Tag archieven: veiligheid

Het zit niet mee met 112

problemen 112Met ons aller veiligheid, volgens het regeerakkoord een kerntaak van de overheid en waar dus een speciaal ministerie voor bestaat (Veiligheid en Justitie), wordt te vaak een loopje genomen.

Daar kom je pas achter als er ergens een spreekwoordelijk kalf verdrinkt. Of eigenlijk kom je er dan nog niet achter, maar als je maande of jaren later eens op de plaats van het ongeval gaat kijken, zie je dat de even spreekwoordelijke put niet is gedempt.

Dat blijkt het geval te zijn bij het landelijke alarmnummer 112. Met behulp van de WOB (Wet Openbaarheid van Bestuur) kwamen redacteuren van Sargasso erachter dat er al jaren problemen zijn met de bereikbaarheid van het nummer, maar dat er laks wordt omgegaan met het vinden van oplossingen.  Ook KRO’s Brandpunt besteedt aandacht aan de perikelen.

Op mijn werk (dak- en thuislozenopvang) bellen we een paar keer per jaar 112. Soms omdat er iemand onwel is geworden, soms omdat we met uit de hand lopende agressie te maken hebben. Dat ging tot voor kort redelijk goed. We kregen snel de bedoelde hulpinstantie aan de lijn en hulptroepen waren ook meestal snel ter plekke.

De laatste tijd is dat ineens anders. Het is lang wachten tot we de centrale aan de lijn krijgen en ook lang wachten tijdens de doorschakeling. Je denkt da: het is zeker druk. Dat kan en ook van 112 kun je niet verwachten dat je bij topdrukte even snel wordt geholpen, als in rustige tijden.

Maar het gebeurt nu bijna bij elk telefoontje, ongeacht dag en tijdstip. Naspeuren in de media en op internet levert geen informatie op aangaande drukte of een mogelijke storing. Dus wat zou er dan aan de hand zijn geweest?

Het vermoeden rijst dat het met de op Sargasso beschreven problemen te maken kan hebben. Volgens de regels moet je binnen tien seconden iemand aan de lijn hebben als je 112 belt. Dat is te vaak niet het geval en daar liggen problemen aan ten grondslag, die natuurlijk niet in tien seconden zijn verholpen. Het ziet er naar uit dat het echter tien jaren gaat duren.

Het ministerie heeft het verantwoordelijke bedrijf wel op het matje geroepen, maar tot nu toe zonder het gewenste resultaat, Zijn dat de gevolgen van een ‘terugtredende overheid’? Of heeft het te maken met complexe ICT-producten, die zelfs de overheid niet goed weet in te kopen of zelf te beheren. Denk bijvoorbeeld aan het recente incident met DigiD, dat een dag lang plat werd gegooid omdat er een veiligheidslek bleek te zijn.

Misschien mogen we geen totaal onfeilbare hulpverlening verwachten. Het blijft mensenwerk. Maar beloof dan ook niet dat er levens gered kunnen worden, die nu door in gevaar zijn omdat afspraken niet nagekomen worden.

Toezicht: ik stond erbij en ik keek ernaar.

ToezienDe afgelopen dagen leek het wel de week van het toezicht. Toezicht gaat het helemaal worden. Het tovermiddel om vallende banken te voorkomen. Maar er valt zoveel meer om op toe te zien. Een blik op het toezicht van de afgelopen week.

12 juli: De Inspectie voor de Gezondheidszorg verscherpt het toezicht op een thuiszorgorganisatie die te laks is met de medicatieveiligheid. De organisatie was al eerder op de vingers getikt, maar de inspectie constateert nog te weinig verbeteringen. Een voorbeeld van toezicht met maar half resultaat.

13 juli: In Druten krijgen twee vrijwilligers een bekeuringsbevoegdheid. Deze boa’s (bijzondere opsporingsambtenaren) gaan toezicht houden op de uiterwaarden om wildkamperen, illegaal vissen en het storten van afval op te sporen. Toezicht dat geen cent kost en toch geld (boetes) in het laatje brengt?

Diezelfde dag meldt de Arbeidsinspectie dat het toezicht op de examens van kraanmachinisten veel beter moet. De vakvereniging Het Zwarte Corps tilt er zwaar aan en is het met de Arbeidsinspectie eens. Niet dat de kraanmachinisten hun vak niet verstaan, zegt de vakvereniging, de examencommissie moet beter opletten. Ja, je moet het toezicht wel op de juiste plek houden.

14 juli: Naar aanleiding van de brand bij Chemie-Pack in Moerdijk is een onderzoek ingesteld naar de veiligheid bij andere bedrijven en twaalf vielen er door de mand. Uiteraard moeten er maatregelen volgen. Eén daarvan, jawel. is beter toezicht. Kwaliteitscriteria waaraan inspecteurs moeten voldoen worden in de wet vastgelegd en er moet elk jaar gerapporteerd worden over de naleving en handhaving bij alle grote risicovolle bedrijven. Het bericht vermeld niet wie daar dan weer toezicht op houdt.

De climax wordt bereikt op 16 juli, vandaag dus. Het toezicht op zwembaden blijkt hopeloos slecht. De toezichthouder van zendmasten vindt het werk bar ingewikkeld en staat er dan ook niet van te kijken dat onduidelijk is waarom de zendmast in Hoogersmilde is gesneuveld. En de toezichthouders bij woningcorporaties verdienen te veel. Daar zullen die twee vrijwillige toezichthouders  in de Drutense uiterwaarden wel jaloers op zijn.

Veel toezicht en veel niet in orde. Toezicht voorkomt dat niet. Is de vraag naar meer en strenger toezicht terecht? Meer toezicht betekent dat inspecteurs langere werkdagen gaan maken of dat er meer inspecteurs bijkomen.
Wat echt werkt is handhaving. Ook zo’n term die vaker opduikt. Toezicht zonder handhaving is hetzelfde als ‘ik stond erbij en ik keek ernaar’. Je ziet twee beren broodjes smeren en dan ben je dus al te laat. Hoe is het mogelijk dat die beesten met hun klauwen in de broodtrommel en koelkast konden komen? Is het toezicht op de Nederlandse dierentuinen echt zo beroerd?

Had men de orde in de dierentuinen strikt gehandhaafd, dan zouden die beren genoeg te eten hebben gehad. Bovendien zou de verlofregeling goed zijn nageleefd. Dan had je hooguit twee beren en een oppasser je broodjes zien smeren.
Als ik zo eens kijk naar de staat van Neerlands toezicht, schieten me zes kleine woordjes te binnen.

Kabinet werkt aan emotionele onveiligheid

OpsteltenVolgens de AD Misdaadmeter is het aantal straatroven en autokraken in tien jaar tijd met 60 procent gedaald. Woninginbraken en zakkenrollen namen met 40 procent af. Lijdt de misdaad ook onder de crisis?

Het AD besprak de resultaten met minister van ‘Law and order’, Ivo Opstelten. Allemaal leuk en aardig, zei Ivo, maar het is nog niet zover dat de minister-president het volk kan toespreken met: ’Ik verzoek den luisteraars dan ook om wanneer ze straks hunne legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als ze dat ook andere nachten doen. Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’.
Opstelten zegt: ‘Er is geen enkele reden voor zelfgenoegzaamheid over de bereikte resultaten’. Het gevoel van onveiligheid daalt namelijk niet, zegt hij.

Juist. De vraag is echter door wat dat gevoel van onveiligheid wordt aangewakkerd. Door een kabinet dat 3000 extra politieagenten beloofd en er evenveel wegbezuinigd? Of door een kabinet dat banen beloofd, maar duizenden op de tocht zet? Of door en kabinet dat burgers verdenkt van moedwillige fraude met bijstandsuitkeringen, ziektewet en pgb’s?

Balkenende vond de burgers maar een klagend volkje zonder normen en waarden. Rutte straft dat volk nu af. Iedereen zal er wel iets van voelen.
Rutte werkt samen met dat deel van het CDA dat de opvoeding in normen en waarden nog lang niet voltooid vindt en een partner die het volk continu angst aanjaagt voor ‘vreemde smetten’.
Opstelen stelt nu dat het in de praktijk veiliger mag zijn geworden, maar dat doet er niet toe. Zolang mensen ongerust blijven, is er nog werk voor hem. Dat werk bestaat voornamelijk uit het in stand houden van een onveilig gevoel.

Ik verzoek de lezers dan ook om wanneer ze straks hun bed opzoeken, goed uit te slapen, opdat ze uitgerust en fit weer opstaan. Er is alle reden om werkelijk waakzaam te zijn, want het beleid van dit kabinet kan een aanslag op uw portemonnee en uw werk zijn.

We moeten meer naar elkaar (af)luisteren.

Afluisteren Oh oor, o hoor (Lucebert).

Lieverd, ik hoop dat je dit berichtje nog hoort, voor je boodschappen gaat doen. Het wordt wat later want die etterbak van een … (naam verwijderd op last van het College Bescherming Persoonsgegevens) heeft net een spoeddebat aangevraagd om een no-fly zone voor muggen in te stellen, omdat in de Koran staat dat Allah het niet onwaardig vindt, die stekebeestjes als voorbeeld te stellen. Ik eet dus niet mee vanavond, sorry schat.

Een van de vele berichtjes die zijn uitgelekt, nu iedereen weet hoe je de voicemails van politici
kan afluisteren. Het levert interessante informatie op. Morgen zullen we bijvoorbeeld meer weten over hoe Mark Rutte de luis in de pels denkt aan te pakken. Of niet, want de voicemails zullen nu wel onbereikbaar gemaakt zijn voor de nieuwsgierige burger.

Sinds Balkendende’s normen en waarden is ‘luisteren naar elkaar’ een van de zaken die prioriteit heeft gekregen bij de overheid. Bij Balkenende begon dat met de 100-dagen-luistertour en groeide uit tot het afluisteren van meer dan
2000 telefoongesprekken van burgers. Waaronder een paar Telegraafjournalisten, die dat maar niks vonden. De rechter besloot dat de AIVD het journaille terecht heeft afgeluisterd.

Nu blijkt dat de transparantie van de overheid op slordige beveiliging van de voicemails berust, wil men de boel weer op slot gooien. Dat lijkt een terechte maatregel, maar het zal geen zoden aan de dijk zetten.
Er wordt op een immens grote schaal afgeluisterd. In de openbare ruimte kun je meegenieten van de vele telefoongesprekken, waaronder het inspreken van voicemails. Dat doen de sprekers geheel uit eigen, vrije wil. Het afluisteren van die 2000 telefoongesprekken valt daar niet onder, maar is volstrekt legaal verklaard.

Maar waarom zouden de mogelijkheden van de digitale communicatie alleen door de overheid benut mogen worden? Diezelfde overheid die wil dat we meer naar elkaar luisteren en ondertussen Kamervragen maar half beantwoord. Dat kan beter, sneller en veel openlijker. De
Dagelijkse Standaard sluit zich aan bij het koor dat de voicemail-lek een schande vindt. Maar in een van de reacties staat een voorstel, waar ik me bij aansluit: “Ik stel zelfs voor om het wettelijk te regelen dat ministers en ambtenaren zulke communicatieapparatuur krijgen dat die openlijk via bijvoorbeeld een internetsite, af te luisteren zijn. Zeg maar een uitzending gemist, maar dan voor gesprekken van ambtenaren”.

We moeten meer naar elkaar (af)luisteren.

Even rust.

Uitgeblust Ik ga er even een paar dagen uit. Uitgeblust van de drukte ronde Blogparel, wordt het tijd bij te tanken. Een hele weelde dat ik die mogelijkheid heb. Tot woensdag is het hier dus even stil. Ik ben blij dat ik Mark Rutte niet ben. Hij moet naar Parijs om met zijn EU-collega’s knopen door te hakken over Libië. Hij mag blij zijn dat het in Borssele rustig is.

Op zijn wekelijkse persconferentie na de ministerraad stond hij uiteraard stil bij Japan. In dat kader verklaarde hij voorstander te zijn van een
stress test voor kerncentrales. Mocht die test vervelende zaken aantonen, dan wordt Borssele gesloten. Nu nog niet. Dat zij Duitse collega wel kerncentrales stil wil leggen, vindt hij merkwaardig.

Afijn, laten we eens zien of
Mark’s lach stressbestendig is. De test is gedaan en er blijken bekende conclusies uit voort te komen.
Mark: “Ha, ha, ha, ja, dat wisten we al”.
Stresstestdeskundige: “Dus nu gaat de zaak dicht?”

Mark: “Hi,hi, hi, je bent een leuk mannetje!”
Stresstestdeskundige: “Maar gaat-ie nou dicht of niet?”

Mark (wordt even bloedserieus): “Eh… waarom dan?”
Stresstestdeskundige: “Nou, als er iets misgaat, dan gaat het ook goed mis”.

Mark (grijnst): “Maar dat wisten we toch al?”
Stresstestdeskundige: “Ja, ik verbaas me er dan ook over dat je doodleuk nog een nieuwe kerncentrale erbij wilt”.

Mark: “Jaha, ha, ha, werkgelegenheid en zo, hè?”
Stresstestdeskundige: “Ja, voor de begrafenisondernemers”.

Mark (gniffelt): “Ook dat, ja, ook dat”
Stresstestdeskundige: “Dus?”

Mark: “Hm, ha, ha, niks dus. Je zegt zelf, ALS er iets misgaat. Maar er gaat niets mis, hè?”
Stresstestdeskundige: “Nou, die stresst test wijst uit dat…”

Mark (buldert hilarisch): “Maar man, neem jezelf toch niet zo serieus! Een stress test, la-me-nie-lachen! Dat is een volstrekt fictief gebeuren. Je rekent uit wat er kan gebeuren als er wat mis gaat en ja, dan krijg je uitkomsten die alleen aan de orde zijn als er echt iets misgaat”.
Stresstestdeskundige: “Dat wil je toch ook voorkomen?”

Mark: “Ha,ha, ha, man! A. Wij hebben geen aardbevingen. Ja, af en toe
in het noorden, maar daar gaan we alleen maar CO2 en kernafval opslaan. B. Wij hebben geen tsunami’s, wat welke gek daar ook over zegt en C. Als er dan toch iets misgaat, hebben wij een prima rampenplan”.
Stresstestdeskundige: “Je bedoelt die crisisvoorbereiding van de bevolking?”

Mark: “Juist, ja!”
Stresstestdeskundige: “Waarin staat dat de bevolking de instructies van de overheid moet opvolgen?“

Mark: “Jahaaa! Dat zouden ze so-wie-so altijd moeten doen, maar bij een ramp helemaal”.
Stresstestdeskundige: “Stel dat tv, radio, mobieltjes en al dat spul nog werken, wat ga jij dan zeggen, als het misgaat?”

Mark: “Ha, ha, ha,, ha, ha, dat weet ik heus wel, hoor! Eens even kijken, wat staat er ook alweer in mijn rampspeech…, hier. Ik zeg gewoon dat ze het met een korreltje zout moeten nemen. Dat schijnt goed
tegen de straling te zijn”.
Stresstestdeskundige: “Ik heb genoeg gehoord”.

U snapt, een ramp is één ding, een wereldleider (zo werd Rutte hier in de Volkskrant genoemd) is een andere.
Tot woensdag!

De bronzen handdruk.

Handdruk De gouden handdruk mag een controversieel onderwerp zijn, het leidt de aandacht af van de handdruk in het algemeen en de bronzen handdruk in het bijzonder.

Het zou wel zo sportief zijn als je ook eens wat hoort van de zilveren of een bronzen handdruk. Als er werknemers ontslagen moeten worden, waarom deze arbeiders niet gehonoreerd met een eerste, tweede en derde ontslagpremie? Maar dat allemaal terzijde. Laten we eens naar de handdruk in het algemeen kijken. Een handdruk kan een risicovolle onderneming zijn. Om dat duidelijk te maken eerst iets over de deurkruk.

De deurkruk is razend populair. Niet voor niets heet het de leukste thuis te zijn. Wie in een vlaag van onbezonnen binnenhuisarchitectuur klapdeuren heeft laten aanbrengen, woont in een chagrijnig huis.
De deurkruk is een bron van ziektekiemen. Dat geldt zeker in gebouwen waar veel mensen in en uit gaan. Ziekenhuizen bijvoorbeeld. Juist een gebouw waar men de pest heeft aan ziektekiemen. Alles wordt in het werk gesteld, deze buiten de deur te houden.
Het UMCG Ziekenhuis in Groningen had eind vorig jaar een Nederlands primeurtje: de kiemdodende deurkruk. Uit onderzoek zou zijn gebleken dat op een deurkruk met bronzen beslag bijna alle ziektekiemen binnen een paar minuten het loodje leggen.

U begrijpt het al. Hier ligt een uitdaging. Laten we de handschoen oppakken en het sociale verkeer veilig maken. Het moet niet al te lastig zijn bronzen handschoenen te fabriceren. We kennen al de dekentjes van goudkleurig aluminiumfolie, populair bij daklozen die een koude winternacht buiten wensen door te brengen.
Het moet mogelijk zijn goud, zilver of brons te verwerken in de handschoen. Het ziet er ook feestelijk uit, dus het moet geen probleem zijn ze te dragen bij galadiners en nieuwjaarsrecepties. Gelegenheden waar massa’s mensen hun ziektekiemen meenemen.

De bronzen handschoen kan ook een substantiële bijdrage aan de integratie zijn. Imams die een flauwekulsmoes hanteren om vrouwen geen hand te geven, kunnen zich beschermd weten met de bronzen handschoen. Eigenlijk overbodig, want vrouwen wassen hun handen veel vaker dan mannen en bovendien gebruiken ze veel vaker handlotions waar al desinfecterende stoffen in zitten.
Maar goed, de bronzen handschoen vergroot voor iedereen de bescherming tegen ziektekiemen.

Het lijkt me veel belangrijker dat de minister van VWS (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) hier een onderzoek naar doet, in plaats van tijd te besteden aan de kunstmatige voetbalcompetitie.

Veilig inloggen.

Inlog De Tweede Kamer is het beu nog langer te wachten tot alle bankiers de codes voor goed gedrag naleven. Ter discussie staan nog steeds de bonussen en klantonvriendelijkheid. Bijvoorbeeld de ongemakken die een klant moet overwinnen om van de ene naar de andere bank over te stappen. De parlementariërs onderwierpen bankiers aan een waar kruisverhoor.

Waarom merken klanten nog zo weinig van eventuele veranderingen en waarom beoordelen de banken hun eigen naleving van de gedragscode met een mager zesje?, was een van de vragen die volgens
De Volkskrant de bitse toon van het verhoor zette. Dat bonussen nog niet tot geschiedenis worden verklaard en klanten alleen zeer problematisch van bank kunnen wisselen, zijn zaken waar je inderdaad kan ongeduldig van kan worden. Een even storend detail heb ik niet voorbij zien komen: veilig internetbankieren.

In oktober beschreef ik de merkwaardige
opvatting van de banken, dat de klant zelf verantwoordelijk is voor veilig internetbankieren, terwijl men de klanten steeds meer dwingt de virtualiteit op te zoeken. Banken zeggen aan oplossingen te werken, maar diverse praktijkgevallen bewijzen de onveilige handelswijzen van de banken zelf. Tja, dan moet de klant natuurlijk wel zelf verantwoordelijk worden. Het meest veilig is nog steeds niet via internet je geldzaken te beheren.

Op
Webwereld lezen we gelukkig een mooie en eenvoudige oplossing voor een deel van de problemen. Het veilige wachtwoord. Overheden en banken adviseren gebruikers sterke wachtwoorden te gebruiken, die niet zo makkelijk te kraken zijn. Zo raadt de ING aan kleine letters en hoofdletters door elkaar te gebruiken. Een veel gehoorde tip. Maar Webwereld kwam erachter dat het bij het inloggen op ING niet altijd werkt. Ook al heb je zo’n wachtwoord, als je het toch in alleen kleine letters intikt, kom je ook binnen.

In het artikel op Webwereld zegt een beveiligingsexpert, dat je eigenlijk heel andere wachtwoorden moet gebruiken. Niet de 8 kleine en grote letters, maar lange zinnen. Hij stelt dat “liesjeleerdelotjelopenlangsdelangelindelaan” veel veiliger is dan een hoofdlettergevoelig wachtwoord als “5%7*&())xY”. Het mooie daarvan is ook dat je zoiets makkelijker onthoudt, dan ingewikkelder samengestelde codes.
De beveiligingsexpert zegt dat hoe langer een wachtwoord is, hoe veiliger die is. Een code van 8 symbolen is in hooguit een paar maanden gekraakt. Een wachtwoord van lange zinnen kost een kraker 500 tot 1000 jaar. Hij zegt zelf zulke zinnetjes te gebruiken.

Ik en dan welk benieuwd op welke sites hij die gebruikt, want mij overkomt het regelmatig dat een wachtwoord van 12 tekens al niet wordt geaccepteerd. Maar het idee is prachtig. Dus als je als klant je verantwoordelijkheid neemt, sla je voortaan aan het ouwehoeren in je inlogscherm.

Dure wissel.

Dure wissel Waarom maakt elke verplichte verandering het leven duurder? Een raar verschijnsel in een economie, die een vrije markt heet te zijn, waar de consument door een grote keuzevrijheid de beste waren voor de beste prijzen zou kunnen krijgen.

Wie zich nog de overgang van de LP (langspeelplaat) naar de CD herinnert, weet wel dat de consument een betere geluidskwaliteit kreeg, maar ook meer moest betalen voor minder muziek per schijf. Bovendien werd de consument ook in een soort koppelverkoop gedwongen. Die CD’s speelden erg beroerd af op de pick-up. Je moest dus wel een CD-speler kopen. Een verandering die de consument een aardige duit kostte.

Nu wordt iedereen tot de OV-chipkaart verplicht. Een product waarvan de veiligheid niet is gegarandeerd en de Zuid-Hollandse consumenten
2,4 miljoen euro meer gaat kosten. Er was beloofd dat deze verandering kostenneutraal zou zijn. De enige keuze die de consument heeft, is niet van het openbaar vervoer gebruik te maken.

Al eerder heb ik hier betoogd dat verplichte keuzes gratis moeten zijn. Een rechter in Den Bosch vond dat ook. Het is verplicht een identiteitskaart bij je te hebben. Dan moet die ook gratis worden verstrekt,
oordeelde de rechter.
Misschien moet de rechter er vaker aan te pas komen. Banken willen de pinpas afschaffen en voeren nu, samen met de overheid, actie om iedereen aan het nieuwe pinnen te krijgen. De pinpas met magneetstrip wordt vervangen door een pas met een chip. Die verandering zou de kosten van het betaalverkeer omlaag brengen. Consumenten en ondernemers zijn duurder uit.
Ook hier maakt de consument geen keuze, maar krijgt het een door de banken gekozen verandering opgedrongen.

Ik kan me ook herinneren dat in communistische staten er bar weinig te kiezen viel voor consumenten. De winkels lagen niet vol met een ruim assortiment aan producten. Geen keuzevrijheid wat betreft scholen, artsen, kunst en cultuur. De overheid bepaalde bijna alles. Daar stond dan vaak wel gratis onderwijs en gezondheidszorg tegenover. Maar niemand is nog voorstander van zulke “heilstaten”.

Gelukkig leven wij in een vrij en democratisch land. Wat moet zo’n land met verplichte keuzes, die het leven duurder maken en vrijheden beperkt?

Het voordeel de Wikileaks-affaire?

Opstelten Een voordeel heeft de hele heisa rond Wikileaks wel: u kunt binnenkort veilig internetbankieren. U heeft voortaan geen last meer van misbruik van uw pc en internetverbinding. Minister Opstelten kondigt aan dat justitie nu zeer alert is en zeker de misdadigers zal pakken die vandaag de website van het Openbaar Ministerie wisten plat te krijgen.

Die alertheid resulteerde gisteren al in de snelle arrestatie van een 16-jarige Hagenaar (zie ook het
artikel van gisteren). De jongen deed mee aan een dos-aanval op de website van Mastercard, uit protest tegen de actie van Mastercard om betalingen aan Wikileaks onmogelijk te maken.
Een dos-aanval (Denial Of Service) betekent dat op een bepaald moment een website buitensporig veel wordt aangeroepen. Het internetverkeer naar die site kan dan zo druk worden, dat de site een poosje onbereikbaar wordt. Sinds 1 september 2006 is dat strafbaar en kan tot cel- en taakstraffen leiden.

De arrestatie van de jonge Hagenaar was aanleiding voor de Wikileaks-symphatisanten een dos-aanval op de website van het Openbaar Ministerie uit te voeren.
Minister Opstelten vindt dat natuurlijk onacceptabel en verklaart dat de daders zeer binnenkort in hun kraag gevat zullen worden.”''We moeten er een antwoord op hebben, we zullen met het cyberbeleid ook het goede antwoord blijken te hebben”, zo zegt hij in Nu.nl.

Dat is goed nieuws. Volgens de minister is het dus wel mogelijk cybercriminelen snel op te pakken. Mogen we dan binnenkort een grote hoeveelheid rechtszaken verwachten tegen de hackers die u om de tuin leiden, als u denkt op de website te zijn van uw internetbank?
Mogen we dan ook verwachten dat lieden die onze e-mail en url’s misbruiken, snel en hard worden aangepakt?

De vraag is: waarom is er eerder niet net zo kordaat opgetreden tegen cybercriminelen? Of is dit slechts een staaltje misleiding van de minister, die eigenlijk door de Reclame Code Commissie moet worden afgestraft, zoals reacteur Henk van S tot S
eerder hier voorstelde? Want met propaganda alleen, maak je internet niet veiliger.
De maakbaarheid van een veilige openbare ruimte lijkt nu wel erg selectief van aard.

Een week lang gratis betalen.

Gratis pinnen Pinnen is betalen. Deze week mag je gratis pinnen. Maar als je met echte euro’s betaalt, worden er toch ook geen extra kosten in rekening gebracht? Dat klopt, maar bij pinnen lag dat tot nu toe anders.

Het zijn vooral de banken, aangevoerd door de DNB (De Nederlandse Bank), die liever geen cash geld meer over straat zien rollen. De winkeliers zien daar ook wel wat voordelen in (veiliger geldtransport), maar zijn niet helemaal overtuigd van de financiële voordelen van pinnen. Een campagne gericht op zowel de consumenten als de winkeliers, promoot nu het pinnen, met de aantrekkelijke slogan dat het deze week gratis zal zijn.

Gratis
voor de winkeliers. Wat ze met de uitgespaarde kosten doen, mogen ze zelf weten. Aan een goed doel schenken, aan de klant terugbetalen of in eigen zak steken. Een actie om de laatste bordjes uit de winkels te krijgen, waarop je kan lezen dat er voor pinnen nog een klein bedrag in rekening wordt gebracht?
De consumenten worden gemobiliseerd door een van het pinnen een loterij te maken en een prijs van 250 euro in het vooruitzicht te stellen.

Dat is nog eens een geinige manier om de marktwerking een handje te helpen. Onze markt is immers gebaseerd op het vraag- en aanbodprincipe. Als ergens veel vraag naar is, dan komt het op de markt. Hoe groter de vraag, hoe goedkoper het produkt. Maak het pinnen dus gratis, nee sterker nog, pinnen kan 250 euro opleveren, en de consument gaat massaal pinnen en de winkeliers gaan overstag.
Waarom hebben winkeliers er eigenlijk wat problemen mee?

Heel simpel. Ook dat betaalverkeer kost ze geld. De machines moeten ze zelf betalen en voor de transacties brengen de banken kosten in rekening. Met olijke websites laten de banken zien dat de kosten voor pinnen aanzienlijk lager zijn dan voor cash geld. De DNB heeft een onderzoek laten naar de kosten voor gewoon betalen en pinbetalingen. Daaruit zou blijken dat een supermarkt wel 10 procent op de kosten kan besparen met pinbetalingen. Een tankstationhouder kan zelfs 28 procent besparen.

En toch aarzelen de ondernemers. Logisch. Want het blijven kosten. Pinnen is
helemaal niet gratis voor de bakker en de bloemist. Ze zijn zelfs bang dat de kosten weer omhoog gaan, omdat ze worden gedwongen naar het nieuwe pinnen over te schakelen. Het nieuwe pinnen moet skim-fraude tegengaan. Geen pasjes meer met een magneetstrip, maar met een chip. De door de banken beloofde veiligheid bleek al snel een illusie.

De ondernemers vrezen hogere kosten, omdat hun apparatuur en software vervangen moet worden. Banken zeggen dat ze niet moeten zeuren, want de ondernemers kunnen voordelige pakketten bestellen. Verder hebben ze de ondernemers beloofd de transactiekosten voor vijf jaar te bevriezen. En daarna? Geen garanties. In andere Europese landen zijn de transactiekosten wel flink gestegen, na introductie van het nieuwe pinnen.

Gratis betalen bestaat niet. Cash geld kost een kapitaal aan transport, beveiliging, onderhoud van flappentappen en is arbeidsintensief. Pinnen is een stuk goedkoper. Onder andere omdat banken maar slecht bereid blijken de veiligheid van elektronisch betalen helemaal dicht te timmeren. Maar waarom delen de banken hun voordeel niet met de ondernemers? Misschien dat ze dan gemotiveerder raken voor het pinnen.
Overigens ben ik van mening dat verplichte keuzes gratis moeten zijn. Dus ook als ondernemers tot pinnen worden gedwongen.