Tag archieven: muziek

Dat doet de deur dicht

Sargasso sluit de dag af met ‘Closing Time’. Elke avond muziek, soms wat poëzie, een enkele keer cabaret of andere ‘comedy’.
Aanrader om je muzieksmaak te verbreden. Daarom hier vijf tips uit de 18 afleveringen die ik dit jaar onder het pseudoniem P.J. Cokema voor Sargasso maakte.

The water is wide. Een traditionele folksong, maar in een prachtige uitvoering door Picatrix.

Make it rain van Tom Waits, door de maestro himself, live bij Letterman.

Coisa 5 – Nanã. Coisa = ding (iets, zaak, voorwerp); Nanã = het vrouwelijke opperwezen. Met meesterlijke intro op klarinet.

De titelmuziek van de film ‘Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto’ (De dader staat boven verdenking). Compositie van de vorig jaar overleden Ennio Morricone, uitgevoerd door de band Calibro 35.

Dies irae, voor piano, slagwerk en acht contrabassen. Compositie van Galina Oestvolskaja.

Veel plezier er mee.

Geef een reactie

Leun op mij.

Leunen Het was gisteren een beetje rare dag in Den Haag. Het CDA had een zaaltje afgehuurd om een nieuwe ‘godfather’ te kiezen. De ruim 600 CDA-leden werden bij aankomst opgewacht door leden van de AOb (Algemene Onderwijsbond), die snoephartjes uitdeelden. Een actie tegen de bezuinigingen nog het passend onderwijs. De CDA-leden zijn blijkbaar om te kopen met snoep, want het congres stemde tegen die bezuinigingen.

Een stuk of vijftig jongeren hielden in het centrum van Den Haag een kussengevecht. Ik dacht eerst:goh, wat leuk. Jongeren die laten zien dat je een conflict ook met andere wapens uit kan vechten. Maar het ging nergens over, behalve over wat lol. Het was namelijk Wereld Kussengevechtdag.

Op het Plein verzamelden zich zo’n dertig mensen, die zich de Dwaze Kinderen noemen. Zij voeren actie tegen de slechte ouderenzorg. En met slechte zorg bedoelen ze niet alleen dat hun ouders of grootouders te weinig persoonlijke aandacht krijgen in het verzorgingstehuis, maar ook dat er maar wat aangerommeld wordt met de hygiëne, het eten, de medicatie en de veiligheid. Er wordt zelfs gesproken van mishandeling.

En ineens gebeurt er iets raars in mijn hoofd. Of het wat te maken heeft met die drukte in Den Haag, geen idee. Er dringt zich een liedje op en nu zeurt het al uren “kom maar hier en leun op mij” door mijn kop. Ken je dat liedje?
Het is een draak van een song. Bekend geworden van Ruth Jacott. Jaren geleden heb ik het zelf een keer gespeeld. Als grap op een feest. De zangers stak flink de draak met de draak en we zetten een fraai stukje ‘camp’ weg. Maar, nu komt het meest rare, ik vind dat nummer ook wel iets hebben. Iedereen om me heen verklaart me voor gek en begrijpt daar niets van. Nu zit ik te piekeren wat ik er dan wel zo aardig aan vind. Kan ik verdedigen waarom dat nummer wel iets heeft?

Het kan niet de tekst zijn. Te oppervlakkig, meer een wandtegelgedichtje. De melodie is ook niet spectaculair of bijzonder mooi. Er zit een verschrikkelijk ‘bruggetje’ in (en als je hart gerboken is…). De uitvoering is te schreeuwerig. Het zou meer ingetogen gebracht moeten worden. Zo’n benadering haalde Ruth Jacott bijna in een radiouitzending, begeleidt door een onbekend bandje (hier te zien en te beluisteren op Youtube). Alleen erger ik me aan dat vibrato van Jacott. En ook hier is het refrein te hard.

Het enige wat ik er aardig aan vindt is dat een wat luie, maar lekker lopende ‘drive’ heeft. Een goede baslijn en lekker lopend slagwerk. De gospelachtige samenzang in het refrein kan ik ook wel waarderen. Maar alles bij elkaar is het een sentimentele draak, die prima past in het rijtje nummers als ‘You never walk alone’ en ‘We are the champions’. De uitvoering van een coverbandje met de zanger van Bløf, is wel de manier om zo’n nummer te presenteren.

Misschien zijn er lezers die dat herkennen: je wordt overvallen door onverklaarbaar sentiment en ziet of hoort iets moois in een verder vreselijk stukje ‘camp’. Lelijk met een klein goud randje. Gooi het in de reacties en aan het eind van de komende week , presenteer ik hier jullie lijst van ‘Erg Verschrikkelijk Mooi”.

Geef een reactie

Zingend DNA

Zingend DNA Als je je stem verheft, dan breng je jouw DNA tot klinken. De karakteristieken van je stemgeluid liggen grotendeels vast in je erfelijk materiaal. Je longen, strottenhoofd en mondholte vervolmaken je klankkleur. Sommige stemafwijkingen hebben ook hun oorsprong in je DNA.

Maar hoe klinkt dat DNA zelf? Het New London Chamber Choir liet een paar dagen geleden hun eigen DNA horen. Componist Michael Zev Gordon had de DNA-sequenties van ieder individueel koorlid als basismateriaal genomen.
De BBC heeft een opname van een repetitie on-line gezet, hier te beluisteren. De componist legt in The Guardian uit hoe hij tot het eindresultaat is gekomen.

Het resultaat is een esoterisch koorwerk. Sterk schatplichtig aan het 40-stemmig motet Spem in Alium van Thomas Tallis (hier uitgevoerd door de 6 King’s Singers). Logisch. De componist vertelt zelf dat hij een manier moest vinden om van de vier basisgenomen een klinkend geheel te maken. Dan ga je genetisch manipuleren.

Uiteindelijk is het DNA van de componist doorslaggevend voor het eindresultaat. Nu op zoek naar een wetenschapper die een dna-string zelf aan het zingen krijgt.

Geef een reactie

Muziek voor hart en bloedvaten

Muziek voor hart en bloedvaten

Joggen met de muziek van je mp3-speler in je oren mag dan slecht voor het gehoor zijn, het is uitstekend voor hart en bloedvaten. Waarmee is verklaard waarom hardlopen goed is. De beweging zelf helpt wel, maar met het juiste muziekje op is het gegarandeerd gezond.

De professor die de gezondheid van de lach heeft ontdekt, heeft nu ook uitgedokterd dat leuke muziek je hart ten goede komt. Bij proefpersonen die naar muziek luisterden waar ze vrolijk van werden, gingen de bloedvaten zo'n 26 procent wijder openstaan. Goed voor de doorbloeding, goed voor je hart.

Geen tearjerkers en heartbreakers opzetten, natuurlijk. Misschien zijn liedjes met een lach wel dubbel zo goed. De lach-aria uit de opera Zaïde (Mozart) of de aria uit de Faust van Gounod, waar Bianca Castafiore, de diva uit de Kuifje-strips, zo gelukkig van werd (Ah, je ris de me voir).

De prof, Michael Miller, ontdekte dat de meeste proefpersonen gelukkig werden van countrymuziek. Dat kan bij een Amerikaans onderzoek. Zouden Nederlanders dan een goed hart krijgen van Ilse de Lange of de boerenrock van Normaal?

Nu valt de doorsnee Amerikaanse countrymuziek het meest te vergelijken met wat hier het levenslied wordt genoemd, in Portugal de fado, sommige Franse chansons of Zwitserse alpenliedjes. Niet dat je daar meteen het Zwitserlevengevoel van krijgt, daarvoor passeert er toch teveel leed in al die muziek. Maar blijkbaar vinden ze in de USA een tearjerker van Dolly Parton toch hartverwarmend goed. Of het moet zijn dat je van sommige countrysongs zo vreselijk in de lach schiet, vanwege het hoge campgehalte, dat daarmee het lach-onderzoek van Miller wordt bewezen.

Van welk liedje wordt u zo vrolijk, dat u een aanmerkelijke verbetering van uw bloeddoorstroming waarnam? Noemt u er maximaal drie en volgende week presenteer ik hier de top-chart van gezonde muziek.

Geef een reactie