Tag archieven: in de polder

Toespraken in de polder

Op de pc van de ambtenaren die Balkenende''s toespraken schrijven, is er wat mis gegaan. Uit één van de prullenbakken op het Binnenhof, viste de redaktie een usb-stick. In het geheugen was een toespraak te vinden, die bij nader onderzoek bleek te bestaan uit losse fragementen van heel verschillende toespraken, voor heel verschillende gelegenheden. Aan het eind van deze verhaspelde toespraak bleek zelfs een geschrapte tekst te lezen. Hoe zou u nu tegen Balkenende aankijken, als hij daadwerkelijk deze redevoering gehouden zou hebben?

Dames en heren,
1. Nederlanders zijn geen bevlogen dromers. Geen hooggestemde idealisten. Integendeel. Ze zitten de hele dag te vergaderen. Ze zijn zuinig. Ze zijn een beetje saai. Ze volgen het liefst veilig de kudde. Ze zijn behoudzuchtig en overgeorganiseerd. Hun grootste passie is nieuwe regeltjes bedenken. En hun manieren laten ook te wensen over. Wie ‘American dream’ intoetst in Google, krijgt 2,5 miljoen hits. ‘Rêve français’ levert 16.000 treffers op. En ‘Nederlandse droom’… 1.500. Dùrven we in dit land eigenlijk wel te dromen? Ik droom van een Nederland dat dynamiek en internationale allure weet te combineren met de menselijke maat, zorgzaamheid en duurzaamheid. 2. De Verenigde Staten leerden ons: ‘wees niet bang. Het geeft niet als er eens iets mislukt. Die ervaring maakt je sterker. Geef niet op. Het kan wèl. Feit is dat de Verenigde Staten tot op de dag van vandaag symbool staan voor dynamiek en geloof in de toekomst. Het bouwen aan die toekomst vraagt in onze tijd meer creativiteit dan ooit. Optimisme is een belangrijke eigenschap van de Verenigde Staten. Het land dat steeds weer op zoek gaat naar ‘A New Frontier’. Dat steeds weer het onmogelijke waar wil maken. To go where no man or woman has gone before. Aan dat geloof in de toekomst is grote behoefte. Opnieuw zijn er New Frontiers te overwinnen. Ik denk aan de uitdaging onze economie en energievoorziening schoner te maken op een manier die ons verder brengt, niet terugwerpt. Het stoppen van klimaatverandering is óók een business opportunity. Sommigen zeggen dat dat een onbereikbare droom is. Wij in Europa geloven dat het kan. En we willen het samen met u (de VS) waarmaken. We hebben u nodig om een effectieve en efficiënte manier te vinden om de opwarming van de aarde te stoppen. De Europese Unie heeft zichzelf ambitieuze doelen gesteld. Maar succes is alleen mogelijk als we een coalitie kunnen sluiten met alle grote economieën in de wereld. Waaronder de allergrootste; die van u. 3. Het klimaatrapport van het IPCC, het panel van de Verenigde Naties voor klimaatverandering, was begin deze maand glashelder. En glashard. Er wordt een indringend beeld geschetst van de gevolgen van klimaatverandering. Burgers, bedrijven en overheden zullen structureel duurzame keuzes moeten maken. En dat zal soms pijn doen. In de portemonnee, in de planning of in de organisatie. Dit kabinet zal bij de keuzes die we op alle terreinen maken duurzaamheidsaspecten meewegen. Dat doen we door stil te staan bij ‘inconvenient questions’. Er is zoveel mogelijk. Een mooi voorbeeld vind ik zelf de letterlijke vergroening van Chicago. Daar worden dagelijks zogenoemde ‘green roofs’ geïnstalleerd. Platte daken van overheidsgebouwen worden beplant. En burgers en bedrijven worden gestimuleerd hetzelfde te doen. Duurzaam moet je doen. Ook als overheid moet je gewoon het goede voorbeeld geven. 4. Ik droom van een Nederland dat dynamiek en internationale allure weet te combineren met de menselijke maat, zorgzaamheid en duurzaamheid. Ik droom van een land waarin mensen zich zeker genoeg voelen om te veranderen, omdat ze ruggensteun en voldoende bagage krijgen en in geval van nood nooit met lege handen staan. Ik droom van een land waarin mensen zich onbevangen durven opstellen en nieuwsgierig zijn naar elkaar en naar wat er achter hun horizon ligt. Want wie nieuwsgierig is, heeft niet zo snel last van angst of vooroordelen. 5. Om dat te realiseren roep ik, als vriend van de VS, u op niet langer voor onrust te zorgen in diverse regio''s als Irak en Iran. Richt u zich eerst op het welzijn voor uw eigen burgers en maak gezondheidszorg en onderwijs bereikbaar voor iedereen. De tegenstellingen in uw land tussen ''haves'' en ''not-haves'' zijn a-sociaal groot. Me dunkt dat u daar de handen vol genoeg aan heeft. Ik roep u op uw beleggers en investeerders aan banden te leggen zodat zij niet langer hun eigen portomonnee als ultieme en enige doelstelling zien. Eis van ze dat ze onze bedrijven alleen overnemen als volledige werkgelegenheid en profit voor onze economie is gegarandeerd. Ik roep u op niet langer de afspraken over klimaatmaatregelen te ontregelen. Het is de hoogste tijd dat u nu eens onvoorwaardelijk de Kyoto-afspraken gaat naleven. U heeft de kennis en technologie in huis om hier en nu duurzame en schone oplossingen op de markt te brengen. Wacht u daar geen dag meer mee.
Dank u wel.
Fragment 1 komt uit The Dutch Dream Revisisted. Fragment 2 komt uit een speech ter gelegenheid van de Dutch-American Friendship Day.
De derde passage komt uit Duurzaam moet je doen en het vierde stukje is ook terug te vinden in The Dutch Dream Revisisted.
Fragment 5 is nergens terug te vinden. Het is waarschijnlijk ontstaan toen de redaktie bij al die mooie worden in slaap viel en de hollandse droom op geheel eigen wijze reviseerde.
Toespraken van onze mp kun je vinden op de website van het ministerie van algemene zaken.

Dialogen in de polder

(g.l.t. 4 min.; geen links)

Het Kabinet: ''Goedemorgen, dames en heren, ik ben blij dat ik even tijd vrij heb kunnen maken om eens een hartig woordje met u te wisselen. Gaat u zitten, koffie? Thee?''
De Samenleving: ''Ook goedemorgen. Eh…., die koekjes, zijn die gratis?''
Het Kabinet: ''Natuurlijk, tast u toe. Dan kan ik u ondertussen uitleggen wat de bedoeling is.''
De Samenleving: ''Neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar was het niet de opzet dat ik u ging vertellen wat de bedoeling is?''
Het Kabinet: ''Ah! Daar heeft u in zekere zin gelijk mee. Er zijn natuurlijk wel een paar spelregels.''
De Samenleving: ''Spelregels? Ik dacht dat dit een serieus gesprek zou worden en niet een of ander gezelschapsspelletje?''
Het Kabinet: ''Wat treffend dat u het zo benoemd! Ons motto “Samen leven” staat voor een hechter verband tussen de leden van dit gezelschap. Ik zou graag zien dat men in de beschermende sfeer van het gezin weer eens een gezellig spelletje met elkander doet.''
De Samenleving: ''Ah, zo! En al die mensen die geen gezin hebben? Die mogen zeker buiten spelen?''
Het Kabinet: ''Wel, er zijn talloze mogelijkheden om saamhorig te zijn. De sportverenigingen, de fitnessclubs, de …..''
De Samenleving: ''…de happy hours!''
Het Kabinet: ''Nouwwwww, die dan weer niet. Kijk, ik gun iedereen natuurlijk een uurtje geluk. Maar het happy hour-gebeuren schiet ernstig zijn doel voorbij. Reeds nu kunt u radeloze ouders langs de kroegen zien zwerven op zoek naar hun kroost. Hebben ze die eenmaal gevonden dan zie je te vaak wat een problemen het geeft, hun laveloze, lallende en brallende kinderen mee huiswaarts te krijgen voor de avondmaaltijd.''
De Samenleving: ''En dat gaat u dus aanpakken?''
Het Kabinet: ''Jazeker! Er staat al een campagne op touw die de mensen er bewust van gaat maken dat het ook anders kan. Volgende week al komt er een cd uit waarop de minister van Jeugd samen met Ali B. een alleraardigste rapversie doet van ''Ach, kindjelief, toe drink niet meer.''
De Samenleving: ''En verder?''
Het Kabinet: ''Huh? Hoe bedoel u?''
De Samenleving: ''Nou, u ging het probleem toch aanpakken? Een liedje lijkt mij dan niet genoeg.''
Het Kabinet: ''Kijk, had u mij toch eerst de spelregels even moeten laten uitleggen. Het is mijn taak te signaleren, de lijnen uit te zetten en de kaders aan te geven. Vervolgens moet u het doen! Ik ben de samenleving niet. De samenleving, dat bent uzelf! Als ik maatregelen tref, dan wordt dat als overheidsbemoeienis gezien en ik dacht dat u daar de buik wel vol van had.''
De Samenleving: ''Aha! Dus de komende jaren gaat het zoals ik het wil?''
Het Kabinet: ''Dat hang er van af.''
De Samenleving: ''Pardon? Nog meer spelregels?''
Het Kabinet: ''Ja, nog een paar kleinigheden. Het moet altijd gaan om zaken die men samen kan doen, verder moet iedereen er baat bij hebben en, last but not least, het mag geen gevolgen hebben voor het positieve saldo van de staatskas.''
De Samenleving: ''Even een vraagje, wie bepaalt welke zaken er onder die kriteria vallen?''
Het Kabinet: ''Daarvoor zitten we nu gezellig bij elkaar! Dat bepalen we samen. Heeft u nog genoeg koekjes?''
De Samenleving: ''Ja, dank u. Aan de catering mankeert hier werkelijk niets. Aan die kriteria kennelijk wel, want dat gaat toch niet helemaal gesmeerd.''
Het Kabinet: ''Meent u dat echt? Heb ik iets gemist?''
De Samenleving: ''Nou, neem nu eens de vaststelling van het aantal probleemwijken. Nu al blijken bepaalde buurten daarbuiten te vallen, terwijl de bewoners zelf menen dat hun nood toch erg hoog is. Het lijstje probleemwijken lijkt alsmaar kleiner te worden.''
Het Kabinet: ''Oh, dat bedoelt u. Toen onze minister voor probleemwijken op pad ging om uit te zoeken waar er nou echt problemen waren trok ineens iedereen aan de bel. Van stadswijken tot dorpskernen, van winkeliersverenigingen tot verenigingen van huiseigenaren, van welzijnswerkers tot pastoors. Dat werkt zo niet. Als ik met iedereen in gesprek moet, die meent binnen een door mij aangegeven kader te vallen, dan heb ik aan die honderd dagen niet genoeg. U wilt toch ook niet dat we vier jaar lang alleen maar in gesprek zijn?''
De Samenleving: ''Nee, nee, zeker niet. Die honderd dagen kosten al dure minuten, waarin de meest voor de hand liggende zaken al aangepakt hadden kunnen worden. Ik zou heel graag zien dat u ook daadwerkelijk wat doet. Maar nu dreigen er toch wat mensen buiten de boot te vallen.''
Het Kabinet: ''Welneeeeeee. Kijkt u eens hier, ik ben kapitein op het schip van Staat. Mensen moeten dat niet verwarren met de stoomboot van Sinterklaas. Ik ga geen kadootjes weggeven. Ik ga die mensen belonen, die zelf en vooral samen, hun probleempjes gaan oplossen. Dat is geen kwestie van de hand ophouden en een beetje bij mij komen bedelen. Dat is samen hard aan het werk. Steekt men de handen daadwerkelijk uit de mouwen, dan ben ik best bereid een bijdrage te leveren uit het beperkte budget van de staatskas.''
De Samenleving: ''En wanneer wordt ik dan ingelicht over de stappen die u verder denkt te ondernemen?''
Het Kabinet: ''(grote zucht) Laat ik het nog één keer duidelijk maken. Ik geef alleen maar politieke steun. U moet samen leven, u moet samen werken. U hoeft alleen maar ingelicht te worden over verzoeken, als ik van plan ben wel stappen te ondernemen. Anders heeft inlichten geen zin.''
De Samenleving: ''Dus?''
Het Kabinet: ''Dus dank ik u voor dit genoeglijke onderhoud. Ik moet helaas weer verder. Er wachten mij nog meer gesprekken. Neemt u nog wat koffie en vergeet u de koekjes niet.''