Tag archieven: volkstuintje

Buitenhuisje en politiek

Buitenhuisje en politiek Neem ook eens een poosje je intrek in een buitenhuisje en de wereldvrede ligt binnen handbereik. Komt dat door de rust van het buitenleven? Of brengt een buitenhuisje een mens so-wie-so op andere gedachten?

Je moet dan wel een buitenhuis zoeken die qua formaat past bij de omvang van het probleem.
Grote problemen heb ik niet, heel soms valt er wel eens een venijnig woordje tussen mijn levenspartner en mijzelve. Nu we alweer ruim vier dagen in een bescheiden, maar comfortabel buitenhuisje vertoeven, is er nog geen onvertogen woord gevallen. Een en al harmonie.

De grote problemen verdwijnen ook als sneeuw voor de zon, zodra de belanghebbenden een buitenhuisje opzoeken.
Het einde van de Tweede Wereldoorlog werd voorbereid in het Livadia paleis, een riant en luxe buitenhuis van één van de Russische tsaren. Zo’n ruim buiten hoort natuurlijk ook bij zo’n groot probleem en grote namen als Stalin, Roosevelt en Churchill.

Mannen van iets kleiner formaat zoeken wat kleiners. Het koetshuis op landgoed Lauswolt bijvoorbeeld. Of villa Zwaluwenhof. Maar dan wordt er wel een kabinetje in elkaar getimmerd, dat een duurzaamheidsperiode van vier volle jaren aan lijkt te kunnen. Ook hier resulteerde het buitenverblijf in een vrij snelle harmonisering van de onderlinge betrekkingen.

Sommigen zullen nu zeggen: dat ligt niet aan een buitenhuisje. Dat ligt aan de mensen en hun wil om tot wat voor oplossing dan ook te komen. Maar waar is die wil dan zodra diezelfde mensen zich niet meer ophouden in een recreatiewoning of vakantielandgoed? De waslijst van onvertogen woorden en conflicten tussen de genoemden is te lang om hier te voegen. Bovendien roept de rust van dit buitenhuisje me weer tot de orde van de dag alhier.

Opvallend is het wel. Wil men een oplossing, dan zoekt men eerst een buitenhuisje.
Wat ook opvalt, is dat er op dit moment heel wat dagen per jaar een flink aantal buitenhuisjes onbenut zijn. Misschien beter om die te vorderen en een weekje ter beschikking te stellen aan alle burgers die een of ander conflict hebben op te lossen? Waarom zouden die dat in het buurthuis om de hoek moeten doen of in het kantongerecht?

Er is al een groeiende politieke wil om het volkstuintje onderdeel te maken van grote stadsproblematiek. Nu het buitenhuisje nog op de agenda.

Geef een reactie

Buitenhuisje

Buitenhuisje Z.b.b.h.h. Ziet u die term nog wel eens? Het gaat om een activiteit die nog veelvuldig voorkomt, maar de afkorting zie je nauwelijks nog meer. Deze wonderlijke code kwam nogal eens voor in advertenties waarin iemand naar een kamer zocht of in contactadvertenties.
Wasda?, zullen de jongeren hier vragen. Wel, dat waren de papieren voorlopers van de digitale datingsites. Daar wil ik het verder niet over hebben, het gaat me om dat z.b.b.h.h.

Eigenlijk komt dat weer door een leuk verhaaltje van Verbal Jam, die op komische wijze de perikelen rond een buitenhuisje beschreef.
Ik weet niet hoevelen van u een buitenhuisje bezitten, ik weet wel dat ze in vele soorten en maten voorkomen. Het schuurtje in de tuin bijvoorbeeld.

Ik herinner mee een documentaire van lang geleden, waarin een man, met lunchtrommel en thermoskan met koffie, elke dag naar het schuurtje in de tuin ging, om daar betaald thuiswerk te doen. Enveloppen vouwen. Het schuurtje was omgebouwd tot een tweede huisje, annex werkplek, omdat zijn vrouw de onrust in het gewone huis meer dan zat was geworden, toen haar domein werd betreden door haar gepensioneerde man.
Die man had nu eindelijk z.b.b.h.h. gevonden.

Ook in volkstuintjes komt het buitenhuisje voor. Valt onder dezelfde categorie als het recreatiehuisje en de stacaravan. Daar is nog heel wat om te doen, want er blijken aardig wat mensen permanent in zo’n buitenhuisje te zitten en dat mag niet.
Er mag tegenwoordig heel veel niet, meestal omdat er van bepaalde soorten overlast of schadelijke bijwerkingen sprake zou zijn. Mensen die hun buitenhuisje niet meer verlaten omdat ze permanent van de omgeving zitten te genieten, dat kan natuurlijk niet.

Er is nu wel een gedoogbeleid, geldend voor mensen die voor 31 oktober 2003 al vastgeroest in hun recreatieoptrekje zaten. Maar de bedoeling is toch dat permanente bewoning binnen de perken blijft. Dat zal vooral bedoeld zijn om de vrijheid van ruimtelijke ordering te garanderen, want stel dat een heel volkstuincomplex legaal permanent is bewoond en de gemeente ziet er liever een woonwijk, bedrijventerrein of zorgcomplex verrijzen, dan heb je natuurlijk een probleem.
Afijn, de gemeenten hebben nog tot 2010 de tijd te bepalen wie nu wel continu mag recreëren en wie straks zich er bij neer moet leggen als de gemeente zulks weigert.

De mooiste buitenhuisjes zijn natuurlijk echte buitenhuisjes. Ergens in bos, polder of op de hei. Zodanig gelegen dat buiten ook echt buiten is.
Om me wat te verdiepen in het fenomeen buitenhuisje wilde ik eens het embedded bloggen proberen. Er is echter een probleem: ik heb geen buitenhuisje.
Maar dan blijkt ineens welk een wereld van solidariteit het buitenhuisuniversum is. Je mag gewoon in het huisje van iemand anders! Niet permanent natuurlijk en, logisch, tegen betaling van enige kosten, maar zo komt het buitenhuis ook binnen bereik van de minder bedeelden. En voor mijn embedded project een uitkomst.

Nu zit ik dus, door bos en sneeuw omgeven, in een buitenhuisje. Ik moet zeggen: het is een hele ervaring. Zo valt het op hoe mijn gedrag wordt beïnvloed door de rust die er van zo’n buitenhuisje uitgaat. Ineens heb ik veel meer zin om een boek te lezen of een wandeling te maken. De zin om lang achter de pc te zitten, wordt met elke vallende sneeuwvlok minder. Er zijn er al heel wat gevallen, dus dat ik hier nog zit te tikken mag een wonder heten.

Ik ben van plan dit buitenhuisavontuur tot en met de volgende zondag vol te houden. Tot die tijd dus z.b.b.h.h.
Dat betekent ook geen blogjes de komende week, tenzij ineens de boeken en de wandelingen me de neus uit komen.

Geef een reactie