Kent u dat? U zit in een restaurant rustig een kopje koffie te drinken, er komt iemand door de draaideur binnen en ineens siddert er een golf van energie door de ruimte.
Sinds vorige week is dat dagelijkse kost in de stationsrestauratie op station Driebergen/Zeist. De gerestaureerde restauratie is omgetoverd tot een energieneutrale uitspanning. Elke beweging van de draaideur levert stroom op.
Architecten zijn meesters in maakbaarheid. Geef een architect de opdracht een energiebesparend gebouwtje te maken en je kunt er op rekenen dat ze in alle gaten en hoeken oplossingen zoeken.
Architect Thomas Rau heeft dat gepresteerd in Driebergen/Zeist. Het bekende architectenjargon rept over het in elkaar overlopen van verschillende functies, nieuwe zichtlijnen naar buiten en een gezonde belevenis voor de bezoekers. Maar wie daar even doorheen leest, ziet dat de architect optimaal energie heeft gestoken om het opgeknapte stationscafé meer dan energieneutraal te maken.
Natuurlijk is het gebouw goed geïsoleerd, is er een zonnecollector voor het warme water en kost de verlichting nauwelijks stroom. Maar er wordt ook beweging omgezet in energie. Als kind vind ik het al leuk om drie keer door een draaideur te gaan, maar nu, als volwassen treinreiziger, loont het ook nog eens de moeite om wel zeven rondjes te maken alvorens een koffie met koek te halen.
Human powered energy heet dat. De mens als stroomopwekker. Eerder kon u op dit blog al lezen over het benutten van de menselijke beweging en lichaamswarmte. Je moet wel erg creatief zijn om de mogelijkheden te vinden. Dat met die draaideur is een mooie toevoeging. Tenslotte zijn we, puur door te bestaan, een soort draaideur-milieucrimineeltjes. Nu kunnen we dus draaideur-energieleveranciers worden.
Zo zou elke woning niet alleen spaarlampen moeten hebben, maar ook zo'n draaideur. Wat zeg ik? Elke beweging van deur- en raamscharnieren kan in energie worden omgezet.
De roltrappen in warenhuizen kunnen hun eigen stroomverbruik terugleveren. De liften in kantoorgebouwen, de toetsaanslagen op de vele pc-keyboards, een druk op elke knop, het kost allemaal energie, maar het zou ook wat kunnen terugleveren.
Toegegeven: het gaat dan om minimale hoeveelheden. Maar zit er niet enige waarheid in het gezegde dat vele kleintjes een grote maken? Wellicht zou een windmolenpark in zee minder groot hoeven zijn en scheelt het een kerncentrale. Ik heb zo mijn twijfels bij wettelijke gestuurde gedragsverandering, maar misschien is de bereidheid meer geld te steken in innovatie van de “draaideur-energie” een stuk groter worden, als het verplicht wordt gesteld dat iedereen zijn eigen energie moet opwekken.