Tag archieven: veiligheid

Publieke privacy.

Publieke privacy

Heb je in de publieke ruimte recht op enige privacy? Stel je loopt te winkelen en je wordt aangesproken door een frisse jongeman, in een flitsend jasje, die ineens roept: “Hé, daar hebben we meneer Jansen uit de Huppeldepupstraat! Alvast gefeliciteerd met uw verjaardag volgende week, meneer Jansen! Ik heb hier iets leuks voor uw verjaardag. Ik dacht dat u op zoek bent naar een alweer-een -nieuw-dingetje, toch?”
Als die jongeman nou je neefje of je buurman is, zou het nog kunnen. Maar die gozer is een wildvreemde! Hoe kan hij nou weten wie je bent en dat je inderdaad graag dat nieuwe dingetje wil hebben?

Kan dat? Nee, dat kan niet. Is het mogelijk? Ja, het zou zomaar kunnen.
Een trend in de commercie is persoonlijk gerichte reclame. Dat werkt alleen als men het nodige van je weet. Zolang men daarbij gebruik maakt van studies naar kenmerken van doelgroepen, ben je nog een redelijk anoniem lid van een afgebakende groep. De gebruikelijke, doorsnee reclame wordt op je losgelaten.
Nu al wordt die doorsnee reclame wel meer en meer persoonlijker geadresseerd. Reclamefolders met je naam en adres kennen we al. Noviteiten zijn boodschappen naar je e-mail of mobieltje sturen. Daarvoor moet men minstens je persoonlijk e-mail adres of telefoonnummer hebben. Die gegevens zijn makkelijk op te sporen, maar dan weet men verder niet gek veel over je doen en laten.

Dat is voor de commercie niet genoeg. Dankzij technieken als gezichtsherkenning, gedragsanalyses met behulp van bewakingscamera's, biometrische profilering en het natrekken van onze winkelgewoontes wordt het steeds makkelijker onze hoogst persoonlijke trekjes te onthullen. Het kan voor een fabrikant van papieren zakdoekjes interessant zijn te weten dat jij een notoire neuspulker bent.
Het zou zomaar kunnen dat je een reclamebord bekijkt en ondertussen de neus vingert. Waarop het reclamebord ineens tegen je zegt: “Als u dat nou eens met ons frisse tissue doet? Veiliger voor uw neus en de rest van de straat hoeft niet mee te genieten van uw vieze nagels”.
Je dacht even een momentje voor jezelf te hebben, maar camera's, verbogen in het reclamebord, hebben je in de smiezen. De camera herkent bekend gedrag en de computer koppelt dat aan een vooraf opgenomen boodschap.

Volgens een artikel op BBC News behoort dat in de toekomst tot de mogelijkheden. De technologie is er al. Het Japanse bedrijf NEC verkoopt techniek voor gezichtsherkenning, die het mogelijk maakt te bepalen wat voor reclame er op een digitaal billboard verschijnt, afhankelijk van de kenmerken van de passant, zoals leeftijd en sekse.
In Duitsland experimenteert men met camera's in straatreclame om de emotionele reacties te registreren van passanten die een blik op het geadverteerde werpen. Uiteraard met de bedoeling daar nieuwe marketingkennis uit te kunnen peuteren.

De Daily Mail meldt enige beroering in Engeland. De firma Castrol plaatste billboards, waarop je kenteken verschijnt en een advies welke Castrol-olie geschikt is voor jouw wagentje. Camera's die een aantal meters voor zo'n billboard staan, hebben jouw kenteken gefilmd en de opname is gekoppeld aan de kentekengegevens, waarover Castrol lijkt te beschikken.
De DVLA, het officiële bureau voor kentekenregistratie, ontkent dat zij de gegevens hebben doorgespeeld, maar zou nu wel willen weten hoe Castrol aan die informatie is gekomen.

Het artikel op BBC News eindigt met de opmerking dat het verstandig zou zijn nu te bepalen hoe ver commercie en overheid mogen gaan om al onze facetten in de gaten te houden, nu we nog enige privacy hebben om te beschermen. Ik vrees dat het daarvoor te laat is. Omdat nog teveel mensen geloven dat het inleveren van privacy hen ook wat oplevert.
Niet alle mensen die autorijden weten altijd welke motorolie ze precies moeten gebruiken. Dus wat dondert het dat Castrol je er even aan herinnert welke type je in je cabrioletje moet gieten. Makkelijk toch?

En zo verkoopt de overheid veiligheid en betalen we privacy. In de EU is de laatste drie jaar het aantal terreuraanslagen rond de 500 gevallen blijven schommelen. In 2008 is het echter slechts tot 384 veroordelingen gekomen, maar zijn er wel 1009 mensen gearresteerd, tegenover ruim 700 in 2006 (gegevens te danken aan een artikeltje op GeenCommentaar, waar één van de reaguurders wees op een Europol rapport (pdf!). Moet daarvoor je e-mail gelezen worden?

Privé en publiek ben je steeds meer het bezit van commercie en overheid.

Geef een reactie

Kiezen voor barbarisme?

Kiezen voor barbarisme?“(…) als echt blijkt dat de bezuinigingen in dit geval een verhoogd risico voor de veiligheid met zich hebben meegebracht, dan is er een grens gepasseerd“.
Quote van Gerrit van de Kamp, voorzitter ACP (Algemeen Christelijke Politiebond, onderdeel van het CNV).

Het Algemeen Dagblad vermoedt dat bezuinigingen mede oorzaak zijn van gebrekkig politie-optreden bij het fatale strandfeest in Hoek van Holland.
Nu moet nog blijken wat er zich precies heeft afgespeeld en welke rol de politie heeft gespeeld. Het lijkt er echter sterk op dat de oorzaak vooral ligt bij een paar feestvierders die een heel ander vertier voor ogen hadden, dan de organisatie had bedoeld.

Dat kan gebeuren. Niet leuk, onnodig, en dat die bende nog levend rondloopt is te danken aan de overgrote meerderheid feestgangers die een gezellig, vrolijk en vreedzaam feestje in hun hoofd hadden. Dan sla je er niet zomaar op los. Bovendien is de heersende mores dat je niet voor eigen rechter speelt en dus het verwijderen van vervelende gasten aan de politie overlaat.

Natuurlijk wil een vakbond weten of de leden hun beroep naar behoren kunnen uitvoeren. Bestaat de kans dat bezuinigingen het functioneren in Hoek van Holland ernstig hebben belemmerd?
De voorzitter van de ACP zegt: “Wordt er bezuinigd op politiewerk, dan moet de politiek, zowel landelijk als regionaal, keuzes maken. Gebeurt dit niet, dan komt de veiligheid van burgers en collega's in gevaar“. De ACP-voorzitter suggereert dan maar te kiezen voor het niet houden van grootschalige evenementen.

Nu ken ik wat kleinschalige gebeurtenissen waar een of twee politieagenten ook niet genoeg zijn om de zaak op te lossen. Voor één flippende psychopaat in een winkelstraat heb je al gauw zo'n tien beambten nodig. Die zijn er meestal wel. Tenzij het een gemiddelde zondag is, in een of ander gehucht, waar van een koopzondag nooit sprake is. Dan kan het net lang genoeg duren voor de hulptroepen op sterkte aanwezig zijn, om de doorgedraaide burger de kans te geven aardig wat schade aan zichzelf en zijn omgeving toe te brengen.

Dat is wel een gevolg van bezuinigingen. De overheid koos er echter voor een andere benaming: reorganisatie van de politieregio. Komt neer op: hetzelfde werk doen met minder mensen. De hoogste leidinggevenden voeren die reorganisatie gewoon door. Af en toe mort er een korpschef, maar die enkele oprisping verandert niets aan de situatie.

Een verschijnsel dat ik maar al te goed ken van mijn werk: de maatschappelijke opvang. De doelgroep is talrijker en complexer geworden, de budgetten zijn niet meegegroeid en zelfs hier en daar gekrompen. Gevolg: bezuinigingen op personeel. Mijn werkgever kan niet tegen de overheid zeggen: okee, dan vangen we een deel van die doelgroep niet op en we halen een gebouw, inclusief een complete staf, uit het pakket. Dan voldoet mijn werkgever namelijk niet aan de opdracht en krijgt helemaal geen subsidie meer.

Ook hier is het resultaat: hetzelfde werk doen met minder mensen. Dit blogje is tekort om het met alle details uit te leggen, maar geloof me, het werk is er niet veiliger op geworden. Sterker nog: het aantal incidenten neemt, na jaren relatieve rust, in rap tempo toe.
En dan laat ik bezuinigingen in de zorg nog onbesproken, terwijl ook in ziekenhuizen en verpleegtehuizen de onveilige situaties toenemen.

We kunnen er inderdaad voor kiezen geen grote strandfeesten meer te organiseren of de maatschappelijke opvang af te schaffen. Dat eerste betekent minder lol, het tweede betekent weer meer overlast voor de “gewone” burger.
Ik ben daar niet voor. Er zou juist meer lol en nog minder overlast moeten zijn. Wie daar ook voor is, moet eens goed nadenken in het stemhokje.

Volgende keer weer kiezen voor een regering die de veiligheid hoog op het lijstje ambities heeft staan, maar er geen cent teveel aan wil spenderen? Dat is kiezen een grens te passeren en ruimte te bieden aan barbaarse toestanden op het strand, in de maatschappelijke opvang en de zorg.

Geef een reactie

Meer naar zorg, minder naar hulp

Meer naar zorg, minder naar hulpDe koek mag wel wat anders worden verdeeld, vinden heel wat Nederlanders. Dat stelt het SCP in het Continu Onderzoek Burgerperspectieven. In diverse gespreksgroepen kreeg men de vraag voorgelegd aan welke beleidsterreinen meer of minder geld zou worden uitgegeven, als men het zelf voor het zeggen had (zie persbericht, pdf!).

Volgens het SCP vind 80 procent van de Nederlanders dat er bezuinigd dient te worden op ontwikkelingshulp, internationale samenwerking en vredesmissies. Ook defensie mag het met minder doen, naar de mening van 75 procent en 50 procent wil snoeien op kunst, cultuur en wetenschappen.
Meer geld mag naar de gezondheidszorg, zegt 82 procent en 59 procent wil meer uitgeven aan orde en veiligheid.

Je mag wel concluderen dat veel Nederlanders dus liever eerst wat geld willen spenderen aan de eigen zorgen en dat het economisch leed en de veiligheid in andere delen van de wereld maar op een andere manier moet worden opgelost.
Het stijgende vertrouwen in de economie, dat in hetzelfde rapport bij de Nederlanders is geconstateerd, maakt ons dus blijkbaar niet guller voor mensen die het toch heel wat slechter hebben.

Stel dat elke procentuele Nederlander goed is voor 1 euro, dan zou de rangorde in de rijksuitgaven voor 2009 er aardig anders uitzien, dan op de laatste Prinsjesdag bekend werd.

OCW (Onderwijs, cultuur en wetenschappen) zou niet langer op de 1e plaats staan, maar op de 4e en Volksgezondheid zou stijgen van de 4e naar de 1e plaats.
Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingshulp (7e plaats) en Defensie (9e) zakken naar de 15e en 16e plaats. Justitie (12e) en Binnenlandse Zaken (10e) stijgen naar de 8e en 7e plaats.

Ongeveer dan, want de totale uitgaven mochten niet worden gewijzigd en volgens deze methode zouden de totale uitgaven zo'n 13 miljard euro lager uitvallen (7 procent van het totaal). Maar het geeft bij benadering weer hoe de prioriteiten verschuiven.

Waar ligt dat aan? Weten de ministers van de gesnoeide departementen hun zaken niet zo goed te verkopen aan het publiek? En geldt dat ook voor bijvoorbeeld minister Klink, die er maar op hamert dat de zorgkosten omlaag moeten?
Krijgen Hirsch Ballin (Justitie) en Ter Horst (Binnenlandse Zaken en Veiligheid) een steuntje in de rug?

Of is voor de burger het hemd nader dan de rok? Eerst geld naar eigen zorg, dan pas naar hulp aan minderbedeelden elders in de wereld. Eerst orde en veiligheid in eigen huis, dan pas vrede stichten in externe brandhaarden.

Zou jij het geld ook verdelen volgens de opinie die het SCP weergeeft? Of tot een geheel andere prioriteitenstelling komen?

Geef een reactie

Veilige overheid?

Veilige overheid? Woensdag 24 juni opent minister Ter Horst het Innovatiecongres Veiligheid. Leuk te weten dat de laatste kennis en de nieuwste technische snufjes en methoden ter beschikking komt van al die professionals die met onze veiligheid bezig zijn.

Op het innovatiecongres wordt onder andere de SDR-methodiek gepresenteerd. SDR staat voor Search-detect-react. In april won deze methode een van de Safety & Security Amsterdam Awards 2009.
Het wordt op Schiphol gebruikt om de bezoekers te checkten op afwijkend gedrag. De innovatie zit 'm in een andere aanpak. Politie en beveiliging komen niet meer in actie bij verdacht gedrag, maar gaan er al op af bij afwijkend gedrag (lees meer op de website van het Centrum Criminaliteitspreventie en Veiligheid).

Afwijkend gedrag? Bedoelt men soms het gedraai met een rapport van één van die veiligheid-professionals? De overheid wuift een TNO-rapport over de brand in het Catshuis weg als onvolkomen. Eén van de onderzoekers, die ongetwijfeld met de beste technische middelen het zaakje heeft onderzocht, voelt zich nu in zijn professionele kuif gepikt en schreef een open brief. Zijn onderzoek deugde wel, zo stelt hij.
Nu zal Balkenende morgen in de Kamer vast verklaren dat de techneut maar beter naar dat innovatiecongres kan gaan.

Of is afwijkend gedrag een ander rapport voldoende noemen, terwijl dat maar de halve waarheid is?
Volgens het ministerie van Ter Horst bestempelt het rapport de hulpverlening bij de Turkish Airlines-crash in februari als voldoende. Maar naast een aantal andere fouten, staat er ook in dat het communicatiesysteem C2000 het liet afweten, als gevolg van overbelasting. Dat systeem is dus wel aan innovatie toe.

Zou er nou ook een congres komen, waar ministers en staatssecretarissen kunnen leren hoe ze rapporten moeten lezen en naar waarheid naar buiten brengen? Hoewel, dat zou dan weer afwijkend gedrag zijn.

Geef een reactie

Wymbritseradiel, Deventer, Amsterdam

Wymbritseradiel, Deventer, AmsterdamHet artikel van gisteren had ook 'terreur in Wymbritseradiel' kunnen heten. Onrust in de niet randstedelijke gebieden blijkt nog groter. hoewel er significante verschillen zijn. Niet de Ikea, maar een kringloopwinkel Deventer riep de Explosieven Ontruimingsdienst te hulp omdat hier wel degelijk een verdacht pakket was gesignaleerd.

Ook hier bleek het loos alarm. Het verschil tussen Wymbritseradiel, Deventer en Amsterdam is dat er in de provincies geen verdachten zijn opgepakt en weer vrij gelaten. Zo doen ze dat in rustiger oorden. Niet in het wilde weg de probleemwijk in om er voor het goede gezicht wat verdachte types in de boeien te slaan.

Het is me zo het weekje wel.
Wel leuk dat ze zo voor het weekend de zaken voortvarend hebben aangepakt. Kunnen we rustig van de vrije tijd gaan genieten. Jammer dat die per abuis opgepakte meneer in Amsterdam zijn weekend nog nabibberend moet doormaken.

Zouden de veiligheidsdiensten in stad en provincie nu genoeg hebben geoefend voor als het ooit eens serieus wordt? Mogen we dan ook op zulk alert optreden rekenen?

Geef een reactie

Hoe de overheid onlust tot onrust verheft

Hoe de overheid onlust tot onrust verheft Wie in tweevoud blogt, kan in drievoud antwoord krijgen. Daarom deze keer mijn gastlog op GeenCommentaar, onder het pseudoniem P.J. Cokema, ook op Sargasso en hier (triple-posting).

Afgelopen vrijdag stond op GeenCommentaar en Sargasso een crosspost van Sargasso's redacteur Steeph, die met behulp van de formule (kc=sw)+mi=80², wees op de mogelijkheid dat het ook buiten de jaarwisseling om wel eens onrustig op straat kan worden. En wel (zie formule) omdat de kredietcrisis een stijgende werkloosheid veroorzaakt en mede door een mislukt integratiedebat extreemrechtse tendensen zullen groeien, zoals ook in de 80'er jaren het geval was. Onlust wordt maatschappelijke onrust, die hardhandig afgereageerd zal worden op immigranten en hun nazaten. Het is slechts een scenario, volgens Steeph.

Toegegeven: er zijn wat overeenkomsten tussen de 80'er jaren en nu. Aan het begin van dat roemruchte decennium trekt de 2e oliecrisis een aardige wissel op de economie en een beurskrach in 1987 doet menigeen huiveren. De werkloosheid steeg en de kabinetten Lubbers reageerden met stevige bezuinigingsmaatregelen. Het integratiedebat begint goed op gang te komen en extreemrechts groeide dermate dat ze in 1982 een zetel in het parlement wist te bemachtigen. Maar rellen?

Tja, in de jaren 70 waren er inderdaad heel vervelende matpartijen in Den Haag en Schiedam jegens allochtonen. Maar misschien was het aan de verkiezingswinst van Janmaat te danken dat de onrust zich in de parlementaire tradities voegde. Of zouden de maatregelen van de overheid, op grond van de Wet Arbeid Buitenlandse Werknemers (1979) voor rust op straat gezorgd hebben?

Mwah, het was allerminst rustig in de eerste helft der 80'er jaren. Krakersrellen in Amsterdam, Nijmegen en Groningen, het feestje bij de kroning van Beatrix, massale demonstraties tegen kruisraketten, blokkades bij Borssele en tegen munitietransporten, een grote havenstaking en een ambtenarenprotest waardoor we dagen van de post verstoken bleven. Maar aan het einde van de 80'er jaren was het ook met die onrust wel gedaan.
Want het had allemaal niet geholpen. In 1986 ging de 2e Kamer akkoord met de stationering van de kruisraketten en de betogers tegen kernenergie bleven verdwaasd en verbaasd achter toen de regering in datzelfde jaar als enige reactie op de ramp in Tsjernobyl, een verbod op het verbouwen van rode kool afkondigde. Mede door het failliet van het communisme, dat in 1989 zijn teloorgang begon te beleven, worden die 80'er jaren nu vooral herinnerd als één grote historische vergissing.

Sindsdien kan de overheid doen wat ze wil. Na het Duyvendak-gedoe denkt men wel twee keer na voor men iets onderneemt, omdat niemand de geschiedenis in wil als politiek crimineel. En scholierenopstandjes worden gezien als nodeloze urenvulling, krakers staan alleen nog maar te boek als cliëntonvriendelijke horecaondernemers. De maatschappelijke onrust is gekanaliseerd in nieuwe parlementaire bewegingen of wordt voor de rechter uitgevochten. Op straat is het alleen onrustig bij de jaarwisseling en een enkele voetbalpartij. En zelfs dat neemt af.

Maar dat is allemaal niet de reden waarom ik niet snap waar Sargasso-Steeph zich zorgen om maakt. Want we hebben tenslotte altijd nog onze overheid. De overheid heeft ook een scenario voor maatschappelijke onrust. Dit kabinet meent dat polarisatie en radicalisering tot de rampen behoren, die dit land kunnen treffen. Grote kans zelfs, maar wel met kleinere gevolgen, meent het kabinet. Er wordt zelfs hard gewerkt aan de voltooiing van een Operationeel Actieplan Polarisatie en Radicalisering, die u hier kunt downloaden. We kunnen dus gerust gaan slapen, de overheid is op haar hoede.

Vergeet het maar. Niks slapen. Waakzaam zijn. De burger wordt onderdeel van het veiligheidsbeleid.
Daartoe heeft het kabinet de DSP-groep analyses laten maken (pdf-alert) van een paar brandhaarden, waaronder de rellen in Slotervaart (1998), de situatie na de moord op Van Gogh (2004) en de onlusten in Utrecht (2007).
Conform de wens van het kabinet de burger te betrekken bij het voorkomen van dat soort onrust, presenteert de DSP-groep in dit document (pfd!) een vragenlijst (zie bld. 6 in link), die door actieve wijkbewoners en buurtprofessionals ingevuld kan worden om te kijken of er reden voor paniek is. En verdomd, Steeph's analyse is al lang onderkend, want de eerste vraag vist naar “problemen op het terrein inkomen en/of werkomstandigheden. Denk aan: ontslag, achteruitgang in inkomsten, armoede, arbeidsonrust, economisch zwaar weer“.

Bij vraag 5 kan aangegeven worden of er sprake is van “aantasting van fundamentele burgerrechten“. Nee, niet de inperking van uw privacy of de vrijheid van meningsuiting, maar of er mensen belaagd worden wegens hun etniciteit, geloof of seksuele geaardheid.
Mochten alle vragen een score van 7 of hoger opleveren, dan is verdieping nodig. Eén van die verdiepingsvragen is: “is er sprake van een grote nieuwswaardigheid van het (de) incident(en) en/of springen de media er sterk op in (kan ook zijn door gebrek aan ander nieuws)? Komen er veel media/journalisten op af?” Tevens is het seizoen en het weer van belang: “is het voor- of najaar (geen vakanties); is het mooi/warm weer (geen regen/kou)?“. U kunt als waakzaam burger dus uw buurt scannen.

Is dat de manier om te voorkomen dat onlust omslaat in onrust? Ik meen van niet. De irrationele onlust onderkennen is één ding, maar dat één van de peilers van het veiligheidsbeleid te maken is wat anders. De burger daarbij als instrument inzetten om zijn buurlui te observeren op verdachte elementen, voedt de gedachte dat de ander de moeite waard is in de gaten te houden. Dat soort maatregelen zal zeker tot onrust leiden. Het splijt de samenleving meer dan het nu al het geval is.
De risico's zitten dus niet zozeer in de kredietcrisis, werkloosheid en een pover integratiedebat, maar in een overheid die onbedoeld, dat geloof ik nog graag, burgers tegen elkaar opzet. Wie houdt die beweging staande?

Geef een reactie

Burgerservice en kinderziekten

Burgerservice en kinderziekten Vandaag behandelt de 2e Kamer een wetswijziging over het gebruik van het BSN (Burger Servicenummer) bij elektronische informatieuitwisseling in de zorg, ofwel het EPD (Elektronisch Patiënten Dossier).
Verschillende overheidsdiensten kunnen met behulp van uw BSN al gegevens uitwisselen. Het CWI, de Belastingdienst, de AIVD en gemeenten geven uw werkgelegenheid, inkomen, staatsgevaarlijke activiteiten en gegevens over uw domicilie al aan elkaar door. Onder strikte voorwaarden natuurlijk.

In de zorg kunnen ziekenhuizen en zorgverzekeraars al bepaalde informatie over uw gezondheid uitwisselen.
Het EPD zou dit jaar volledig ingevoerd moeten zijn, maar een aantal kinderziekten houden zo hardnekkig stand, dat het nog maar de vraag is of we ooit een goed werkend en vooral veilig EPD zullen krijgen.

Veel huisartsen en ziekenhuizen denken er voor het einde van dit jaar nog niet klaar voor te zijn. En als netwerken van ziekenhuizen niet bestand blijken tegen vervelende virussen, dan valt er nog heel wat dicht te timmeren. Hoewel sommige deskundigen menen dat een 110% veilig EPD niet mogelijk is.

U heeft de mogelijkheid deelname aan het EPD te weigeren. Maar ook het indienen van een bezwaar gaat nog steeds niet vlekkeloos en kost onnodig veel moeite.

De verantwoordelijke minister Klink meent dat ondanks de kinderziekten het geen enkele bezwaar is het EPD op volle kracht in te voeren. Hopelijk denkt de 2e Kamer er nu anders over en wordt er minstens een flinke pauze ingelast.

Zie ook het NRC met tien vragen over het EPD en een eerder artikel hier.

Geef een reactie

Vroeger was internet beter

Vroeger was internet beter

Vroeger had je wel eens een vervelende postbode. Zo'n type met en heel eigen gevoel voor humor. Gooide je post door de brievenbus, gevolgd door de inhoud van zijn blaas. Of zo'n grapjas die uit De Lach gescheurde blaadjes bij je post deed.
En als je de telefoon opnam, kon er wel eens een hijger aan de lijn hangen of een stel vervelende pubers die rare mopjes of scheldwoorden door de hoorn toeterden.

Ging je ergens informatie halen, bijvoorbeeld een boek uit de bibliotheek of je had vragen over je spaarrekening, dan moest je helemaal naar een of ander loket, waar je dan wel keurig te woord werd gestaan en precies de informatie kreeg, waar je naar verlangde. Er was wel eens een lollige lokettist, die de service eindigde met “mag het ietsjes meer zijn?”, alsof je bij de slager was.

Al die dingen kwamen voor, maar zo weinig dat het niet in je hoofd opkwam de regering te verzoeken hier nou eens krachtige maatregelen tegen te treffen.
Dat is vandaag dus anders. Niet alleen kan je ongewenst materiaal in je mailbox en op je mobiele telefoon binnen krijgen, zoek je op internet iets op, kun je niet alleen op verkeerde sites terecht komen, ze jatten je inloggegevens en hacken je zoekopdrachten, waarna je pc worldwide bekend staat als “besmette pc”.

Firewalls besparen een hoop ellende, maar het dagelijks internetten wordt er niet leuker mee. Het zoeken gaat trager en soms vraagt de firewall iets waar je niets van weet. Of ik zus-en-zo ip-adres vertrouw? Weet ik veel! Wat is dat en hoe weet ik of dat adres te vertrouwen is?

Internet mag dan veel zaken leuker en gemakkelijker hebben gemaakt, de wereld is veel onveiliger geworden. De hoeveelheid spam, virussen, hack- en phisingaanvallen is zo groot, dat het wel lijkt of er tegenwoordig meer grapjassen zijn, dan vroeger. Die enkele zeikerige postbode, hijgende puber of lollige lokettist kende je op den duur wel en je ontwikkelde daar zo je eigen maatregelen tegen.

Nu is het niet bij te houden. En zo wordt inmiddels mijn mailadres voor spamdoeleinden gebruikt en is de url van dit weblog in Google ook te vinden boven een link naar een russische pornosite. Een klacht bij Google resulteert in een mail, waarin ik vriendelijk word bedankt voor de tip. Die malafide site blijft echter on-line. En hoe ik er achter kan komen wie mijn mailadres misbruikt, geen idee. Daar heb je hogere internetschool voor nodig en daar heb ik de tijd, noch de hersens voor.

De diverse internetbeveiligers zeggen hun best te doen, maar roepen tegelijkertijd dat veel gebruikers zelf onveilig internetten, mailen en hun inloggegevens te makkelijk prijs geven. Natuurlijk, vroeger moest je ook op je hoede zijn voor die ene postbode. Maar om nu elke dag, thuis en op werk, de hele tijd in staat van paraatheid te zijn, maakt dat je laatste restjes vertrouwen in de mensheid nog sneller als sneeuw voor de zon wegsmelten dan de hele global warming de poolkappen doet slinken.

De meest doeltreffende maatregel is geen gebruik te maken van al dat digitale spul. Net zo als je het milieu het beste dient door geen auto te rijden of met het vliegtuig op vakantie te gaan. Die 1,2 miljoen nederlanders die geen internet gebruiken hebben misschien groot gelijk.
Zelfs al heb je de beste beveiligsoftware, de leverancier loopt toch achter de meest actuele feiten aan. En het beste spul kost ook een lieve duit. Maar goed, er is niets op de wereld of er zitten ook onveilige kanten aan. Daar moet je mee leren leven, zegt het cliché.

Wat ik me wel afvraag: waar komt die giga hoeveelheid cybercrime en digitale pesterijen vandaan? Die omvang kan toch niet door een klein clubje digi-nerds veroorzaakt worden? Zouden er ondertussen echt miljoenen mensen worldwide bezig zijn het internet te verzieken? Mijn wantrouwen is inmiddels zo groot, dat ik zelfs de beveiligers er van verdenk rotzooi door de kabels te sturen, om ons aan het lijntje te houden.

Nee, vroeger was internet beter, want die had je toen nog niet.

Geef een reactie

De burger als blusdeken

De burger als blusdeken De blusdeken voorbij. Minister Ter Horst had vandaag de eer duidelijk te maken waar de verantwoordelijkheden van de overheid ophouden. Op een veiligheidscongres legde ze uit dat de burger niet bij elk wissewasje een beroep moet doen op de overheid. Dat is ook niet handig, zo zegt ze, want als er ergens een ramp plaatsvindt zijn de burgers eerder ter plaatse dan de overheid. Dus de burger moet dan niet met de armen over elkaar wachten op overheidsdiensten. Jawel, eerst 112 bellen, maar dan de handen uit de mouwen.

Gelukkig zijn er, zo memoreert Ter Horst, al veel burgers die hun verantwoordelijkheid nemen: “Kijk naar onze vrijwillige brandweer. Het is geweldig om te zien hoe al decennia lang, vaak van grootvader op vader op zoon en soms dochter, hele families zich inzetten om naast hun baan, als vrijwilliger bij de brandweer op te treden en met gevaar voor eigen leven vaak brandende panden in te gaan om mensenlevens te redden. Er is dus een groot potentieel dat we meer kunnen benutten. Ten eerste in een actieve deelnemende rol en ten tweede in een zelfredzame rol“.

In Nederland hebben we zo'n 22.000 van die actieve, deelnemende en zelfredzame burgers. Een deel daarvan trok vandaag naar Den Haag. De VBV (Vakvereniging van brandweervrijwilligers) is niet zo blij met de beperking die de VNG (Vereniging Nederlandse Gemeenten) hen oplegt bij de onderhandelingen over een nieuwe CAO. De vrijwilligers willen actief deelnemen en eisen een plaatsje aan de onderhandelingstafel, de VNG vindt dat dit om formele redenen niet kan. De CAO-besprekingen gaan niet alleen over de brandweerlieden, maar ook over andere beroepen, bijvoorbeeld de vuilnismannen. Die andere beroepsgroepen worden door de officiële vakbonden vertegenwoordigd.

Dat kan wel zijn, zegt de VBV, maar “De beroepsbonden (ABVAKABO-FNV, CNV-Publieke Zaak, CMHF) kunnen de Brandweer Vrijwilligers natuurlijk niet vertegenwoordigen“. Daarom willen de vrijwilligers rechtstreeks over hun rechtspositie meepraten. “Het kan niet zo zijn dat anderen voor ons beslissen“.

Nou, Ter Horst heeft gelijk. Toonbeeld van actieve deelneming, sterk staaltje zelfredzaamheid.

Nu is de VBV een nog jonge organisatie, waarvan onduidelijk is hoeveel leden zij vertegenwoordigt. Toch hebben zij wel erkenning gekregen van het ministerie van ter Horst, in de vorm van een startsubsidie. Dat vindt Ter Horst voorlopig wel genoeg. In een brief aan de 2e Kamer schrijft zij: “De VBV richt zich derhalve primair op brandweervrijwilligers. De VBV voldoet daarmee op dit moment niet aan de voorwaarden die gesteld worden aan de onderhandelingspartners over de gemeentelijke arbeidsvoorwaarden“. En daarmee steunt zij de VNG.

Daarmee ze ook dat “groot potentieel dat we meer kunnen benutten“, waar ze het in haar speech over had. Want is het niet voorbeeldig dat die vrijwilligers niet alleen vele uren steken in oefeningen, opleidingen en daadwerkelijke brandbestrijding en dan niet te beroerd zijn ook nog eens tijd te steken in de CAO-besprekingen? Dat democratisch potentieel wordt terzijde geschoven.

Gemiste kans. De burger moet wel als blusdeken fungeren, maar over de voorwaarden waaronder dat dient te gebeuren, mag de burger slechts op de tweede plaats een zegje doen. Hoe actief wil de overheid de burger eigenlijk hebben?

Geef een reactie

Bang voor gevaarlijke bestuurders?

Angst

Bij welke bestuurder voelt u zich veilig? De een voelt zich veilig bij een automobilist die zich keurig aan alle verkeersregels houdt, niet wetende dat die bestuurder al menig ongelukje op zijn naam heeft staan. Een ander voelt zich slecht op zijn gemak bij een wat robuuster rijdende chauffeur, die echter nog nooit enig krasje heeft veroorzaakt.

Veiligheid is, zeggen sommigen, vooral een gevoel. Op plaatsen waar nauwelijks misdaad voorkomt, voelen mensen zich soms veel onveiliger dan op plekken waar de misdaad welig tiert.

In het regeerakkoord balkte het kabinet: “Veiligheid is een basisvoorwaarde voor een gelukkig bestaan en een kerntaak van de staat”. Is de staat, de overheid, een bestuurder waar u zich veilig bij voelt?
Die vraag ontbreekt op een tweedaags congres dat vandaag van start ging en als thema heeft: “De samenleving in de gevarenzone, waar de overheid sturing aan moet geven”.

Het congres gaat er vanuit dat moderne technologieën de samenleving tot een risicogebied hebben gemaakt.
Dat klopt natuurlijk. Dat is altijd al zo geweest. De uitvinding van de vuistbijl heeft tot moord en doodslag geleid. De ontdekking van het vuur heeft menig brandje veroorzaakt. De auto leidde tot verkeersongelukken, de trein tot treinrampen, het vliegtuig tot spectaculaire maar fatale crashes.

Of hedendaagse technologieën veilig zijn, valt logischerwijs dus te betwijfelen. Is de straling van gsm-masten wel gezond? En hoe veilig zijn gen- en nanotechnologieën eigenlijk?

Opvallend is dat de modernste technologieën niet in het rijtje gevaren voorkomt waar we de laatste 63 jaar last van hebben gehad. Zelfs “terreur” scoort niet hoog, ook al wordt dat door de overheid nogal eens genoemd als sterk argument om privacy-bedreigende maatregelen door te voeren.

De top 8 sinds 1945 ziet er zo uit ( de cijfers geven het aantal betrokkenen aan; van doden tot gewonden en geëvacueerden, voor zover in de bronnen vermeld):

1. Watersnood: minstens 263.836

2. Privé-ongevallen: 172.500

3. Verkeer: 29.269

4. Milieuvervuiling: 21.000

5. Rampen (explosies, gifwolken, vliegtuig- en scheepsongelukken, branden, etc.): 4971

6. Medische missers: 1735

7. Werkstress: 660

8. Terreur: 26

Sommige bronnen vermelden slechts vermoedens. Andere bronnen zijn erg concreet, maar hier en daar wat onvolledig. Het is dus nog de vraag of dit een juist beeld geeft van de werkelijke gevaren. Het doet er eigenlijk niet toe, want veiligheid is vooral een gevoel.

Dat de modernste technologieën niet in de lijst staan, wil niet zeggen dat ze ongevaarlijk zijn. Toen de eerste auto's op de weg verschenen waren er veel minder slachtoffers van dat vehikel, dan nu. Wellicht hebben de actuele technische uitvindingen nog wat tijd nodig, voor ze slachtoffers maken.

Wat doet de overheid er aan om ons veiliger te voelen?
Het regeerakkoord is duidelijk: “Garanties voor absolute veiligheid zijn niet mogelijk”.
Het is ook een ingewikkelde materie. Neem nou het verkeer. De overheid stelt verkeersregels, maar als mensen die aan hun laars lappen, krijg je toch ongelukken.
En de overheid had bedacht dat er meer rotondes moesten komen. Daarmee werd de verkeersonveiligheid verkleind, maar de aanrijdtijden van brandweer en ambulances vergroot.

De overheid gaat er blijkbaar steeds meer vanuit dat ongelukken en rampen niet zijn te voorkomen. Wel kan je het aantal slachtoffers beperken. Daarom worden bedrijven verplicht BHV'ers op te leiden. Mocht er brand uitbreken op je werk, dan kan je collega-BHV'er je veilig uit de gevarenzone loodsen.

Verder zou elke nederlander de rampeninstructies moeten kennen, want rampen zijn niet te plannen, de voorbereidingen wel, zo houdt de overheid ons voor. Op de website “Denk vooruit” kun je opzoeken welke gevaren er in jouw postcodegebied zijn. De rampeninstructies kun je uitprinten. Leg een noodvoorraad voedsel en drinken aan, zorg dat je een radio op batterijen hebt en verder aanwijzingen wat je bij diverse calamiteiten moet doen.

Ik zou die aanwijzing maar goed in je hoofd prenten, want als je op verdere hulp van de overheid rekent, kun je bedrogen uitkomen. De overheid wil zelf wel de regie bij rampen, maar dat zou wel eens tot krankzinnige toestanden kunnen leiden.

Hoe zit het met jouw veiligheidsgevoel? Vul één van deze antwoorden aan en laat hier weten hoe groot jouw veiligheidsgevoel in deze gevarensamenleving is.

1. Bij deze overheid voel ik me volledig veilig, want….

2. Bij deze overheid voel ik me absoluut niet veilig, want….

3. Ik voel me alleen veilig bij een overheid die………

4. Ach joh, sodemieter op met je veiligheid. Ik wil lekker gevaarlijk leven, want…….

Opm: lees ook mijn gastlog op GeenCommentaar. Hetzelfde onderwerp, maar met een heel andere inhoud.

Geef een reactie