) je maar even op je tellen moet passen? Dat je de lippen gesloten houdt als Yolanthe tijdens de gouden harpuitreiking ten tonele verschijnt? Dat je niets zegt over haar platte buik gehesen in een zilvergrijs nauwsluitend jurkje? Dat je ook niet verteld dat het je best leuk had geleken om te kijken hoe ver je had kunnen komen in de serie/wedstrijd ‘Wie kiest Tatjana?’ Dat je zulke uitlatingen niet zult uitspreken zolang je partners polsbandje alarmrood gekleurd is? Uit angst voor het menstruerende monster naast je op de bank. Kan deze armband dus een fikse huwelijkscrisis voorkomen?

Ik vrees van niet…
Ik denk zelfs dat het een averechtse werking zal hebben. Mits er aan het menstruatiepolsbandje geen privileges verbonden zijn, zal een vrouw het nimmer aanschaffen, want ze denkt tenslotte dat er helemaal niets mis is met haar gemoedsgesteldheid. Ik denk daarbij aan een privileges in de trant van gratis chocolade, mogen voordringen bij de kassa, en een flinke arbeidstijdverkorting als ze in haar ‘vloeiende’ periode zit.

Ik denk dat deze bescheiden verzoekjes direct naar de prullenbak verwezen zullen worden. Dus de partner zal de armband haar cadeau moeten geven. Een dappere vent die dat durft.
Want een menstruatiepolsbandje cadeau geven, heeft ongeveer dezelfde gevolgen als dat je de vrouw een huishoudelijk apparaat cadeau geeft: Een maand lang geen vrijerijen, Champions league en pils in huis.

Nee, ik zie beslist geen stijgend aandelenpakket in deze gadget.
Ik denk dat het verstandiger is, als de man zich met een positieve kijk door de maandelijkse periode van zijn partner heen zal worstelen. Al vergt het wat kracht en uithoudingsvermogen, houdt in deze moeilijke periode voor ogen dat wij,- vrouwen – grotendeels van de maand best wel te hachelen zijn.

Dit artikel verscheen eerder hier op Trudy Schrijft.

Bloggen blijft leuk.

Blogparel Vandaag heb ik een extra leuke blogdag. Bloggen geeft alle dagen wel plezier, maar vandaag kreeg ik twee hele aardig extraatjes kado.

Om te beginnen: de Blogparel (voor de zwijnen) van het Jaar 2010. De inzendingen lijken stilgevallen. Dat kan de bedoeling niet zijn, want zo dreigt de categorie reacteurs te vervallen. Maar goed, er zijn nog elf dagen te gaan voor de inzendtermijn sluit.
Al die tijd is het een leuke bezigheid al de inzendingen te lezen. Ook dit jaar levert de Blogparel veel leesgenot op. Organisatorisch was er nog een onvolkomenheid. Wanneer, waar en hoe moet de prijsuitreiking plaatsvinden?
Nou, dat is nu bekend. Ga naar de Blogparelpagina en lees daar meer over.

Het tweede extraatje is een gastlogje. Het
artikel van gisteren staat vandaag te gast op Sargasso. Dat is op zich al leuk, maar de reacties zijn nog leuker.
Blijkbaar gingen er een aantal lezers vanuit dat ik serieus wilde aantonen dat psychisch ongezondheid in de provincies, te maken heeft met werk- en inkomenssituatie in die provincies. Daar heb ik zo mijn vraagtekens bij, die dan ook in dat artikel staan.
De redactie van Sargasso was zo verstandig in de aanhef een link te plaatsen naar een eerder artikel over gebruik van data. Daarin stel ik zelf al dat het oppassen geblazen is met geknutsel met cijfers en statistieken.

Afijn, dat geknutsel is me nu verweten, door een van de reacteurs daar. Gedeeltelijk terecht. Maar dat je in de reacties soms de oren wordt gewassen, is ook het leuke van bloggen. Ik leer er in ieder geval weer wat van.

Hoe dan ook: dit was zo’n dag, waarop je de waarde van bloggen weer eens ervaart. Wie heeft er nou geroepen dat bloggen dood is?

Bestuurlijke of democratische vernieuwing

In navolging van eerdere artikeltjes hier, verscheen gisteren ook een gastlogje van P.J. Cokema (pseudoniem van uw gastheer hier). Daarin een poging voorstellen los te weken, tot meer inloed van de burgers in de democratie.
Lees hier niet verder, maar op GeenCommentaar.

De eerdere artikeltjes hier: Democratie zonder advies, De democratie is dood, leve de democratie, Countdown en Bestuurlijke vernieling.

Wegens drukte van de orde van de dag

Wegens drukte zal het vandaag niet tot een eigen artikeltje komen. Geen nood, want de artikelen van de vorige dagen heb je vast nog niet gelezen.

Wel een tweetal doorverwijzingen. Neem een kijkje op GeenCommentaar om de reacties te bekijken op Willem Drees beste crisismanager, het artikel dat hier eerder verscheen en nu als gastlog daar te zien is.

Verder is een bezoek aan motievan wantrouwen.nl de moeite waard. Zeer bijzondere motie van wantrouwen ingediend door David Rietveld. Het aantal ondersteuners groeit, wellicht kun je jouw goedkeuring daar aan toevoegen.

Tot slot nog een tip, die ik op Sargasso zag. Op de website Aan de voorzitter worden kamervragen beantwoord, zoals het ook had gekund. Zo zit je een kamerdebatje met een vete glimlach uit.

Wens ik ieder verder veel plezier met de orde van de dag.

Een traditioneel nieuw jaar

Een traditioneel nieuw jaar

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Traditioneel is elke 7e van de maand voor P.J. Cokema, het pseudoniem van uw redacteur hier. Hieronder een gewijzigde versie van dat gastlogje. (<<< klik en zoek de 7 verschillen).

Het nog zo jonge jaar is zich stevig aan het indrinken op de talloze nieuwjaarsrecepties. En daar is alle reden toe, want het jong had spectaculaire nieuwigheden verwacht en voelt zich na de eerste zes dagen al behoorlijk bedrogen. Niks nieuws, 2009 wordt het jaar van de tradities.

Nu is het een traditie op zich elk jaar op te leuken met allerlei thema's. Volgens de VN moet dit het jaar van de sterrenkunde worden. Da's heelal wat, maar zo zal het ook het jaar van de verzoening worden. Ik vrees dat de VN met dat thema aardig in de aap gelogeerd zal zijn.
Wereldwijd wil de VN dan ook nog onze aandacht voor natuurlijke vezels, want al dat synthetische gedoe is niet alleen slecht voor het milieu, het helpt alle arme katoenplukkers en zijderupskwekers ook niet aan een dik belegde boterham.
Europa komt met het jaar van
creativiteit en innovatie. Net op tijd, want dan kunnen we de meest creatieve kandidaten het Europees parlement in stemmen.

En wat doet Nederland? Dankzij het Nederlands Centrum voor Volkscultuur gaan we het Jaar van de Tradities beleven. Denk nou niet dat het om de promotie van het noodlijdende buutrednen of fierljeppen gaat. Laten we, nu het toch ook het Darwin-jaar wordt, eens kijken of de Nederlandse tradities ook aan evolutie onderhevig zijn.

Om te beginnen is daar de democratisering van de traditie. Heel vroeger werden tradities vooral bepaald door wisseling der seizoenen of religieus/heidens getinte verhalen. Royale erfelijkheid leidde tot uitbreiding van 's lands tradities. Later drukte de commercie een flinke stempel op een aantal rituelen en voegde daar de nodige feestjes aan toe. Van Valentijnsdag tot koopzondagen.

Tegenwoordig bepaalt de stem des volks steeds meer welke tradities belangrijk geacht worden. Met dit Jaar van de Tradities in het vooruitzicht, organiseerde het Nederlands Centrum voor Volkscultuur een enquête, waar iedereen tradities kon nomineren. Dat resulteerde in een top-100, waarin goed te zien is dat ons traditionele denken zich wel degelijk evolueert.

Jawel, de gebruikelijke tradities waar we de laatste weken de buik vol van hebben gekregen, staan fier bovenaan. Wat volgt past grotendeels in de burgercultuur die dit kabinet zo graag ziet, maar er zijn toch al 14 tradities die je voor de Koude Oorlog niet voor mogelijk hield.

Zes daarvan zijn te danken aan onze gastvrijheid, die tot de zo gezellige kleurrijkheid van dit grijze landje leiden. Van het Suikerfeest (op 14) tot het Surinaamse broodje pom (op 53), van het Keti Koti-festival (op 58) tot het Islamitisch Nieuwjaar (op 89). Het Holi-feest en de Divali-viering staan op respectievelijk 70 en 99.
Opvallend is dat onze internationaal bekende gastvrijheid helemaal niet in de top-100 voorkomt.

Verder nog een achttal nieuwigheden. Valentijnsdag en op vakantie gaan zijn aardig ingeburgerd (op 44 en 51), maar de echte noviteiten zijn e-mails lezen (56), de vrijgezellenavond (65), thuis opbaren van overledenen (77), file-rijden (80), beugeltjes dragen (81) en de Gay-parade (95).

Veertien nieuwe tradities! Wie durft nu nog te beweren dat wij gewoontedieren zijn? Rituelen, ja, daar lusten we wel pap van, maar de rijstebrij verruilen we met groot gemak voor vla met chocoladebolletjes.

De trendwatchers onder de lezers kunnen vast voorspellen welke nieuwe tradities er het komend jaar bij zullen komen. Heeft u enig idee?

I love China

Terwijl de censuur van de Chinese overheid allerlei randgebeuren rond de Olympische Spelen uit het nieuws houdt, mag ik alweer het genot van onze persvrijheid proeven.
Voor de 6e keer inmiddels weer een gastlogje
op het roemruchte GeenCommentaar. Deze keer op zoek naar chinese zaken waar we misschien wel wat aan hebben? Lees mee op GC.