Tag archieven: geheugen

Codes zijn nooit veilig

Mahsro Je kent dat wel. Sta je voor de pinautomaat, ben je ineens de code vergeten. Of je inlogcode voor je pc op het werk. Niets aan de hand, maar de paniek slaat wel toe als je ook vergeten bent waar je die codes had opgeschreven.
Erger is het als je het bankpasje kwijt blijkt te zijn of je het papiertje met je codes niet meer kan vinden. Daar voel je je dan toch erg ongemakkelijk bij, maar met hulp van de bank of de afdeling systeembeheer op je werk, is het vaak snel weer geregeld.

Van zulke paniek heeft niet iedereen last. Ook Amerikaanse presidenten blijken gewoon mensen te zijn en raken wel eens een code kwijt. Menigeen zal gniffelen bij het bericht dat ze regelmatig de code kwijt waren, waarmee ze een nucleaire aanval konden starten. Het overkwam Jimmy Carter, die natuurlijk de code niet uit zijn hoofd wist en het kaartje met de code naar de stomerij had laten brengen. Ronald Reagan verloor dat kaartje toen hij overhaast werd afgevoerd, nadat er een aanslag op hem was gepleegd. Het overkwam Bill Clinton ook, alleen vermeldt de historie niet welk excuus hij had.
En heeft de wereld iets van paniek gemerkt? Niet dus.

Codes zijn er om veiligheid te waarborgen. Het voorbeeld van de Amerikaanse presidenten toont aan dat de wereldvrede het best beveiligd is als ze hun nucleaire code vergeten. Het bewijst tegelijkertijd dat codes nooit veilig zijn, om de simpele reden dat je ze kunt vergeten.

Het vergeten gaat sneller dan mensen zich kunnen herinneren. Er is te veel om te onthouden. Wat codes betreft is dat zo erg geworden dat je gerust kunt spreken van het mahsro-effect. Een term die ik bij elkaar fantaseerde in 2006 en tot mijn stomme verbazing navolging kreeg in Nederlandse en Belgische media.
Mahsro staat voor “Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast”. Meer dan een zes of zeven codes schijnt een normaal mens niet te kunnen onthouden. Amerikaanse presidenten hebben zoveel aan hun hoofd, dat een code makkelijk kwijt raakt. Geen nood, want ze hebben een legertje assistenten die codes bewaren of ze vervangen wanneer dat nodig is.

Voor ons is er nog geen persoonlijke assistent die op een handige wijze alle codes onthoudt en oproept wanneer we ze nodig hebben. De vraag rijst dan: hebben we werkelijk zoveel codes nodig, om een beetje veilig door de reële en digitale wereld te bewegen? Of is er een sluitende oplossing te verzinnen om het met minder codes te doen?

Geef een reactie

Je kunt je pincode rustig vergeten

Je kunt je pincode rustig vergeten Goed nieuws op het mahsro-front. Mahsro is een hier verzonnen code en staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. En wel door de overvloed aan te onthouden codes. Pincodes en wachtwoorden, ofwel alles waarmee we toegang krijgen tot ons eigen geld, onzer eigen gegevens op websites, onze werkruimte op het bedrijf.

Van huisnummer tot postcode, van telefoonnummer tot Digid, van pincode tot de burgerservicenummer. Meer dan 6 tot 7 codes kan een gewoon mens niet uit het blote hoofd onthouden. Dus zoeken mensen oplossingen om de mahsro-code te kraken, want er bestaat een serieuze kans gek van pinnen te worden.

De Rabobank kwam op het idee om een pratende geldtap te introduceren. Slecht idee natuurlijk, want dan moet je je pincode in de machine toeteren. In de rij wachtende achter je staat dan natuurlijk een van die vele pincriminelen, waar dit land last van schijnt te hebben.

Grootgrutter AH kwam met een oplossing die al beter leek. Aan de kassa betalen met je vinger. Even een scanner van de kassajuffrouw bepotelen en met je vingerafdruk zijn de boodschappen betaald. Mooi, geen pincode te onthouden.
Zo’n systeem heeft weer andere veiligheidsproblemen dus dat komt er voorlopig niet.

Het goede nieuws komt van ABN-Amro. Een bankpas die werkt als een ‘ov-kaart’, lezen we in De Volkskrant. Het pasje langs een scanner halen en je kunt je geld trekken. Nu zijn er met de echte ov-kaart ook de nodige problemen. Ik neem aan dat dit de reden is waarom de bank niet kan zeggen wanneer dit systeem praktijk zal worden. Deze oplossing is een prima oplossing tegen mahsro-perikelen. Maar het moet dan wel perfect werken.

Voorlopig moeten we het dus nog doen met het intikken van die 4-cijferige code. Inmiddels groeit het aantal te onthouden codes nog steeds. Zo zullen veel mensen nu wel het fenomeen van wisselende wachtwoorden kennen. Op mijn werk moet elke maand het wachtwoord worden veranderd, waarmee toegang tot het netwerk wordt verkregen.
Dat is niet meer te onthouden, dus iedereen schrijft het op, met het risico de notitie rond te laten slingeren.

Geef een reactie

Lange termijn maakbaarheid

Lange termijn maakbaarheid

Sommigen verwijten het kabinet het gebrek aan een lange termijnvisie bij de aanpak van de crisis. En ja, nu duurzaamheid op bijna alle gebieden belangrijk wordt gevonden, dan wordt de behoefte aan een lang houdbare visie natuurlijk sterker.

Nu kan je wel stellen dat de plannen over doorwerken tot je 67e en de geopperde oplossingen om de AOW betaalbaar te houden, nauwelijks van een lange termijnvisie getuigen. De verantwoordelijke politici zeggen immers ook dat “mensen steeds langer gaan leven”?

Wel, op dat punt blijken ze wel een lange termijnvisie te hebben, want dat langer leven dreigt vreselijk uit de hand te lopen. Niet een paar jaartjes erbij, niet een tiental jaren extra, nee, honderden jaren langer! (Gelezen via Sargasso).

Kijk, dat er tot nu toe korte termijnoplossingen werden bedacht, is logisch. We leven immers met het idee dat we sterfelijk zijn en relatief kort zullen bestaan. Het mag hooguit a-sociaal worden genoemd, niet verder dan dat sterfelijke leven te kijken en met oplossingen te komen waar je nabestaanden weinig aan hebben. Maar goed, die vinden hun eigen weg wel weer.

Het voordeel van erg oud worden is dat er dan tijd genoeg is de zaakjes op orde te krijgen. Hoe? Dat hangt dan dus af van die lange termijnvisie. Er moet wel eerst een probleempje opgelost worden, wil je er ook wat aan hebben. Ouderdom komt met gebreken een één daarvan is de vitaliteit van het geheugen. Je hebt niks aan een lange termijnvisie als je die ook niet voor jaren kunt onthouden.

Nou kan dat nog goed komen. Wereldwijd zijn wetenschappers en farmaceutische bedrijven volop bezig kwaaltjes als Alzheimer de wereld uit te helpen. Op welke termijn dementie voorgoed tot het verleden zal behoren is echter nog onduidelijk.
Het typische bij geheugenverlies door ouderdom, is dat het eerst het korte termijngeheugen aftakelt.
Mooi, denkt u misschien, dan blijft het lange termijngeheugen nog over en biedt dat wellicht mogelijkheden voor de lange termijnvisie. Maar geheugen kijkt terug in de tijd. Daar heb je dus niet veel aan.

Toch kan daar een deel van de oplossing zitten. Een verleden herbergt vele, mooie herinneringen. Helaas worden de traumatische ervaringen en angsten ook onthouden. De kredietcrisis kun je gerust een traumatische ervaring noemen. De hele crisis is ook nog eens voortgekomen uit de angst in armoe te moeten leven. De paniek heeft tot ongebreidelde hebzucht geleid en niet tot verstandige beslissingen.

Willen we een lange termijnvisie die beter is dan we ooit hebben meegemaakt, dan moeten oude trauma's en angst voor de toekomst geen invloed kunnen hebben op het denken. Ook hier biedt de wetenschap hoop. Trauma's en angsten zijn uit het geheugen te wissen. Biedt dat perspectief of niet?

Ik zou zeggen: wis de hele geschiedenis dan maar. Van de geschiedenis wordt bar weinig geleerd, gezien de eeuwig durende herhalingen van oorlogen, crisissen en korte termijn oplossingen. Weg ermee!

Misschien dat dan de idealen van Neal Raes werkelijkheid zullen worden. Deze jonge, Belgische politicus meent dat we niet bang moeten zijn voor de toekomst. ” De wereld is maakbaar als je een langetermijnvisie hanteert”.
Laten we alle jonge politici een traumavrij geheugen toewensen. Op korte termijn graag!

Geef een reactie

Mahsro bijna dodelijk

Mahsro bijna dodelijk Het mahsro-effect veroorzaakte bijna een sterfgeval. In de Uri Gellershow liet een dame zich opsluiten in een volle watertank. Ze meende het cijferslot te kunnen kraken, maar kon niet op de code komen en moest door de opnameleiding worden gered.

Mahsro, wat is dat ook alweer? Het staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. De term werd op de oude versie van dit weblog geïntroduceerd. Als geintje natuurlijk, maar later bleek het serieus genomen te worden in de ITC-wereld. Althans, volgens een journalist die het met Google had opgepikt.

Mahsro staat voor de vele codes die we gebruiken en niet meer te onthouden zijn. Bij mijzelf valt het nog mee: vorig jaar nog maar 16 codes, nu al weer 24: zes codes op mijn werk en privé zo'n achttien stuks. Van pincodes tot toegangscodes in de virtuele wereld. En dan zwijgen we maar over de in zwang geraakte gedragscodes op werk en in de openbare ruimte.

Meer dan 6 of 7 kan een normaal mens niet onthouden. De mevrouw die kopje onder ging, meende niet normaal te zijn, maar paranormaal begaafd. Ik weet niet wat er door haar hoofd ging. Het lijkt er sterk op dat er allerlei codes door haar koppie gingen, maar die ene die ze nodig had kwam niet bovendrijven. Typisch gevalletje mahsro.

Heeft uw gezondheid al te lijden onder het mahsro-effect?

Geef een reactie

Geheugen onder invloed

VergeetachtigheidDe invloed van televisie op jongeren kan, volgens sommigen, kwalijke gevolgen hebben. Als dat al zo is, dan gaat dat probleem nog veel groter worden door de vergrijzing.
Tot nu toe wordt aangenomen dat de vergrijzing maar twee grote problemen met zich mee gaat brengen: geld en vergeetachtigheid. Over de financiering van de grijze golf is het laatste woord nog niet gesproken en echte, effectieve maatregelen blijven vooralsnog uit. De vergeetachtigheid wordt echter breed aangepakt. Van zelftestjes tot spreekuren, tot tips om je geheugen operationeel te houden.

En wetenschappers zijn driftig op zoek hoe met electronische neurostimulatie het geheugen kan worden verbeterd. Chipje inbouwen en ineens herinner je je alles weer.
Maar nu duikt er een alarmerend voorbeeld van neurosimulatie op. U leest het goed: geen sTimulatie maar simulatie. Scheelt een letter, de t van televisie.
In Almelo is gebleken dat het geheugen van een 81-jarige vrouw prima in orde was. Het bleek vol te zitten met televisiebeelden, waar ze gebruik van maakte bij het zoeken naar een parkeerplek. De vrouw, al sinds haar jeugd liefhebber van crimi's en ander gewelddadig spul, zag in de stadsjungle van Almelo een lege plek. De snelste weg er naar toe bleek een trap en ze aarzelde niet.
Net als in de film stuurde ze haar auto de trap af.

Om de vitaliteit van de grijze generatie hoeven we ons dus geen zorgen te maken. Over de vergeetachtigheid ook niet. Maar het wordt wel de hoogste tijd nader te onderzoeken welke invloed televisie op ouderen kan hebben.
Het is leuk dat het geheugen wordt opgepimpt, maar wat heb je daar aan als het louter uit film- en televisiebeelden bestaat? Straks dendert de hele grijze golf de trappen af en wordt winkelen in het stadscentrum wel een erg risicovolle bezigheid.

Nou moeten we niet meteen alle spannende scenes willen verbieden. Ook zulke scenes vallen onder de vrijheid van meningsuiting en expressie. Wellicht kan, in de traditie van het huidig kabinetsbeleid, elke avontuurlijke actie voorzien worden van een waarschuwend onderschrift. “U wilt zelf eens de trap af rijden? Dat gaat u € 8500,- kosten plus verlies van uw rijbewijs en auto.” Zo is het ook afgelopen met die mevrouw in Almelo. Ze kreeg een fikse boete, mag de wegsleepkosten van het wrak betalen en het vehikel ziet ze niet meer terug, evenals haar rijvaardigheidsbewijs.

Zo'n maatregel willen de meeste mensen ook niet. Een leuke film verpesten met de schoolmeesterachtige overheidsbemoeienis is uit den boze.
Maar ja, je moet toch wat? Als we bepaalde televisiebeelden niet wensen te verbieden, misschien moeten we dan een goed werkend geheugen in de ban doen. Want laten we eerlijk zijn, hoe goed het geheugen ook is, het heeft tot nu toe niet geholpen de wereld veiliger te maken.
Misschien zit dat geheugen wel vreselijk in de weg. Af en toe de boel geheel wissen en blanco en onbevangen naar de situatie om je heen kijken, levert misschien meer op dan een met overbekende beelden beladen geheugen.
Of zit een mens nu eenmaal zo in elkaar dat alleen de meest spectaculaire en spraakmakende beelden blijven hangen?

Geef een reactie

Gek van pinnen

hoofd DaliJe zult steeds vaker meemaken dat je mensen bij de pinautomaat volledig ziet flippen en vervolgens in een dwangbuis afgevoerd worden maar de plaatselijke psychiatrische kliniek. Typisch gevalletje pinpsychose. Wat al langer op dit weblog is beweerd, lijkt nu bewezen door een onderzoek: mensen gaan ten onder aan de mahsro-code. Mahsro? Wat was dat ook alweer? Wel, mahsro staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. Een verschijnsel dat allang gemeengoed is in onze samenleving. Want behalve de gewone gigantische informatiestroom van nieuwsberichten, nieuwe wetten en protocollen op je werk, moeten we ook nog eens een hele rij codes onthouden om toegang te kunnen krijgen tot ons eigen geld, het netwerk op de pc, en helpdesks van overheden en bedrijven.
Geheugenspecialist Peter de Deyn zegt in de Telegraaf: “Wie kan in godsnaam zeven codes onthouden. Het menselijk brein is niet gebouwd op het onthouden van meerdere viercijfer codes.” Volgens de deskundige kan ons korte termijn geheugen maximaal acht cijfers een beperkte tijd onthouden en duurt het flink wat langer voor je een pincode in je lange termijngeheugen hebt verankerd.
En wat doen mensen dan? Alles op een papiertje zetten. Of bewaren op de gsm. Er zijn ook slimmerds bij die zoveel mogelijk alles tot 1 code proberen terug te brengen. En dat maakt de veiligheid op internet niet groter. Als mensen overal dezelfde vier-cijferige code voor gebruiken is een beetje hacker zo in het bezit van uw spaargeld en je fotoalbum op Flickr waar je in niet al te fraaie poses je familie hebt vastgelegd. Nu wordt alom aangeraden regelmatig van wachtwoord te veranderen, dus zo komt een code natuurlijk van je lang zal ze leven niet in je lange termijngeheugen.
Ikzelf kan, van de ongeveer 16 codes die ik moet gebruiken, er vier uit het blote hoofd ophoesten. Dat gaat slechts een enkele keer mis als er een black out optreedt. Dat is dan wel het moment waarop de stress zodanig toeslaat dat krankzinnigheid op de loer ligt.
Hoeveel codes kan jij eigenlijk onthouden? En heb je nog tips voor de lezers om niet helemaal gestoord te worden van al die te onthouden codes? Of zit u al in cognitieve therapie om te leren omgaan met code-stress?

Geef een reactie