Tag archieven: zorgkosten

Er komt een verzekeraar bij de dokter

winteropvangEr moet nodig gesneden worden in de dokter. De man of vrouw, die jarenlang ons heeft geholpen toen wij ziek waren, blijkt zelf een paar kwaaltjes te hebben en alleen een scherp mes kan hier uitkomst bieden.

Dat denkt zorgverzekeraar CZ. Jaarlijks worden er duizenden overbodige operaties uitgevoerd, aldus RTL Nieuws, die namens de verzekeraar hard ingrijpen aankondigt. “Artsen en ziekenhuizen die veel meer dan gemiddeld opereren krijgen bezoek van de verzekeraar en als ze niet kunnen aantonen waarom ze zoveel meer opereren, dan krijgen ze direct minder geld”.

Het CZ- onderzoek naar de operatiegegevens, dat RTL Nieuws zegt in handen te hebben, blijkt een onderzoek te zijn dat Vektis en onderzoeksbureau KPMG Plexus hebben uitgevoerd, in opdracht van de gezamenlijke zorgverzekeraars. Wat de eigen wetenschappelijke bureaus voor politieke partijen zijn, is Vektis voor de zorgverzekeraars. Vektis wordt beheerd door commanditair vennoten en dat zijn alle zorgverzekeraars van Nederland. Informatie die zo te vinden is in het jaarverslag van Vektis.

Hoewel Vektis dus een onderzoeksbureau van de zorgverzekeraars is, wil dat niet zeggen dat de cijfers gewantrouwd moeten worden. Vektis is niet te beroerd de cijfers bij te stellen als daar een misser heeft plaatsgevonden.
Lees verder

Hoe lang mag oma leven?

dementWe houden onze moeder in leven, omdat de kinderen niet zonder oma kunnen. We hebben het wel eens voorzichtig aan ze voorgelegd. Hoe zouden jullie het vinden als oma er niet meer is? Nou, het huis was te klein. Hysterisch gebrul van dochterlief en onze zoon trok spierwit weg. Hij is vier, maar al een hele vent, Hij huilt nooit. Ook nu niet, maar die gelaatskleur sprak boekdelen.

Dus blijft moeder leven. Veel stelt het niet meer voor. Ze is volslagen dement, niet in staat zelfstandig uit de rolstoel te komen en het eten moet erin gelepeld worden.
Toch vinden de kinderen haar aardig. Dochtertje speelt met haar zoals ze met haar poppen speelt. Ze kletst maar wat aan tegen oma, die het wonderwel met iets van een glimlach ondergaat. Zoontje zit sprakeloos stil en kijkt onafgebroken naar haar gezicht, terwijl hij alleen haar linkerhand vasthoudt.

Oma is lief, zeggen de kinderen. Ja, dat is dan weer wel een zegen. Voor ze aftakelde was ze een enorme ‘bitch’. Niets en niemand deugde en dat liet ze goed weten ook. Maar dat veranderde al bij de eerste tekenen van dementie. Raar is dat sommige ziektes iets te voorschijn halen, dat je bij gezond leven nooit bij de patiënt hebt gezien.

De kinderen vinden haar lief. Ja, dank je de koekoek. Alleen de namen van de kinderen weet ze nog en krijgt ze ook zonder problemen uit haar mond. Ik dacht altijd dat bij dementie het korte termijngeheugen als eerste sneuvelde, dus zou ze de kinderen ook als eerste niet meer moeten herkennen en dan pas ons zijn vergeten. Nee, ons kijkt ze aan alsof we van Mars komen en als we het eten willen toedienen, spuugt ze ons regelmatig onder. Een beetje ‘bitch’ blijft ze nog.

We hebben het er wel eens met het tehuis over gehad. Rekken we niet nodeloos haar leventje? Oma is  echter opgenomen in een christelijk tehuis. Bij leven en welzijn ging ze nooit naar een kerk, maar toen ze nog iets te zeggen had, gaf haar eigen religieuze opvoeding de doorslag.
Op onze vraag of het niet beter was een einde te maken aan haar vegeterend bestaan, was het antwoord: “Daar hebben wij een speciale service voor”.
“O ja?”, reageerden we enthousiast, “wat dan?” “Daar hebben wij de heer voor”, was het antwoord. Nou, of wij die heer dan onmiddellijk konden spreken, vroegen wij. “Natuurlijk”, zei de directrice, “laten we samen bidden”.

We laten oma dus maar leven. Voor de kinderen. Dat wordt ons wel kwalijk genomen. Weet u wel wat dat kost, krijgen we vaak te horen. De zorgkosten stijgen zo gigantisch, mede door de vergrijzing, dat het nog maar de vraag is of onze kinderen later een betaalbare gezondheidszorg zullen hebben, zo wordt ons voorgerekend.

Nu stelt het CvZ (College van Zorgverzekeringen) voor een paar van de pillen waar oma op teert, niet meer te vergoeden. Eén van die pillen zorgt er voor dat ze minder last heeft van een akelig gevoel in haar benen. Kan wel zijn, stelt het CvZ, maar oma gaat er niet beter van lopen. Ja, als ze er meer dan 23 meter van zou kunnen rennen, dan mag zo’n pil wat kosten, maar niet als het de kwaliteit van leven geen moer helpt, oppert het CvZ.

Kunnen we zelf die pil dan niet betalen? Nee zeg, weet u wel hoe duur kinderen zijn? Bovendien is mijn vrouw vorig jaar ontslagen na een bezuinigingsronde in haar buurthuis. Ze heeft het geluk gehad als schoonmaakster aan de slag te kunnen, maar dat verdient een paar tientjes minder. En ik mag in mijn handjes knijpen dat ik mijn baan als pompbediende nog heb, want we waren even bang dat door de crisis mensen minder auto zouden rijden en dus minder benzine zouden tanken.

Het is een kwestie van keuzes, hoor je in de discussie over de dure gezondheidszorg rondzoemen. Natuurlijk kunnen we oma bij ons in huis nemen, maar de kinderen zijn nog te jong om voor haar te zorgen en wijzelf kunnen niet minder gaan werken. Ik ben nog naar de hoogste baas gegaan en heb voorgesteld te ruilen van baan, zodat ik met zijn salaris oma kan betalen (ik werk bij een Shellstation). Hij liet me er door de beveiliging uitflikkeren.

We laten oma nog maar even leven. Voor de kinderen. Nu genieten zij en oma nog van elkaar, zo te zien. Zouden de kids zich dat herinneren als wij tehuisrijp zijn? Ondertussen hoop ik maar dat de Heer snel een keuze maakt als oma moet lijden omdat straks die pil niet meer gegeven kan worden. Misschien moeten we toch maar gaan bidden.

Pgb weg ermee?

pgbHet lijkt op zich een gezonde redenering: als iets alsmaar duurder wordt, dan ga je er in snijden. Kosten kunnen een irritant gezwel zijn, dus is het verstandig het mes erin te zetten. Het PGB (persoonsgebonden budget) is zo’’n gezwel, vindt kabinet Rutte.

Twee berichten. Eerst een uit de Volkskrant van maart 1998.
“Het pgb moet juist op veel grotere schaal worden ingevoerd en beschikbaar zijn voor alle cliënten die daarvoor kiezen, is hun  advies. De ingewikkelde, op controle gerichte administratieve regelingen, die een drempel vormen voor hulpvragers en hulpverleners, moeten worden vereenvoudigd. 'Het is aardig om te zien dat de cliënten met hun pgb meer en vaak ook hoger gekwalificeerde hulp weten te realiseren dan ze in natura zouden hebben gekregen',constateert Miltenburg. 'Het is goedkoper voor de verzekeringskas. Met een PGB ben je beter af”.

Zo luidde een advies van het Instituut voor Toegepaste Sociale Wetenschappen (ITS) aan de Ziekenfondsraad.
En nu kan de Volkskrant melden waarom het kabinet het mes zet in de pgb’s: “De regeling was ooit bedoeld om patiënten beter te kunnen bedienen die ontevreden waren over de kwaliteit van zorg die ze kregen van logge zorginstellingen. Nu blijkt dat de pgb's vaak worden aangevraagd door mensen die nooit eerder zorg hebben ontvangen van een instelling en daar verder ook geen belangstelling voor hebben. Anders gezegd: Zorg die voorheen gratis werd geleverd door bijvoorbeeld familie, vrienden of buren, wordt nu vergoed via het pgb”.

Zorg die voorheen gratis werd geleverd? Krijgen mensen met een beetje kiespijn dan een pgb? Krijgen ouders met een bedplassertje een pgb? Dat zal toch niet?
Alleen mensen die recht hebben op verblijf in een zorginstelling, komen in aanmerking voor een pgb, zei staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten. Daarmee suggereert ze dat er nu mensen een pgb krijgen die niet zwaar genoeg getroffen zijn door een of andere ziekte of letsel.
Het kan zijn dat de criteria wat zijn verruimd onder de kabinetten Balkenende. Dat was dan omdat men er heilig van overtuigd was dat het zou bijdragen aan vermindering van de zorgkosten.

Nu gaat het kabinet Rutte duizenden mensen uitsluiten van de pgb’s. Dan worden de kosten van de AWBZ wat kleiner. En hoe komen die mensen dan aan de zorg die ze nodig hebben? Van de thuiszorg?
De maatregel moet in 2014 van kracht worden. Slim van Rutte. Gezien het groeiende verzet tegen zijn bezuinigingen, is de kans klein dat hij een tweede termijn krijgt. Het dan volgende kabinet ziet de kosten van de thuiszorg explosief groeien en die bedenkt dan dat een deel van die zorg, onder beperkende voorwaarden, overgeheveld moet worden naar de AWBZ.

Wie de geschiedenis van de AWBZ kent (hier op dit weblog en hier in wetten), weet dat er allerlei zorg in- en weer uitgeheveld is, maar dat de kosten altijd bleven stijgen. Niet alleen van de AWBZ, maar ook van de totale gezondheidszorg.
Dan is het goed om eens te kijken naar de oorzaken en eens na te denken over welke keuzes we kunnen maken. Zo zou een keuze kunnen zijn te accepteren dat een redelijk goede gezondheidszorg peperduur is. De financiering zal dan tot stand moeten komen door op andere terreinen te beknibbelen.

Rutte moet niet denken dat hij met de pgb-maatregel het ei van Columbus heeft gevonden. Dit is het verschuiven van een probleem en zal geen cent bijdragen aan vermindering van de kosten. Het blijft overigens een raadsel waarom Rutte met een onwerkbare en bovendien impolulaire maatregel komt, die hij zelf waarschijnlijk niet hoeft uit te voeren.

Snurktalentenjacht

Snurktalentenjacht Fijn dat u voor het slapen gaan nog even langskomt. U gebruikt dit blog toch niet als slaapmiddel? Van het volgende zult u in ieder geval niet wakker liggen.

Nederland sterft van de talenjachten. Nu is er weer eentje die naar de meeste getalenteerden zoekt. Kandidaten mogen hun klanken op een mp3 zetten en een vakkundige jury zal beoordelen wie de
grootste snurker van Nederland is.

Een initiatief van de
kliniek voor snurken en apneu. Een volkskwaaltje waardoor menig gezin al uit huis is gezet, wegens burengerucht.
Wil je weten of je een kans maakt, doe dan eerst de online zelftest. De uitslag graag in de reacties, want ik wil wel weten of dit weblog door grote snurkers wordt bezocht.

Helaas vermeld de kliniek niet welke prijs je krijgt, als je meer dan 65 decibel bij elkaar snurkt. Op zijn minst had er toch een gratis behandeling aangeboden kunnen worden.
Zou een mooie vondst zijn in het kader van de markwerking in de zorg. Ziekenhuizen en klinieken die op zoek gaan naar de burger met de grootse moedervlek. Stuur filmpje of foto op en maak kans op een gratis behandeling tegen huidkanker.

Dat is misschien te heftig, want heb je serieus zo’n kwaal dan stijgen de zorgkosten weer en daar willen we juist van af. De klinieken kunnen beter op jacht naar niet te verzekeren alle daagse kwaaltjes, die een mens ongelukkig maken.
Stuur je geurvreter op en de grootste stinkvoet krijgt een gratis voeten-aroma-therapie.

En wie heeft de slechtste adem van het land? Stuur een flesje met je eigen adem op en win een longwasbeurt. Of veeg je uitgevallen haren bij elkaar, doe ze in een envelop en kijk eens of je bij de kaalkliniek een gratis haardos make-over kan winnen.

Anoniem melden zorgincidenten

Anatomische les Rembrandt In onze training “Zorg veilig voor een veilige zorg”, staat vandaag centraal het bekende gezegde ‘van je fouten kun je leren’. Wie weet welk obstakel daarbij een hindernis kan zijn?
Fouten maken is menselijk? Klopt, maar dat is nog niet de valkuil die mensen verhindert ervan te leren. Iemand nog een idee? Juist! Mensen geven niet makkelijk een fout toe.

Dat wordt de komende week een stuk makkelijker. Van 27 september tot en met 3 oktober wordt de
Nationale Meldweek Patiëntveiligheid gehouden. Zorgmedewerkers kunnen, volledig anoniem, incidenten melden. Het doel van de project is lering te trekken van situaties, waarvan men denkt: dat had beter gekund. Voorkomen is natuurlijk beter dan genezen.

Of de duvel ermee speelt, komt de week net op het moment dat twee incidenten de actualiteit hebben gehaald. Minister Klink
stelt een onderzoek in naar de dood van een jongen, die overleed na een prik tegen de mazelen, bof en difterie.
Het Scheper Ziekenhuis in Emmen heeft brieven gestuurd naar patiënten die zijn overleden na een complexe maagverkleining. In de brief werd meegedeeld dat het ziekenhuis dit soort ingrepen niet meer in het aanbod zal houden.

Elke zorginstelling heeft veiligheidsinstructies, protocollen voor foutmeldingen en klachtenprocedures voor cliënten. Daarbovenop komt er nu toch die Nationale Meldweek. In opdracht van het ministerie van VWS,
georganiseerd door IQ healthcare, UMC St Radboud, 14 eerstelijns beroepsorganisaties, en het eerstelijnsprogramma ‘Zorg voor Veilig’.

Voldoen de interne protocollen en de meldingsprocedures dan niet? Je mag er toch op rekenen dat medewerkers hun werkzaamheden, inclusief eventuele fouten, keurig rapporteren. En als medewerkers zelf hun conclusies niet trekken na gemaakte fouten, mag je er ook op rekenen dat leidinggevenden en managers hun maatregelen treffen. Tot aan het ontslaan van incompetente medewerkers toe.

Dat is iets te ideaal gesteld. Fouten toegeven is voor niemand leuk. Voor de medewerker niet, die misschien een pittig functioneringsgesprek staat te wachten. Voor leidinggevenden en managers ook niet, want het betekent de erkenning van een misschien rammelende organisatie en personeelsbeleid.
In een tijd waarin naast personeelstekorten en budgetkortingen wegens wanprestaties, ook nog flink bezuinigd moet worden, nodig je mensen en organisaties uit meer hun succesverhalen te melden, dan hun tekortkomingen.

Dus is een weekje anoniem melden een zinnige bijdrage de patiëntenveiligheid te vergroten? Mij lijkt het eerder een extra kostenpost op de al zo zwaar belaste zorgbegroting. Als er toch geld over is voor zit soort zaken, waarom dat dan niet besteed aan verlichting van de werkdruk, vergroten van kennis en verbeteren van technieken en procedures?
Ongelukken voorkom je er nooit helemaal mee, maar je werk rustig en goed geconcentreerd kunnen doen, levert minder incidenten op, dan het zoveelste protocol of vernieuwde gedragscode die na zo’n meldweek uit de bus zal rollen.

AWBZ zit in de lift

AWBZ zit in de lift Het gaat goed met de AWBZ. De uitgaven zijn de laatste tien jaar gestaag gestegen. Mooier kan het niet. Je hebt een voorziening en er wordt nog gebruik van gemaakt ook.

Ondertussen weten we dat dit niet de bedoeling is. De in 1968 ingevoerde AWBZ is een hoofdpijndossier. Dat wil zeggen: een alledaags hoofdpijntje lost u maar met wat aspirines op. Zit niet in het basispakket van de reguliere zorgverzekering en valt zeker niet onder bijzondere ziektekosten. Als we zo omgaan met elke andere kwaal, dan horen we nooit meer wat van dure zorgkosten en gaat ook de AWBZ niet failliet.

Het CBS meldde vandaag dat
de AWBZ-uitgaven in tien jaar tijd met bijna drie kwart zijn toegenomen en nu op ongeveer 1400 euro per hoofd van de bevolking neerkomen. De toename danken we aan de vergrijzing, een ruimer indicatiebeleid en de persoonsgebonden budgetten.
Opvallend genoeg zegt het CBS dat ondanks ingrijpende maatregelen om de kosten te bestrijden, de uitgaven toch blijven stijgen.

Na de invoering. in 1968, is
de AWBZ continu veranderd. Want de AWBZ bleek telkens te duur. Dat gold ook voor andere regelingen. De ZVW (zorgverzekeringswet) en aparte regelingen voor bijzondere groepen (o.a. GGZ, gehandicapten) bleken ook steeds duurder te worden. Al die jaren is er met de potjes geschoven en de AWBZ bleek het schaakbord waar de stellingen alsmaar verschoven zonder tot winst te komen. Tot op vandaag de dag wordt de AWBZ gereviseerd.

Kruiswerk erin, kruiswerk eruit, psychiatrie erin en er weer uit, thuiszorg erin, ook er weer uit. Indicatiestellingen aanscherpen en overbodige ballast als rollators, sta-op stoelen en ondersteunende begeleiding ook er uit. Zie ook
dit artikel uit 2008 op dit weblog waarin een overzichtje van de AWBZ-geschiedenis.
In dat artikel wordt gelinkt naar een pagina van de CVZ (College voor Zorgverzekeringen), die het overzicht destijds op de website had staan. De link is dood. Nergens op internet een levende en toegankelijk link te vinden naar de geschiedenis van de AWBZ. Jammer, maar begrijpelijk. Want het is natuurlijk ronduit beschamend dat het zo’n treurige geschiedenis is.

Er lag een fikse denkfout ten grondslag aan de AWBZ. Want wat zijn bijzondere ziektekosten? Die zijn er niet. Een eenmalige kwaal of een chronisch mankement, het zijn allebei ziekten. Als er tenminste artsen, verpleegkundigen, operaties en medicijnen aan te pas moeten komen. Zijn er tekortkomingen waar het hele medische circus niet bij nodig is, dan hoort dat niet onder zorgkosten te vallen. Daar moeten dan andere voorzieningen voor geregeld worden.

Dan nog zullen de kosten stijgen. Dat is het herhalende verhaal van de zorg. De AWBZ kan goedkoper, maar andere regelingen worden dan weer duurder (bijvoorbeeld de Wmo). Zoals ik al eerder heb betoogd: het gaat om een principiële keuze. Willen we nou wel of niet een kwalitatief goede zorg voor iedereen of niet?
Als we dat wel willen dan kost dat dus wat en zal het geld ergens anders vandaan moeten komen. Er circuleert aardig wat geld in de maatschappij dat aan overbodige luxe wordt gespendeerd. De overheid (wij dus) zou in die pot kunnen graaien om de zorg te financieren.

Zelfzorghulpmiddelen

Zelfzorghulpmiddelen In een poging de zorgkosten te drukken, wordt meer zorg aan de mensen zelf overgelaten. Terecht natuurlijk. Een beetje volwassen patiënt kan beter voor zichzelf zorgen dan een net op het mbo afgestudeerde puber, die dan weer wel protocollair verantwoord de pleisters weet te vinden.
Met zelfzorg stimuleer je de zelfredzaamheid en daarmee blijft nog aardig wat eigenwaarde van de lijdende mens overeind.

Dan zijn er ook nog mensen die zoveel eigenwaarde kennen, dat ze het niet nodig vinden de dokter te visiteren als er een kuchje opsteekt. Die mensen gaan zelf dokteren.
De zelfzorg gaat het helemaal worden. De maatschappelijk verantwoord ondernemende patiënt zal er alles aan doen de samenleving zo min mogelijk op kosten te jagen en gaat zelf aan het klussen. Of huurt een Roemeense verpleegster in, maar die moet wel goed geïnstrueerd worden.

De ondersteuning van de zelfzorgende patiënt wordt op het internet verzorgd. Al jaren kennen we de digitale medische encyclopedietjes, waar een leek kan opzoeken wat hij of zij allemaal onder de leden heeft als er een onverwachte pukkel de kop op steekt. Da’s mooi, want wie leest dat de pukkel gewoon acne is, rent naar de drogist voor een zalfje. Wie er uit opmaakt kanker te hebben gaat niet naar de dokter want dat heeft dan geen zin meer. In allebei de gevallen kostenbesparend.

De mensen die zo verstandig zijn wel de dokter te raadplegen, drukken zwaar op ’s lands begroting. Zeker als de arts besluit de pukkel met medicatie te bestrijden. Zijn de pilletjes afgehaald bij de apotheek, leest de zelfbewuste patiënt natuurlijk eerst de bijsluiter. Waarna alweer de dokter geraadpleegd moet worden, want er staan bijverschijnselen op die verdacht veel lijken op de onrust die de patiënt voelt.
Het ergste van alles is dat er mogelijke complicaties staan vermeld, in een taaltje waar de patiënt niets van snapt. Bijna een kwart van de Nederlanders vind de bijsluiter ingewikkeld leesvoer, heeft TNS Nipo uitgevogeld.

Daar is nu snelle en goedkope hulp voor bedacht. Het
bijsluiterwoordenboek. Er staan nu 604 woorden in waar mensen moeite mee blijken te hebben. Worden als coeliakie, loperamide en nervus opticus. Maar ook complexe termen als plas, wond en zweet.
Een korte test toont aan dat lang niet alle bijlsluiterlatijn in het on-line woordenboekje staan. Ik tikte ‘sedativa’ in en kreeg de mededeling dat het woord er niet in stond en of ik soms ‘hematoom’ bedoelde. Het hematoom aangeklikt en dat blijkt een blauwe plek te zijn.
Mooi. Via sedativa op hematoom gekomen, maar mijn medische
bewustzijn is er niet veel groter door geworden.

Dat is geen ramp want de bedoeling is wel dat het woordenboek compleet gemakt wordt door de zelfinbreng van de gebruikers. Ontbreekt er een woord dan stuur jet op naar de redactie, die je vervolgens bedankt en laat weten het woord
te beoordelen en mogelijk in het woordenboek op te nemen.
Prachtig. Maar wat als je de bijsluiter kwijt bent? Geen nood. Gezondheidsnet.nl heeft een database waar je jouw medicatie kunt opzoeken en gebruiksaanwijzing of bijverschijnselen kun opzoeken. Daarna moet je wel terug naar het bijsluiterwoordenboek, wil je er iets van begrijpen.

Leuker is zelfzorg.nl, die hulp belooft bij het maken van een verantwoorde keuze uit de vele zelfzorgproducten. Je kunt er bijvoorbeeld een iPhone applicatie downloaden, waarmee je in de winkel de streepjescode op een medicijnverpakking kunt scannen. Zo kun je de bijsluiter al lezen voor de aankoop, tettert de website.
De website biedt ook de charmante assistente Anouk. Ze praat je aan wanneer je wel of niet naar de dokter moet. Na wat doorklikken kom je ook bij zelfzorgmedicatie. Waar wel weer wat taal in staat die om het bijsluiterwoordenboekje vraagt.

De website zelfzorg.nl en het woordenboekje blijken produkten te zijn van Neprofram, de brancheorganisatie voor zelfzorggeneesmiddelen. Neprofarm’s iPhone applicatie werd in mei van harte gepromoot door minister Ab Klink. De man die ruzie heeft met de medische specialisten. Klink wil hun salaris beperken.

De minister heeft nog even wat demissionaire tijd om de medici werkloos te maken. Want reken maar dat hij even enthousiast een digitaal initiatief zal steunen, waarop je instructies krijgt hoe je zelf je blindedarm kan verwijderen als je wat buikpijn hebt.

Er komt een inspecteur bij de dokter

Er komt een inspecteur bij de dokter De kwaliteit van de zorg wordt genationaliseerd. Het demissionaire kabinet, kampioen marktwerking in de zorg, komt met de laatste gouden greep van Klink?

De ministerraad draait nog op volle toeren. Er moet voor 9 juni nog heel wat van de agenda worden afgestreept. Uiteraard met de bedoeling het volgende kabinet een leuk erfenisje na te laten. De kosten voor de zorg bijvoorbeeld. Ook dit kabinet beloofde er alles aan te doen de kosten terug te dringen. Het is niet gelukt.

Maar nu de gouden ingreep van Klink. De oprichting van een Nationaal Kwaliteitsinstituut Gezondheidszorg. Doel: de kwaliteit van de zorg te vergroten en, let op, juist daarmee onnodige kosten te vermijden en terug te dringen. Aldus
het persbericht uit de ministerraad.

Welke kosten? Nou, de kosten van al die overbodige behandelingen bijvoorbeeld. De artsenij doet maar wat. En ondanks waarschuwingen van Klink, blijven de medici maar aanrommelen. Maar liefst zeven organisaties hebben de artsen op hun vingers gekeken èn getikt, maar het heeft niet mogen baten.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg, Zichtbare Zorg, het College voor Zorgverzekeringen, de Nederlandse Zorgautoriteit, ZonMW, de Regieraad en DBC-onderhoud hebben gefaald en worden vervangen door dat Nationaal Kwaliteitsinstituut.

Lees wat dat instituut gaat doen en dan kom je tot de conclusie dat een deel van de werkzaamheden van die zeven organisaties door dat ene instituut wordt overgenomen. Het bevorderen van richtlijnen, openbaarmaken van uitkomsten in de zorg (o.a. sterftecijfers van ziekenhuizen) en het beoordelen of behandelingen wel kwalitatief, doelmatig en veilig genoeg zijn.

Sterftecijfers van ziekenhuizen? Gaan er ziekenhuizen dood? Dat zou wel de kosten aanzienlijk drukken. Bevorderen van richtlijnen? Tuurlijk, hoe vaak mikt de anesthesist er niet ver naast met de spuit en wordt de patiënt door een verdoofde chirurg geopereerd?
Nee, even serieus. De term kwaliteitsinstituut is mooi, maar verhult de feitelijke missie: snijden, snijden en nog eens snijden.

Met een beetje mazzel wordt de gezondheidszorg iets goedkoper als niet zeven, maar één instituut de inspecties uitvoert een beleid ontwikkelt. Maar een kwalitatief goede operatie blijft een dure zaak. Je hoeft het CPB niet uit te laten rekenen dat meer kwaliteit ook meer geld kost.
Het gaat dus niet om die kwaliteit, maar om de laatste stuiptrekking van Klink. Een armzalige poging de kosten beheersbaar te krijgen.

Al eerder heb ik hier betoogd dat er eens een definitieve keuze moet worden gemaakt, wat voor zorg we willen. Willen we de beste zorg voor iedereen, dan is dat peperduur. Willen we van dat prijskaartje af, dan zal niet alle zorg meer voor iedereen betaalbaar zijn. Of je kiest ervoor de zorg wel voor iedereen beschikbaar te houden tegen een veel lagere prijs. Maar dan gaat ook de kwaliteit achteruit.

Het Nationaal Kwaliteitsinstituut Gezondheidszorg gaat die keuze niet maken.
Er komt een inspecteur bij de dokter. De dokter vraagt wat de klachten zijn. De inspecteur zegt maar één klacht te hebben. Wat is dat dan, vraagt de dokter. U, zegt de inspecteur. Ik ben uw klacht?, zegt de dokter verbaasd. Ja, uw verdient teveel, u onderzoekt teveel, u schrijft teveel recepten uit, u gebruikt teveel instrumenten en apparatuur en u snijdt teveel, weet de inspecteur te vertellen.

En nu?, vraagt de dokter. Dat lossen we meteen op, zegt de inspecteur. Geeft u mij uw scalpel eens even.

Gezondheid 2.0

Gezondheid 2.0 Situatie 1: Voel me niet zo lekker. Beetje vage klachten, maar die toch eens in de zoekmachine getikt. De eerste hit was meteen raak. Het kon van alles betekenen, maar de conclusie was wel: u gaat dood.Nou, dat was duidelijk. Dan heeft het ook geen zin naar de huisarts te gaan. Zonde van de tijd en de kosten.

Situatie 2: Op aanraden van moeders de vrouw wel naar de dokter gaan. Resultaat een operatie en een levenslang medicijnregime. Gecontroleerd door een heel moderne specialist. Die stelde een webpagina beschikbaar waar ik mijn zorgstaat op kon knallen.
Dinsdag was ik twee pilletjes vergeten in te nemen. Keurig gemeld, want wat moest ik nou? Ook dat werd meteen duidelijk. Pilletjes vergeten? Waardeloze patiënt. Medicinaal wangedrag. De specialist zou het doorgeven aan de zorgverzekeraar en binnen twee dagen lag er een aanmaning in de bus. Ik moest de pillen voortaan zelf betalen.

Twee fictieve situaties. In beide gevallen beantwoord ik absoluut niet aan het profiel van de ‘betere patiënt’ die tevens een ‘betere professional’ is.
De RVZ (Raad voor de Volksgezondheid en Zorg) adviseert een beetje werk te maken van Gezondheid twee punt nul. Want “internet verandert relatie tussen patiënten, artsen en verzekeraars ingrijpend”.

De overheid moet er voor zorgen dat het hele zorgcircuit de digitale vernieuwingen eens volledig tot zich neemt, misbruik van gegevens voorkomen en de zorgaanbieders stimuleren de sociale media te benutten.
Op de website van de RVZ wordt Gezondheid 2.0 geïllustreerd met een filmpje van een nierpatiënt, die via internet contact houdt met zijn specialist. Hij meet zelf zijn bloeddruk, houdt zijn dagelijks eten in de gaten en meldt de resultaten op een webpagina, die door de specialist wordt bekeken.
Ook kan de patiënt eventuele vragen of opmerkingen er op kwijt. De specialist kijkt er af en toe eens naar en reageert, indien nodig.

Dat digitalisering van delen van de zorg tot de ideale “kwaliteitsverbetering van het zorgsysteem als geheel” zal leiden is mooi. Dat Gezondheid 2.0 ook leidt tot “een beter geïnformeerde patiënt als gelijkwaardige partner bij de besluitvorming over behandeling maar ook bij zelfmanagement van chronische aandoeningen”, is fantastisch.
Dat het ook nog eens “kan bijdragen aan het verlagen van de zorgkosten en van de dreigende arbeidstekorten in de zorg”, is een misvatting.

Zoals meer sporten (heel gezond) tot meer blessures leidt en er dus een voorlichtingscampagne is opgezet om burgers voor te lichten hoe ze die blessures kunnen voorkomen, zo zal ook de digitale patiënt risico’s lopen op allerlei vormen van digitale stress.
En wie gaat er voor zorgen dat de medische netwerken goed functioneren? Of moet de dokter en de patiënt ook een volleerd ict’er zijn? De gevraagde beveiliging zal ook een lieve duit kosten.Wie betaalt alle digitale thermometers, bloeddrukmeters en hartmonitors, die op de pc aangesloten kunnen worden?

Er wordt hoog opgegeven van allerlei nieuwe technologie voor de zorg. Van robotica bij revalidatie, tot verpleging op afstand. Nu stelt de RVZ dat het reeds bestaande internet en sociale media ook een aardige verbetering van de zorg is.
Dat is ook allemaal zo. Ik zie de praktische voordelen wel. Maar die krijg je niet voor een paar stuivers. Wil het allemaal goed werken en de gewenste kwaliteit bieden, moet er nog veel worden geïnvesteerd in de ontwikkeling van die technologie. En laat dat nou behoorlijk duur zijn.

Mobieltje als zorgassistent

Mobieltje als zorgassistent Dat mobieltjes en internet uitstekende middelen zijn om de burger in de gaten te houden, is nu wel bekend. Veel mensen maken zich er niet druk om, want het gaat toch om wangedrag te spotten? Wangedrag waar doorsnee burgers zich natuurlijk nooit schuldig aan maken? Staan die burgers er wel bij stil dat de grootste zonde ook gemonitored kan worden met die technologie?

Iedereen maakt zich wel eens schuldig aan die grootste zonde: ziek zijn. En eenmaal ziek, dan gedragen ook doorsnee burgers zich ronduit misselijk.
Krijgen ze keurig pilletjes voorgeschreven, die ze dan weer niet of te laat slikken. Zulk beroerd gedrag kan door de huisarts gevolgd worden via, bijvoorbeeld, je iPhone. Stel je moet 3x daags bij het eten een pil slikken. Je neemt er alleen eentje om een uur of tien ’s morgens en eentje tien uur ‘s avonds. De huisarts kijkt op zijn pc en kan dan twee dingen constateren: je houd er rare eettijden op na en je houdt je niet aan het recept.

Natuurlijk komt dat in je EPD en een dag later krijg je van minister Klink de boodschap dat je de kosten voor de pilletjes zelf moet betalen, wegens overtreding van de zorgregels.
Totale fictie? Lees dan eens dit artikel op VPRO’s Noorderlicht. Dat gaat over pillen met een ingebouwde microchip, die communiceert met een andere chip, die het mogelijke maakt de gegevens via je iPhone naar de computer van je huisarts te sturen. Een technologisch hoogstandje dat al bestaat en voor velerlei toepassingen in de zorg bruikbaar is. Ook voor de controle van een patiënt.

Patiënt ben je als je door ziekte bent getroffen. Om de zorg te verbeteren, makkelijker te maken of goedkoper, is al heel wat technologie in ontwikkeling. Zolang er geen pillen met chips zijn, kun je met
het beeldhorloge herinnerd worden aan het tijdstip van inname. Of aan een afspraak bij de fysiotherapeut. Deze gadget is al getest om te kijken of “mensen met een verstandelijke beperking, autisme, PDD-NOS, ADHD, het syndroom van Asperger of beginnende dementie” er wat aan hebben.

Bij de fysiotherapeut aangekomen, kan het voorkomen dat je
door een robot wordt geholpen. Minister Klink houdt wel van robots. Hij ziet ook wel wat in zorg op afstand. In plaats van verpleging aan huis of bed, wordt je vanuit een centrale in de gaten gehouden (lees mijn gastlogje op GeenCommentaar).Er is in Nederland al een echte hoogleraar voor technologie in de zorg. Dus reken maar dat er nog veel meer wordt uitgevonden.
Of gebruik gemaakt gaat worden van technologie die al volop aanwezig is in ons dagelijks leven. De mobieltjes, iPhones en internet.

Ook geschikt om je gezondheid te rapporteren als je nog niets mankeert. In het artikel op Noorderlicht wordt gesteld dat met behulp van minuscule sensoren in en op het lichaam van alles en nog wat is te meten. Van je hartslag tot je bloedsuikerspiegel. Niet alleen kan die informatie via je iPhone worden doorgeseind, er zullen ook smart phones komen waarmee je zelf een echo kan maken.
Zo wordt je zelf de zorgassistent van huisarts of specialist. Testjes doe je zelf en stuur je op. En wie weet kun je met je mobieltje zelfs een röntgenfoto maken. Komt er een tijd dat je jouw mobieltje vergoed krijgt, omdat de zorgkosten ermee omlaag gebracht kunnen worden?

Waarmee we bij de gezonde burger komen, die vooral gezond moet blijven. Een paar keer per jaar zelf testjes en scans maken en via internet opsturen naar huisarts of ziekenhuis. Waarmee gelijk bekeken kan worden of je rookt, drinkt of te vet eet.
Natuurlijk krijg je de analyse per e-mail toegestuurd. En hoewel je niets mankeert, maar wel ongezond leeft, krijg je gratis de mededeling dat je zorgpremie daarom verhoogd zal worden.