Categoriearchief: Maakbaarheid

Helpers weg, volgende ronde!

helperWie had gedacht dat in zo’n snel tempo vroeger alles beter zou worden? Normaal gesproken gaat daar minstens een generatie overheen, maar Rutte I krijgt het in een paar maanden voor elkaar. Nu al kijken we met weemoed naar wat we vandaag nog hebben, in de wetenschap dat we het morgen kwijt zullen zijn.

Zijn we zo verwend dat we niet eens meer weten hoeveel beter het lang geleden was? De gouden tijden waarin we oma tot haar dood toe thuis verzorgden. De tijden waarin ongelukkige Japie, getroffen door polio, opgevangen werd door de enige hulpverlener in de wijde omgeving, oom agent, als hij weer eens met die malle beentjes van hem ergens in was blijven hangen.
De tijd waarin de dokter bij een hoestaanval van opa, een veel beproefd recept voorschreef: we kijken het nog even aan. Een maand later, op de begrafenis, was de dokter een hele steun, toen hij troostend sprak: dat is weer een hele zorg minder.

We waren niet rijk.. We hadden niet eens televisie. Maar de zorg was goed geregeld. De bijstand bestond uit burenhulp. Psychiatrische hulp kreeg je van een wijze oom: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. In tijden van nood had je persoonsgebonden budgetten in de vorm van voedselbonnen.
Veel meer kon de overheid ook niet voor ons doen. De overheid had het al druk genoeg met de werkverschaffing. Hele bossen legden we aan, complete kanalen groeven we uit. Dat was een goed idee van de overheid, anders zou de verstrekking van voedselbonnen veel te duur zijn geworden. Het versterkte ook de saamhorigheid in de samenleving. Je zag werkloze ingenieurs naast even werkloze fabrieksarbeiders de spades hanteren en elkaar voorzien van begeleidende ondersteuning. De ingenieur wist hoe je onder welke hoek je de spade het beste in de grond kon steken, de arbeider wist hoe je de greep moest vasthouden om blaren te voorkomen.

Het moeten die gouden tijden zijn, die Rutte I voor ogen heeft om dit prachtige land weer terug te geven aan de hardwerkende burgers. Maar dan ook alleen aan dat ijverige deel van het volk. Op één uitzondering na: de hardwerkende hulpverleners. Ze doen natuurlijk puik werk, waarvoor dank, maar het heeft helaas de verkeerde effecten. Dat werkt zo (beknopte weergave van een liberale economie): op de markt van vraag en aanbod, is het pompen of verzuipen. Daartussen zit de aanzuigende werking. Geen probleem als dat leidt tot een groeiende verkoop van iPhones (hoeveel heeft u er al?), wel een probleem als de AWBZ en de pgb’s even succesvol zijn.

Als dat marktmechanisme onbedoelde effecten sorteert, dan schakelen we over van liberalisme naar communisme. Ofwel: hard staatsingrijpen. Vroeger, nog niet zo heel lang geleden, heette dat de vermaledijde bemoeienis van de linkse kerk. U ziet: vroeger was niet alles beter. Nu wordt staatsingrijpen  verkocht als ‘het land er weer bovenop helpen’.
De maatregelen zijn zo simpel, dat we ons wel voor de kop kunnen slaan, dat we er zelf niet op gekomen zijn. Minder mensen in de bijstand? Gewoon minder bijstand verstrekken. Minder dure hulpverlening? Gewoon minder geld in de AWBZ-ruif stoppen. Want dat prikkelt. Het prikkelt mensen die niet kunnen werken en daarom niet weten wat werken is. Het prikkelt ze uit de negatieve spiraal te treden. Mensen die al lang de handdoek in de ring hebben gegooid, omdat ze niet kunnen werken en waar geen werk voor is, denken ineens: ‘Hé, laat ik eens gaan werken’.

En Rutte I zei dat het goed was: helpers weg, volgende ronde!

Geef een reactie

De ondraaglijke zwaarte van zwangerschap

zwangerHet kan behoorlijk zwaar zijn zwanger te zijn. Mannen hebben daar wel het meeste last van. Pardon? Het meeste last? Jawel, omdat ze niet weten wat het is om zwanger te zijn. En dat zit veel mensen flink dwars.

Zo werd er in de hoogtijdagen van het feminisme gepleit voor meer medelevendheid van aanstaande vaders. Het resulteerde in cursussen waar mannen meededen aan de zwangerschapsgymnastiek en leerden meepuffen. Sommige mannen sloten zich aan bij praatgroepen waar ze elkanders ervaringen aangaande de zwangerschap van hun vrouwen uitwisselden.
Maar dat was voor de man niet genoeg. De meelevendheid kende geen grenzen. Van verbale interesse (en voel je ‘m al schoppen?), gingen mannen over tot handtastelijkheden (ach, laat me nog een keer voelen of-ie schopt) en dat kan zeker in de allerlaatste weken net iets teveel zijn voor de zwangere vrouw.

En dan zijn er ook nog de mannen die stinkend jaloers zijn op de ongelijke verdeling der natuur. Ze zouden wat graag zelf eens zwanger willen zijn. De enige man waarvan bekend is dat-ie zelfs twee kinderen heeft gebaard, blijkt een ex-vrouw te zijn. Alle andere zwangere mannen waren vergissingen van urinetesten of andere medische missers.
Japanse wetenschappers waren echter zo zwanger van de gedachte, dat ze met een kunstmatige oplossing zijn gekomen: de zwangerschapsbuidel. Zo kun je het pak wel noemen dat ze ontworpen hebben. Een omhulsel dat het verloop van een zwangerschap simuleert. Van de groei van het embryo, tot aan het trappelen van de foetus toe. Zo zouden mannen meer begrip kunnen krijgen voor de lichamelijke ongemakken, waar hun vrouw zo onder zucht.

Wat je niet hebt, kun je (na)maken. Een deel der Japanse wetenschap lijkt wel geobsedeerd door de mogelijkheden van robotica. Misschien is het verstandig dat al die energie eens wordt gestoken in pakken die stroom opwekken? Er zijn al schoenen en rugzakken die een beetje energie kunnen leveren. Te weinig om er een huis mee te verlichten, maar als ook de kleding stroom levert en men wet het rendement te vergroten en handig op te slaan, scheelt dat misschien ooit een kerncentrale.
Maar goed, gezien de vervelende ervaringen kan ik me voorstellen dat de Japanners het leuker vinden een zwangerschapspak te ontwikkelen.

Geef een reactie

Kabinet werkt aan emotionele onveiligheid

OpsteltenVolgens de AD Misdaadmeter is het aantal straatroven en autokraken in tien jaar tijd met 60 procent gedaald. Woninginbraken en zakkenrollen namen met 40 procent af. Lijdt de misdaad ook onder de crisis?

Het AD besprak de resultaten met minister van ‘Law and order’, Ivo Opstelten. Allemaal leuk en aardig, zei Ivo, maar het is nog niet zover dat de minister-president het volk kan toespreken met: ’Ik verzoek den luisteraars dan ook om wanneer ze straks hunne legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als ze dat ook andere nachten doen. Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’.
Opstelten zegt: ‘Er is geen enkele reden voor zelfgenoegzaamheid over de bereikte resultaten’. Het gevoel van onveiligheid daalt namelijk niet, zegt hij.

Juist. De vraag is echter door wat dat gevoel van onveiligheid wordt aangewakkerd. Door een kabinet dat 3000 extra politieagenten beloofd en er evenveel wegbezuinigd? Of door een kabinet dat banen beloofd, maar duizenden op de tocht zet? Of door en kabinet dat burgers verdenkt van moedwillige fraude met bijstandsuitkeringen, ziektewet en pgb’s?

Balkenende vond de burgers maar een klagend volkje zonder normen en waarden. Rutte straft dat volk nu af. Iedereen zal er wel iets van voelen.
Rutte werkt samen met dat deel van het CDA dat de opvoeding in normen en waarden nog lang niet voltooid vindt en een partner die het volk continu angst aanjaagt voor ‘vreemde smetten’.
Opstelen stelt nu dat het in de praktijk veiliger mag zijn geworden, maar dat doet er niet toe. Zolang mensen ongerust blijven, is er nog werk voor hem. Dat werk bestaat voornamelijk uit het in stand houden van een onveilig gevoel.

Ik verzoek de lezers dan ook om wanneer ze straks hun bed opzoeken, goed uit te slapen, opdat ze uitgerust en fit weer opstaan. Er is alle reden om werkelijk waakzaam te zijn, want het beleid van dit kabinet kan een aanslag op uw portemonnee en uw werk zijn.

Geef een reactie

Rutte helpt eigen wet om zeep.

RutteHet is 2003. Mark Rutte is staatssecretaris van Sociale Zaken onder Balkenende II. Heel even maar, want een jaar later moest hij partijgenote en collega op Onderwijs vervangen, omdat haar baas, de CDA minister van Onderwijs, haar staatssecretaris niet meer kon luchten of zien.
In dat jaartje op Sociale Zaken kreeg Rutte de ‘Wet werk en bijstand’ erdoor. Die verving de Algemene Bijstandswet, de Wet inschakelingen werkzoekenden en nog wat regelingen. Het doel was het realiseren van werk boven inkomen te stellen. Die wet had onder andere prachtige reïntegratieprojecten tot gevolg.

Het is 2011. Die wet, zijn eigen wet dus, gooit Rutte nu in de prullenbak, want hij heeft een veel beter plan: de Wet werken naar vermogen. Die vervangt de Wet werk en bijstand, de Wet op de sociale werkvoorziening (Wsw) en nog wat regelingen. Het doel is werk boven inkomen (pdf- zie bldz. 20) te stellen. De wet heeft onder andere tot gevolg de afbraak van de sociale werkvoorziening.
Zoek de zeven verschillen.

De Wet werk en bijstand heeft, volgens critici, een godsvermogen gekost. Maar Rutte is niet te beroerd zijn eigen geldvretende wet te vervangen door een wet vol bezuinigingen. Geïnspireerd door zijn peetvader Gerrit Zalm, is een overschot op de rijksbegroting het Grote Doel. Zalm was ook de man die niet wist wat een halfje bruin brood kostte en armoede maar een relatief begrip vond. In een interview met het AD in 2005 zei Zalm: “Alleen met nul mensen in de bijstand zal de armoede weg zijn. Dat zal dus niet gebeuren”.

Nu werd Zalm gezien als de premier achter de premier (Balkenende). Mark Rutte is Zalm in status voorbij gestreefd en  zal zijn peetvader nu een lesje leren. Nul bijstandtrekkers onmogelijk? Ha, let maar eens op vadertje Zalm!
Rutte moest natuurlijk de juiste partners vinden voor zijn ideaal. In 2004 pleitte hij samen met Melanie Schultz-Van Haegen nog voor een socialer gezicht van de VVD en hield zelfs een samengaan met D66 en PvdA voor mogelijk. Waar hij dat geloof heeft verloren is niet helemaal duidelijk, want we weten inmiddels welke samenwerking hij wel heeft gezocht.

In het Kamerdebat vandaag, waar de oppositie Rutte hard op zijn sociale gezicht probeerde te timmeren, verdedigde Rutte de noodzakelijkheid van zijn bezuinigingen: het kost echt teveel, mensen. Maar Rutte is niet alleen beter dan zijn peetvader, hij is ook de meester van de handreiking. Hij beloofde in de aanloop naar Prinsjesdag extra secuur te kijken naar de koopkracht van degenen die getroffen worden door zijn beleid.
Extra secuur? Oh nee, hè? Hij zal toch niet denken dat er nog meer te halen is aan de onderkant van de samenleving?

Geef een reactie

Teveel uitkeringen?

werkloosHet is mooi dat de regering zoveel mogelijk mensen van een uitkering af wil helpen. Je hebt al gauw het stempel van niksnut en de regering wil natuurlijk opkomen voor al die hardwerkende Nederlanders, die om uiteenlopende redenen zonder werk zitten. Er mankeert niets aan het sociale gezicht van Rutte I. Toch even twee gevalletjes, die vragen oproepen.

Gevalletje 1: De regering baseert zich natuurlijk op cijfers. Ministers hebben het veel te druk om elke dag het land door te fietsen en zelf het aantal werkenden en werklozen te turven. Daar hebben ze hun ambtenaren voor (nog wel).
Het CBS verzamelt cijfers en soms gebruikt de regering die ook. Het CBS ziet de werkloosheid dalen. Dat is geen reden voor het kabinet iets minder voortvarend te zijn, want elke werkloze is er natuurlijk één teveel. En ja, de werkloosheid mag dan dalen, er zijn wel weer achtduizend bijstandsuitkeringen bijgekomen (pdf). In totaal zo’n 315.000 bijstandsuitkeringen.
Het CBS houdt ook de totale werkloze beroepsbevolking bij en het aantal WW-uitkeringen. Breng deze gegevens bij elkaar en wat zien we dan?

uitkeringen


Meer uitkeringen dan werklozen? Dat zullen dan wel die Wajongers zijn. Nee, dat waren er 195.520. De WAO’ers misschien? Ook niet, want dat zijn er ruim 488 duizend. Dat verschil bij het CBS kan dus niet komen van de overige uitkeringen.
Zou de regering misschien door deze cijfers overtuigd zijn van het idee dat er zoveel mensen onterecht een uitkering genieten? Of heeft de regering dat idee dankzij een rekenfoutje van het CBS?

Gevalletje 2. Het rumoer rond de nieuwe wet Werken naar Vermogen en de bezuinigingen op de sociale werkvoorziening en de pgb’s (persoonsgebonden budget).
Die nieuwe wet wordt alvast wat gepromoot op de website Werken naar Vermogen.nl. In een fraaie samenvatting (pdf), wordt op bladzijde 24 reclame gemaakt voor hoe je met een pgb leuk werk kan krijgen. Citaat: “PGB geeft Wsw’ers iets heel belangrijks: keuzevrijheid. Het geeft je de mogelijkheid om bij een gewone werkgever te werken in plaats van een sw-bedrijf. Een echte baan dus, waar mensen met een arbeidsbeperking voor vol worden aangezien”.

De gehandicapte in kwestie werkt in een hotel. U snapt wel dat iemand die in een hotel kan werken, niet voldoet aan het criterium: zo zwaar gehandicapt dat men voor een verpleegtehuis in aanmerking komt. Met dat criterium wil Rutte I het aantal pgb’s terugdringen. Want ook dat is een paar uitkeringen teveel. Maar ook het aantal mensen in de sociale werkvoorziening moet omlaag. Degenen die eruit moeten, zullen dat dus niet met behulp van een pgb’tje kunnen doen. Hoe moet dat als Rutte I de gemeenten hun sw-budgetten inhoudt, als ze het Bestuursakkoord weigeren te tekenen?
Is er een deskundige in de zaal die dit raadsel kan oplossen?

Geef een reactie

Arbeiderszelfbestuur.

ArbeiderArbeiders, je hebt er niets meer aan. Het ging fout toen ze zich werknemers mochten noemen. Werk nemen en er nog geld voor krijgen ook? Dat is de werkelijke kern van de crisis. In een vrije markteconomie neem je alleen iets, als je er voor betaalt. Dus wie ooit heeft toegegeven aan de eis dat als er werk in de aanbieding was, de werknemer er ook geld voor kreeg, mag verantwoordelijk geacht worden voor het instorten van het kapitalistisch complex.

Neveneffect van de emancipatie van de werkende klasse, is de grote smoel die hij heeft gekregen. Zo heette dat vroeger tenminste, nu heet dat mondigheid. En wat komt er dan uit die monden? De werknemers vinden zichzelf beter dan hun baas. Het moet niet gekker worden. Werknemers hebben zo weinig met hun leidinggevenden dat ze er een zootje van maken als de baas op vakantie is. Dat bleek uit een onderzoekje van vorig jaar. Er zijn zelfs werknemers die dan taken van de baas overnemen, in de hoop te kunnen laten zien dat ze die beter uitvoeren dan de baas zelf.

Zulke krankzinnige denkbeelden krijgen werknemers al gauw, als ze in een televisieserie als “Terug op de werkvloer” (RVU, najaar 2005),zien hoe de baas loopt te schutteren als hij zelf eens een toilet moet schoonmaken of een personeelskantine moet runnen. De baas krijgt ineens een veel groter respect voor zijn personeel en belooft aanpassingen in het werk. Soortgelijke programma’s bij RTL4 en Veronica, waar de baas stiekem de werkvloer op ging (Undercover Boss), hebben natuurlijk ook bijgedragen aan het waanidee dat werknemers beter zijn dan hun baas.

Nou is een baas een baas. Of manager, zoals de baas tegenwoordig heet. Ik me goed voorstellen dat een manager er niks van bakt, als hij zelf op de vuilniswagen moet rijden of de hele dag nietjes door het kopieerwerk moet jagen. Daar heeft de baas niet voor geleerd. Ieder zijn vak en dat van de baas is leidinggeven. Ik wil wel eens zien wat een werknemer klaar maakt in een televisieserie “Op naar de directiekamer” of “Undercover manager”. Zou een werknemer meer respect voor zijn baas krijgen?

(Ironie modus uit).
Van arbeiderszelfbestuur hoor je vandaag de dag nog weinig. De term doet natuurlijk denken aan alles wat zo slecht is aan die ‘linkse rooien’. Er is even een moderne variant in de mode geweest, met de uitdagende titel ‘zelfsturende teams’. Nooit echt iets geworden, want wat moet je met twintig man aan het roer. Dat werd ook niks omdat de baas zijn handen niet echt van het stuurwiel trok.
Toch zijn er managers die zoeken naar een ‘leiderschap nieuwe stijl’. Daar zijn allerlei redenen voor. De oude leiderschapsstijlen zijn onbevredigend. Voor zowel de werknemers als de managers. De crisis roept gedachten op dat bedrijfsmodellen. inclusief leiderschap, anders moeten.

Misschien is het een goed idee afscheid te nemen van de term ‘leiderschap’, in de zin van dat er formele leiders moeten zijn? Leiderschap als begrip om over te filosoferen is prima. In de praktijk moet iedereen gewoon doen, waar hij of zij goed in is. Vaak is dat ook wat hij leuk vindt om te doen. Het leiderschap moet zich manifesteren op facetten van het werk en niet op niveau van totale organisatie. Als iedereen doet waar hij goed in is en daar ook enigszins ‘leidinggevend’ in kan zijn, hebben we de hedendaagse vorm van arbeiderszelfbestuur.

Geef een reactie

Cultuurverandering: een managershobby.

Van den EndeWie heeft er nog geen workshop of seminar cultuurverandering gehad? Degenen die nu de vinger opsteken horen niet tot het selecte gezelschap ‘hardwerkende Nederlanders’. Wie werkt heeft al meerdere veranderingen aan zich voorbij zien trekken. Sommige veranderingen zijn heel praktisch van aard. Sommigen gaan over nieuwe visies en missies. Maar bij bijna elke verandering is het een gewoonte geworden het even over de cultuur van een bedrijf of organisatie te hebben.

Waarom? Omdat veel ingrijpende veranderingen vaak ook een andere bedrijfscultuur nodig hebben. Helaas wordt er te vaak mee bedoeld dat een bepaald cultuurtje een verandering in de weg kan zitten. Het meest irritante cultuurtje is die van behoud- en gemakzucht. Een wat conservatieve cultuur die tegen elke verandering lijkt te zijn.

Menig manager zal het herkennen. Prachtige plannen liggen optafel, maar het personeel klaagt steen en been en staan uiterst sceptisch tegenover de aangekondigde veranderingen. Geen nood, de manager huurt een fantastische coach in, organiseert een spetterende dag en zet een traject tot cultuurverandering op. Daarna moet iedereen weer gewoon aan het werk.

En ja, dan heb je van die figuren die de coach niet begrepen hebben, die van de spetterende dag alleen de borrel na hebben onthouden en aan wie het traject volledig voorbij lijkt te gaan. Dat vindt de manager, want de veranderingen gaan moeizaam en er blijft gezeur hangen. Het personeel wordt verweten een klaagcultuur te hebben en niet open te staan voor veranderingen. Het personeel wordt opgedragen de nieuwigheden gewoon eens aan te gaan. Zonder reserves en met wat meer enthousiasme.

Ik heb nieuws voor al die teleurgestelde managers. Het personeel is helemaal niet tegen veranderingen. Ik herhaal: helemaal niet tegen veranderingen!
Ja maar, reageren meteen de managers, waarom komen mijn veranderingen dan zo moeizaam van de grond? Waarom verzet men zich zo daartegen? De antwoorden op deze vragen hebben de managers al. Antwoorden als ‘mensen zijn bang voor veranderingen’ en ‘mensen willen liever dat alles hetzelfde blijft’ of ‘mensen willen geen uitdagingen aan gaan’, een andere formulering voor er heerst een behoudende cultuur’.

Ik heb nog een nieuwtje voor de managers: dat zijn de verkeerde antwoorden. U zoekt het in de verkeerde hoek.
Natuurlijk is het leuk uitdagingen te hebben. Dat is ook het mooie van managersbanen. Als er al geen veranderingen nodig zijn omwille van de groeicijfers, dan zijn er wel veranderingen nodig wegens nieuwe regelgeving of andere geldstromen of, de mooiste van allemaal, nieuwe vakmatige inzichten. De manager krijgt dat als eerste op zijn bord. Het is een afwisselende, avontuurlijke baan. En daar zit tevens een enorme valkuil. Het beeld dat u van uw baan heeft, is niet hetzelfde als het beeld dat veel van uw medewerkers van hun baan hebben. Simpelweg omdat veel banen niet zo uitdagend en avontuurlijk zijn. Zouden die banen dat welzijn, dan zou het personeel vanzelf een meer avontuurlijke attitude hebben. Omdat ze anders hun werk niet goed en met plezier kunnen doen.

Maar goed, er zijn helaas een beperkt aantal uitdagende banen. Toch wil dat niet zeggen dat uw personeel tegen veranderingen is. Ik snap, beste manager, dat u dat denkt. Zet die gedachte even uit uw hoofd en ga eens na welke veranderingen uw personeel op het verlanglijstje heeft staan. Heeft u ook maar één moment overwogen die veranderingen door te voeren?

Ho, ja maar, sorry hoor, wacht even, dat kan zomaar niet. Ander loon, andere werktijden, andere werkprocessen, andere inrichting van de werkruimte, andere ideeën over de toekomst en u zegt: “Ho, ja maar, sorry hoor, wacht even, dat kan zomaar niet”?
Dat komt bekend over. Waar ken ik dat cultuurtje van? Zou het kunnen zijn dat uw personeel uw cultuur heeft overgenomen?

Geef een reactie

Mecenas roept hulp van Rutte in.

Van den Ende Joop van den Ende wil 100 miljoen euro van Rutte om grote internationale tentoonstellingen te organiseren. Dat trekt zoveel publiek dat er ruim 650 miljoen naar de schatkist zal vloeien. Binnenkort zal Van den Ende met Rutte praten over dit plan.

Oh? Heeft Rutte ineens wel tijd en zin om met Van den Ende te babbelen? November vorig jaar wilde Joop ook al op bezoek bij Mark, maar die reageerde niet op de uitnodiging. In een reactie op de cultuurbezuinigingen, legde Van den Ende in een brandbrief uit hoe de overheid op een gezonde manier de handen van cultuur kon aftrekken. Dat Rutte niet reageerde, vond Van den Ende “heel onzorgvuldig en onnadenkend”.
Van den Ende was een onderzoek begonnen naar de haalbaarheid van een Amerikaans cultuurmodel in Nederland. Dat wilde hij graag aan Rutte uitleggen.

Misschien is Van den Ende goed opgeschoten met dat onderzoek, want nu gaat hij wel met Rutte praten, aldus Van den Ende zelf.
Hij zei dat bij het in ontvangst nemen van de Mandevillepenning, een muntje waarmee de Erasmus Universiteit grote maatschappelijke verdiensten beloont. Joop van den Ende is dit jaar de gelukkige en in zijn Mandevillelezing legde hij uit dat de 100 miljoen staatsinvestering grote tentoonstellingen mogelijk moet maken. Dat trekt zeker bijna 3,4 miljoen cultuurtoeristen van heel de wereld, waar heel de kunstensector van mee kan profiteren. Al die mensen geven bijna 400 euro per persoon uit en van de totale inkomsten gaat de helft, ruim 650 miljoen, naar de schatkist.

Logisch dat Rutte nu wel met Van den Ende wil praten. Dat is nog eens een vorm van staatssteun, die hij goed kan verdedigen en zijn fatsoen mee kan houden ook. Het is voor Van den Ende te hopen dat hij zijn onderzoek goed heeft gedaan, want hoe komt hij aan die 650 miljoen baten voor Rutte?
Toeristenbelasting? Parkeergelden? Nee, dat gaat naar de gemeentekassen. Dat kan weer wel een reden voor Rutte zijn de gemeenten nog verder af te knijpen.

Laten we eens een groffe berekening maken van posten die direkt voor de schatkist zijn bestemd. Op basis van één grote tentoonstelling per jaar. Het gaat dan vooral om staatsinkomsten als btw en inkomensbelastingen.
Als zo’n tentoonstelling meteen die 3,4 miljoen toeristen trekt en ze allemaal een toegangskaartje van 25 euro kopen en binnen wat consumpties gebruiken, dan kan dat de staat bijna 13 miljoen euro aan btw opleveren.
Als de helft van die bezoekers met openbaar vervoer reist en de andere helft met de auto, dan zou er nog eens 18 miljoen aan btw en accijns te genereren zijn. Misschien zorgt zo’n tentoonstelling wel voor 7500 directe en indirecte arbeidsplaatsen, waarbij iedereen rond de 30.000 euro bruto per jaar verdient. Dat kan de staatskas ruim 81 miljoen aan inkomstenbelasting opleveren.
Deze groffe berekening is in dit exceldocument nader te bekijken.

Alles bij elkaar is dat net boven de 100 miljoen en dus zou Rutte’s investering budgetneutraal zijn. Het is wel ruim 550 miljoen minder dan Van de Ende toezegt. De vraag is dus: wat klopt er niet aan de hierboven geschetste berekening en is Van den Ende’s toezegging wel haalbaar?

Een andere vraag is of Van den Ende gelijk heeft dat zulke tentoonstellingen de door bezuinigingen geplaagde cultuursector kunnen helpen. De musea organiseren de tentoonstellingen en ballet-, muziek- en operagezelschappen “profiteren mee doordat zij in hun programmering kunnen aanhaken bij de publiektrekkende tentoonstelling”. En natuurlijk is het goed voor de lokale economie, aldus Van den Ende.
Is Nederland klaar voor een commerciële kunstensector?

Geef een reactie

Alle macht aan het volk?

RutteLenin Alle macht aan het volk. Dat zou de titel kunnen zijn van het bestuursakkoord tussen Rijk, gemeenten en provincies. Het gaat immers om decentralisatie? Het overhevelen van bevoegdheden naar de kleinere overheden, zodat besluitvorming over belangrijke zaken dichter bij de burgers komt te liggen. Gemeenten krijgen wat geld en ze mogen helemaal zelf beslissen wat ze ermee doen. Aangezien gemeenten toch veel dichter bij de burgers staan, dan het Rijk, is het bijna een communistische opvatting te noemen, om taken naar de lokale overheden over te hevelen.

Waarom groeit het protest tegen het bestuursakkoord dan? Op 21 april tekenden het kabinet en de koepels van gemeenten en provincies (VNG en IPO) het akkoord. Het akkoord is nog niet definitief, want de achterban mag zich er nog over uitspreken. En daar klinkt gemor. Het is ook nooit goed. Geeft de regering wat macht uit handen, gaan er ineens gemeenten en provincies klagen.
Sterker nog: al 19 gemeenten verklaarden zich tegen het akkoord, dat op 8 juni ter stemming zal komen op een bijeenkomst van het VNG. Drie provincies zijn ook tegen. Diverse maatschappelijke organisaties, waaronder het FNV en de GGZ Nederland, vinden ook dat het akkoord niet definitief getekend dient te worden.

Niet dat het veel zal uitmaken. Minister Donner vindt de handtekening van VNG en IPO meer dan genoeg. Hij onderhandelt niet met afzonderlijke overheden en maakt duidelijk dat het Rijk uiteindelijk beslist. Rutte vindt het een prachtig akkoord, dat voor verdere onderhandeling niet in aanmerking komt.
Tot zover de werkelijke opvattingen over decentralisatie van bestuur. Zie je wel, het zijn toch geen communisten, zal iedereen opgelucht denken.

Rutte meent dat het bestuursakkoord de gemeenten zal helpen bij de kwaliteit van de uitvoering van de overgehevelde taken. Zoals de bezuinigingen op de bijstand en de sociale werkplaatsen.
En daar zit hem de meeste pijn. De meeste gemeenten zijn helemaal niet tegen de decentralisatie van de jeugdzorg, de extramurale begeleiding uit de AWBZ en de hervormingen van WWB/WIJ, WSW en Wajong, maar zijn het niet eens met de bezuinigingen die met de reorganisatie gepaard gaan.
Bovendien: gemeenten moeten afslanken. Het idee om met minder ambtenaren, meer taken uit te moeten voeren, vindt men ook niet zo aantrekkelijk.

De protesterende gemeenten zien de bui al hangen. Ze hebben al veel moeten bezuinigen. Op cultuur, welzijn,sport, recreatie en de eigen organisatie. Dat leverde al boze burgers op, die petities en demonstraties organiseerden in een poging bibliotheken, zwembaden, buurthuizen, muziekverenigingen en gemeentelijke voorzieningen te redden. Nog een bezuinigingsgolf er overheen, leidt misschien tot nog meer onrust.

Nog voor Rutte aan de macht kwam bezuinigden de kersverse gemeentebesturen, na de gemeenteraadsverkiezingen in 2010, er al flink op los. In totaal zo’n 600 miljoen euro dit jaar en nadat Rutte zijn plannen bekend maakte, zitten de gemeenten nu al te piekeren over bezuinigingen voor de komende jaren. Als het bestuursakkoord naar de kleine lettertjes wordt uitgevoerd, moeten gemeenten aan de slag om ook het mes te zetten in jeugdzorg, AWBZ-zorg en arbeidsparticipatie voor gehandicapten.

Nog krap een maand en dan zullen we weten hoe alle gemeenten over dit fraaie bestuursakkoord denken. Ondertussen houden we de reacties bij in dit overzicht (exceldocument).

Geef een reactie

Rutte zorgt voor paniek.

Ontslagen Rutte lijkt wel Sinterklaas. Dit prachtige land geeft hij niet zomaar terug aan de Nederlanders. Voor het kadootje wordt uitgedeeld, worden de verwachtingsvol kloppende hartjes bang gemaakt. Wie krijgt het lekkers, wie krijgt is de roe? Met Sinterklaas valt dat allemaal reuze mee. Uiteindelijk krijgt iedereen wel wat.
Er zijn mensen in het land,die twijfelen of dat bij Rutte ook zo al aflopen Een op de drie ambtenaren vreest ontslag, luidt de uitkomst van een enquête onder 700 ambtenaren. Zij zijn niet de enigen. Er is sprake van een heuse angstgolf. Een greep uit dat troebele water.

De Radboud Universiteit vreest voor ontslag van 200 docenten en 100 onderzoekers. De vice-voorzitter van de HBO-raad vreest 2000 ontslagen in het HBO. De vakbond Abvankabo vreest 4000 ontslagen bij het UWV. Ook al worden de bezuinigingen in het passend onderwijs even uitgesteld, als ze uiteindelijk worden uitgevoerd zijn ontslagen niet te vermijden, zegt de staatssecretaris en bij Defensie vreest men duizenden ontslagen.
Holland Solar, de organisatie van bedrijven in de sector van de zonne-energie, vreest ontslagen als gevolg van het nieuwe subsidiebeleid van minister Maxime Verhagen van Economische Zaken. De omroepen Avro en Tros fuseren om de bezuinigingen het hoofd te bieden en ontslagen zijn niet te voorkomen.
En dan is er nog het grootstedelijk openbaar vervoer, dat geprivatiseerd moet worden. Ook een vorm van bezuinigen en in Den Haag vreest men het ontslag van 200 tot 300 mensen.

Die angst is volkomen terecht. Zowel in de gesubsidieerde, als in de commerciële sectoren zijn ontslagen gevallen of aangekondigd.
Bij het Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN) kregen 96 medewerkers hun ontslag, als gevolg van het wegvallen een onderzoeksubsidie. De Thuiszorg Rotterdam gaat 70 van de 170 banen schrappen. In de thuiszorg gaat het er toch al pittig aan toe. In Twente worden 90 van de 220 medewerkers ontslagen. Een Noord-Hollandse organisatie heeft collectief ontslag aangevraagd voor 650 medewerkers.
Bij KPN Rotterdam is onrust ontstaan na de aankondiging dat 4000 tot 5000 banen geschrapt zullen worden. Bij een Noord-Hollandse winkelketen wordt het al personeel op hoofdkantoor en distributiecentrum ontslagen.
Als we hier de reeds gevallen ontslagen in de sectoren cultuur, zorg en welzijn en de bouwsector op zouden noemen, zou dit een veel te lang blogje worden.

De angst is dus begrijpelijk. Maar zien we ellenlang rijen wachten bij uitkeringsinstanties en arbeidsbureau’s? Lezen we berichten over een gigantisch stijgende werkloosheid? Nee. Valt het dus wel mee?
Helaas. Werkgevers kiezen langs de weg van geleidelijkheid voor volkomen legitieme middeltjes om van hun personeel af te komen. Tijdelijke contracten worden niet verlengd. Daar valt niet tegen te protesteren. Voor ‘overtollig’ personeel met een vast contract halen de werkgevers het “individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen” uit de kast. Daar hoeft geen rechter of UWV aan te pas te komen.
Cijfers over 2010 en dit jaar zijn (nog) niet bekend, maar het SCP (pdf!) onderzocht de verschillen tussen de crisis in 2003 en de huidige crisis. En dit waren de uitkomsten.

2009 2003
individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen 16% 7%
beëindiging van tijdelijke contracten 12% 9%
verkorten contractuele arbeidsduur 4% 1%

Mijn werkgever (dak- en thuislozenopvang) begon in oktober 2010 met het beëindigen van alle tijdelijke contracten en zit nu in de fase van individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen. Ook collega’s met een vast contract zijn dus de klos. En dat is ook het geval bij veel reïntegratiebureaus door heel het land en buurt- en welzijnsorganisaties. Zo lossen werkgevers de crisis op.

Rutte heeft banen beloofd. “Een zeer ambitieuze agenda van dit kabinet, in de kern samen te vatten als 'minder overheid, meer banen', zei hij na een van de ministerraden. Dat was wel op 1 april. Snapt u?
Een op de drie mensen vrezen voor hun baan. Ik vrees dat een op de drie nog aan de lage kant is.

Geef een reactie